Στάθης Άννινος: «Ξεκίνησα από το μηδέν και αυτοσχεδίασα πάνω στην ταινία του Χίτσκοκ »
Γράφει η Αρετή Κοκκίνου
Ο Στάθης Άννινος είναι ένας καλλιτέχνης που εδώ και χρόνια πια δεν σταματάει να με εκπλήσσει με τις μουσικές αλλά και τις δράσεις του!
Αυτή τη φορά θα τον συναντήσουμε στις 30 Ιουνίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών να προσπαθεί να αποδώσει τους ήχους μιας γραφομηχανής, ενός ρολογιού, μιας πόρτας που κλείνει. Η αιτία; «The Lodger: A Story of the London Fog» του Άλφρεντ Χίτσκοκ!
Αγαπητέ Σταθη, τελευταία μας επικοινωνία το 2021, με αφορμή την κυκλοφορία του “Anthology”. Εκτός της βραδιάς στο Μέγαρο, για την οποία θα μιλήσουμε αναλυτικότερα, σε ποια δημιουργική φάση σε βρίσκουμε;
Πρόσφατα τελείωσα τις ηχογραφήσεις με την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ με μουσική μου για πιάνο τρίο και ορχήστρα εγχόρδων. Στα σχέδιά μου είναι να ηχογραφήσω και ένα σόλο πιάνο με δική μου μουσική αλλά και διασκευές πάνω σε αγαπημένα μου θέματα από ένα ευρύ μουσικό φάσμα.
Γιατί ο Χίτσκοκ και ειδικά η συγκεκριμένη ταινία;
Μου προτάθηκε από τον παραγωγό του εν λόγω κύκλου στο Μέγαρο, που τυχαίνει να είναι σινεφίλ κι ερασιτέχνης μουσικός.Όταν την είδα, την «ερωτεύτηκα». Είμαι λάτρης των ψυχολογικών θρίλερ και ο Χίτσκοκ αποτελεί αυθεντία στο είδος.
Ομολογώ πως δεν γνωρίζω το «The Lodger: A Story of the London Fog». Είναι γενικά διαπιστωμένο πως η χρήση μουσικής στις σκηνές του συγκεκριμένου εμβληματικού κινηματογραφιστή γινόταν με ιδιαίτερη φειδώ. Η χρήση του ήχου στις ομιλούσες ταινίες του Χίτσκοκ αποτέλεσε για 'σένα κάποιο ερέθισμα ή κινήθηκες με την ανεξάρτητη, προσωπική σου οπτική και ανάγνωση της ατμόσφαιρας των ταινιών του;
Μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για βωβή ταινία, όπου επίσημα καταγεγραμμένη μουσική δεν υπάρχει. Επίσης στον βωβό κινηματογράφο η μουσική συνοδεύει ακατάπαυστα, σε αντίθεση στην ομιλούσα η μουσική εισέρχεται μόνο σε ορισμένα σημεία, τα οποία υποδεικνύει ο σκηνοθέτης.Έτσι, ξεκίνησα από το μηδέν και άφησα τον εαυτό μου εντελώς ελεύθερο να αυτοσχεδιάσει πάνω στην ταινία. Παράλληλα έψαξα, διάβασα και άκουσα οτιδήποτε μπορούσε να με κινητοποιήσει. Στη συνέχεια, άρχισα να τη μελετάω με περισσότερες λεπτομέρειες. Εκεί προέκυψαν διάφορες ιδέες, τις οποίες άρχισα να σημειώνω.
Κάποια στιγμή μού γεννήθηκε η ανάγκη να χρησιμοποιήσω περισσότερα όργανα πέραν του πιάνου.
Έτσι, κατέληξα να πειραματίζομαι με συνθεσάιζερς, τσέμπαλο, μεταλλόφωνο, πιανίκα και φυσικά με το πιάνο που αποτελεί το κυρίως όργανο μου.Ήταν μια δημιουργική διαδικασία όπου, εκτός των αυτοσχεδιασμών και των λίγων συγκεκριμένων μουσικών θεμάτων, έπρεπε παράλληλα να γίνω εφευρετικός, ανακαλύπτοντας πώς θα μπορούσα να αποδώσω τους ήχους μιας γραφομηχανής, ενός ρολογιού, μιας πόρτας που κλείνει κ.τ.λ.
Ποιες άλλες είναι οι προκλήσεις του συγκεκριμένου εγχειρήματος, όπου δεν χρησιμοποιείς μόνο το πιάνο; Πώς αποφάσισες να στηρίξεις το soundtrack αυτό ως one man show, χωρίς άλλους μουσικούς;
Ήρθε πολύ φυσικά. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε μια «παιδική χαρά» που κάθε ήχος μού δίνει ένα διαφορετικό παιχνίδι, για να παίξω. Άλλωστε, έχω πειραματιστεί σε διαφορετικά projects, παίζοντας αυτά τα όργανα και έφτασε η στιγμή, να τα ενώσω σε ένα δικό μου. Η πρόκληση είναι ο συντονισμός όλων αυτών των ήχων. Από την άλλη, αυτό σου δίνει μια μεγάλη ποικιλία και μια παλέτα πιο διευρυμένη ηχοχρωματικά και στυλιστικά, θα έλεγα. Ο διαφορετικός ήχος σού δίνει διαφορετική έμπνευση και κίνητρο για τον τρόπο με τον οποίο θα τον χρησιμοποιήσεις.
Έχεις δείξει ότι είσαι ανοικτός σε ιδιαίτερα project, όπως αυτό του Piano City Athens, όπου έπαιξες σε ανοικτό χώρο και συγκεκριμένα στο Πεδίον του Άρεως, σε μία κάπως “εκτεθειμμένη” συνθήκη. Θέλεις να μας μιλήσεις για αυτή και για άλλες ενδεχόμενες παρόμοιες εμπειρίες σου;
Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία, οι συνθήκες υπέροχες με ένα καλοσυντηρημένο πιάνο και εναν πολύ ωραίο ήχο.Το κοινό ήταν ενθουσιώδες! Κάποια στιγμή μαζεύτηκαν γύρω μου από παιδάκια και γονείς μέχρι παππούδες και γιαγιάδες.
Κάποιοι ρωτούσαν για τη μουσική, το πιάνο, το ρεπερτόριο κ.τ.λ.
Νομίζω ότι η πρωτοβουλία αυτή θα αγκαλιαστεί περισσότερο μέσα στα επόμενα χρόνια. Πρέπει εμείς, οι μουσικοί και οι θεσμοί να εκπαιδεύσουν το κοινό και ιδίως τα παιδιά σε διαφορετικά ακούσματα και μουσικές που μερικές φορές δεν γνωρίζουν. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να πάμε κοντά τους. Να πούμε επίσης, ότι στα πλαίσια του Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκαν συναυλίες σε νοσοκομεία, σε πάρκα, αλλά και μέσα σε σπίτια, από πιανίστες που τους δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστούν μια συναυλία με το κοινό και να ανοίξουν ένα δίαυλο επικοινωνίας που πριν δεν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν. Είχαν ένα κίνητρο. Την πρώτη φορά που έπαιξα έξω ήταν στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος στο Ελαιώνας Φεστιβάλ τον Ιούνιο του 2017, όπου ήταν και η πρώτη μου επαφή με σόλο πιάνο μετά από αρκετό καιρό.
Με αφορμή το παραπάνω, πιστεύεις ότι ο μουσικός θα πρέπει να εκτίθεται σε φαινομενικά αντισυμβατικές συνθήκες (όπως π.χ. να παίζει κάποιος σολίστ της λόγιας μουσικής στο δρόμο). Θεωρείς ότι ένα τέτοιο “τσαλάκωμα” μπορεί να είναι δημιουργικό και διδακτικό ή απλά φθοροποιό;
Δεν το θεωρώ τσαλάκωμα, έχω δει επίσης εξαιρετικούς μουσικούς στο δρόμο και εδώ και εκτός Ελλάδας. Έχω επιλέξει να μην το κάνω, λόγω του ότι μου αρέσει να παίζω σε φυσικό πιάνο, παρά σε ηλεκτρικό.Τα θεωρώ εντελώς διαφορετικά όργανα. Επίσης, με ενοχλεί πολύ η φασαρία.
Η διαδικασία σε «ψήνει» σε σχέση με την έκθεσή σου με το κοινό, αλλά σίγουρα δε θέλει να τη δεις μόνο βιοποριστικά, γιατί, όπως κάθε σχέση που γίνεται που εξελίσσεται εντελώς επαγγελματικά, μπορεί να κάμψει την αγάπη σου και τον ενδιαφέρον σου. Θα το έκανα όποτε είχα την ανάγκη, για να είμαι ειλικρινής, αν υπήρχαν φυσικά και οι σωστές συνθήκες.
Θα συνέχιζες το συγκεκριμένο εγχείρημα που θα απολαύσουμε στον κήπο του Μεγάρου και με άλλες ταινίες του βωβού κινηματογράφου; Τι άλλο υπάρχει στα σχέδιά σου μετά την 30ή Ιουνίου;
Είναι κάτι με το οποίο θα ήθελα να πειραματιστώ ξανά στο μέλλον με μια νέα ταινία, αλλά και να παρουσιάσω την ίδια αν μου δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία.
Παραλληλα ετοιμάζομαι για κάποιες καλοκαιρινές εμφανίσεις τον Ιούλιο στο Τζαζ Φεστιβάλ της Ρόδου, με το τρίο που αποτελείται από τους μουσικους μου συνοδοιπόρους, Κωστή Πατσιώτη και Γιώργο Κωστελέτο. Έπειτα θα παίξω ένα σόλο πιάνο στο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης της Ρόδου στην εξαιρετική έκθεση «Τα έργα ηχούν σαν Μουσική» του μεγάλου γλύπτη και ζωγράφου Γιώργου Ζογγολόπουλου, μετά από την τιμητική πρόσκληση του καλλιτεχνικού διευθυντή, Σέργιου Αϊβάζη. Θα συμμετάσχω στο σχήμα του αγαπημένου μου ακορντεονίστα Θάνου Σταυρίδη σε μια συναυλια και αρχές Αυγούστου σε ένα αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι με τον Ηλία Λιούγκο, έναν από τους κύριους τραγουδιστές του Χατζιδάκι. Θα κάνω και δυο εμφανίσεις στις διακοπές μου στη Σύρο. Μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να μπεί στη προσωπική μου σελίδα https://stathisanninos.com/ που είναι συγκεντρωμένες όλες οι δράσεις μου αλλά και η και η μουσική μου.
Με το καλό όλα, λοιπόν!
Ευχαριστώ πολύ, Αρετή!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε