Οι δεξιοτέχνες μουσικοί Σοφία Λαμπροπούλου και Βασίλης Κετεντζόγλου συνομιλούν με την Αρετή Κοκκίνου
Γράφει η Αρετή Κοκκίνου
Οι μουσικοί με τους οποίους συνομίλησα στη συγκεκριμένη περίσταση ανήκουν σίγουρα στην αφρόκρεμα της τρέχουσας γενιάς Ελλήνων μουσικών με βαρειά βιογραφικά και πλήθος επώνυμων συνεργασιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Δεν θα αναφέρω τους πασίγνωστους ερμηνευτές με τους οποίους έχουν συνεργαστεί, αφενός, γιατί είναι πάμπολλοι και αφετέρου, γιατί θέλω να δώσω το βάρος στην ίδια την καλλιτεχνική προσωπικότητα της Σοφίας Λαμπροπούλου και του Βασίλη Κετεντζόγλου. Η πρώτη δεξιοτέχνις και δασκάλα στο κανονάκι, ο δεύτερος καταξιωμένος κιθαρίστας.
Και οι δύο έχουν εντρυφήσει στη βαθειά γνώση του οργάνου που κρατούν στα χέρια τους, πάντα με έμφαση στην αισθητική και την ουσία, ενώ έχουν επίσης διακριθεί σαν ενορχηστρωτές και συνθέτες. Τα μέχρι στιγμής εντυπωσιακά τους μουσικά δρώμενα μπορεί να τα δει κάποιος, με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο.
Η συνεργασία τους - απ' ό,τι αντιλαμβάνονται οι ακροατές τους και απ' ό,τι λένε και οι ίδιοι - λειτουργεί με μια εκπληκτική φυσικότητα και οι γλυκύτατοι καρποί της σε επίπεδο σύνθεσης και μουσικής εκτέλεσης αποτυπώνονται στην πρώτη κοινή τους δισκογραφική δουλειά. Ο τίτλος αυτής: «Butterfly» και κυκλοφορεί από την διεθνή, υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου, αυτοδιαχειριζόμενη εταιρεία "Odradek Records". Η συνάντησή μας έγινε σε ένα όμορφο στέκι στο κέντρο της Αθήνας, όπου (οφείλω να το πω) η σοκολάτα, όπως και η συζήτηση ήταν απολαυστικότατη!...
To «Butterfly» βγήκε φέτος, αλλά η γνωριμία σας είναι πολύ παλαιότερη, όπως ανακάλυψα, ψάχνοντας. Έχετε παρουσιάσει, μάλιστα και κομμάτια της δουλειάς αυτής ζωντανά καιρό πριν. Από πότε άρχισε η συνεργασία σας;
Σοφία Λαμπροπούλου: Σαν ντουέτο ξεκινήσαμε από το Δεκέμβριο του 2013.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Πάνε τόσα χρόνια;(!!!)
Σοφία Λαμπροπούλου: Ναι, ήταν το 2013, στο ΖΠ87 που παίξαμε. Μου είχαν προτείνει να εμφανιστώ εκεί, βρίσκοντας μια συνεργασία και πάντα λέγαμε με το Βασίλη, από το 2005 που γνωριστήκαμε, ότι θέλαμε να παίξουμε μαζί, οπότε, όταν ήρθε η πρόταση, σκέφτηκα: “Αυτή είναι η ευκαιρία”. Κι έτσι έγινε.
Και προέκυψαν και άλλες εμφανίσεις και φτάσαμε στο σήμερα… Οι συνθέσεις του «Butterfly» ήταν ήδη υπάρχον υλικό ή η συνεργασία σάς κινητοποίησε, ώστε να γράψετε κομμάτια ειδικά για το ντουέτο;
Βασίλης Κετεντζόγλου: Κάποιες ναι, κάποιες όχι. Αλλά και οι συνθέσεις που ήταν προϋπάρχον υλικό διασκευάστηκαν για το ντουέτο. Για παράδειγμα, έχουμε μία σύνθεση, το «Neveser medley» που είναι ποτ-πουρί 2 κομματιών. Οι συνθέσεις αυτές προϋπήρχαν, αλλά με ένα μαγικό τρόπο ταίριαξαν και τα νιώθουμε σαν ένα κομμάτι πια, σαν να το έχουμε συνθέσει από κοινού ολόκληρο.
Σοφία Λαμπροπούλου: Μου λέει ο Βασίλης: “Έχω ένα κομμάτι Neveser (σ.σ. ονομασία μουσικού δρόμου)”.
“Κι εγώ, -του λέω-, έχω και εγώ ένα κομμάτι Νeveser”. To δικό του ήταν 7άρι (σημ. 7/4) και το δικό μου 10άρι (σημ. 10/8). Τα δοκιμάσαμε μαζί και… έγινε το ταίριασμα.
Ορισμένα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' ό,τι θα περιμέναμε.
Σοφία Λαμπροπούλου: Όταν παίζουμε συμβαίνουν όλα σχεδόν τα αυτονόητα και αυτό μάλλον γίνεται, γιατί έχουμε αρκετούς κοινούς μουσικούς κώδικες. Όλα προκύπτουν πολύ απλά και ανώδυνα. Δεν χρειάζεται να συζητήσουμε πολύ, ρέει το πράγμα.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Υπάρχει “χημεία”!
Αυτό φαίνεται και στα live σας και στο ηχογραφημένο υλικό, που τελικά δεν απέχει πολύ από το άκουσμα των ζωντανών εμφανίσεων.... Στο δελτίο Τύπου αναφέρεται ότι το όνομα “Butterfly”, Πεταλούδα δηλαδή, έχει να κάνει εν μέρει με τη μετεξέλιξη των μουσικών οργάνων που παίζετε, έτσι ώστε και η κιθάρα, ένα ένταστο δυτικό όργανο να έρθει πιο κοντά στην Ανατολική κουλτούρα και η Σοφία μέσα από το κανονάκι να προσεγγίσει την Δυτική μουσική. Έχω διαπιστώσει ότι πολλοί λάτρεις της παραδοσιακής μουσικής και παραδοσιακοί οργανοπαίκτες δεν βλέπουν με καλό μάτι χρήσεις των παραδοσιακών μουσικών οργάνων πέραν του πατροπαράδοτου πλαισίου. Να ζητήσω σχόλιο σας για αυτό, αρχίζοντας από τη Σοφία...
Σοφία Λαμπροπούλου: Η γνώμη μου είναι ότι σε πρώτη φάση πρέπει να μαθαίνεις καλά αυτό που κάνει παραδοσιακά το όργανο που παίζεις. Αυτό εμπεριέχει τόσο την τεχνική, όσο και το ρεπερτόριο που εκπροσωπεί καταρχήν το όργανο αυτό. Από την άλλη όμως, όσο και να θέλει να μου πει κάτι, π.χ, το “Τσομπανάκος ήμουνα, προβατάκια έβοσκα” όσο ωραίο κομμάτι και να είναι, αν είμαι παιδί της πόλης και δεν έχω δει ποτέ πρόβατο στη ζωή μου, πέφτω σε τοίχο... Αν αυτό δε συμβαδίζει με το πραγματικό μου βίωμα πρέπει να το δω ως σπουδή. Οπότε, πρέπει να κοιτάξω πίσω να ψάξω και να βρω τι κάνει το όργανο που έχω στα χέρια μου. Να δημιουργήσω το βίωμα. Αν δεν το κάνω αυτό εξαρχής, θα δημιουργηθεί τεράστια έλλειψη, την οποία ούτως ή άλλως θα πρέπει να την αναπληρώσω αργότερα. Όταν παίζεις κανονάκι, για παράδειγμα, θα πρέπει να μάθεις τουλάχιστον Οθωμανική μουσική και την θεωρία των μακάμ, όπως και τις μουσικές της δημοτικής και αστικής παράδοσης, όπου το κανονάκι είναι βασικό όργανο. Παρόλα αυτά, όμως, είσαι άνθρωπος του σήμερα και καλές οι σπουδές, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να συνθέσεις τα πραγματικά σου βιώματα με αυτό που έχεις μάθει.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Αν μπορούσα να προσθέσω μια γνώμη, καλά κάνουν κάποιοι που διατηρούν την παράδοση, όπως καλά κάνουν και άλλοι που την αλλάζουν. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Καλό είναι να υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις και καμία προσέγγιση να μη θεωρεί για τον εαυτό της ότι εκείνη είναι η σωστή και όλες οι άλλες λάθος.
Τα “στεγανά” δεν είναι καλά, λοιπόν. Από την άλλη, μήπως κάποια “πειράγματα” παραδοσιακών ή λαϊκών σκοπών είναι λίγο υπερβολικά;
Βασίλης Κετεντζόγλου: Σαφώς υπάρχει και αυτό! Τυγχάνει αρκετές φορές να ακούσω διασκευές διαφόρων παλαιών κομματιών που δε μου αρέσουν καθόλου. Αλλά αυτό έχει να κάνει με το ότι δεν ταιριάζουν με την δική μου αισθητική. Με κάτι που δεν αρέσει σε 'μένα, μπορεί άλλος να ξετρελαίνεται, οπότε… περί ορέξεως κολοκυθόπιτα! (Γέλια)...
Σοφία Λαμπροπούλου: Όταν βάλλεσαι από τέτοιες καταστάσεις, είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να μπαίνεις σε διάλογο. Όλα αυτά τα μανιφέστα και οι δογματισμοί εμπεριέχουν συντηρητισμό. Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που έχουμε τη μουσική ως γλώσσα. Μπορούμε να δίνουμε τις απαντήσεις μας έμπρακτα. Προχωράς, και κάνεις αυτό που κάνεις. Αν το καλοσκεφτείς είτε από τη μία, είτε από την άλλη πλευρά, ξανά, πάντα πρέπει να γυρνάς πίσω ούτως ή άλλως. Για παράδειγμα πάντα έρχονται στιγμές που έχω την ανάγκη να μελετήσω μόνο κλασσική Οθωμανική μουσική. Γιατί, ό,τι πειραματισμό και να κάνεις, το όργανο έχει φτιαχτεί γι' αυτό. Από την άλλη, το 80% των πραγμάτων που κάνω, από επιλογή, είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που θα περίμενε να ακούσει κάποιος από αυτό το όργανο. Τώρα, αν κάποιος θέλει να είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο, δικαίωμά του, όπως είπε και ο Βασίλης. Δικαίωμά μας κι εμάς να κάνουμε καλλιτεχνικά αυτό που μας αρέσει.
Στέκομαι πολύ στην παρατήρηση ότι πρέπει να γνωρίσεις καλά αυτό που κάνεις, πριν προχωρήσεις προς την οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Για να αποδομήσεις κάτι πρέπει, πρώτα να ξέρεις πως δομείται…
Σοφία Λαμπροπούλου: Εκεί χτίζεις την τεχνική σου. Σε αυτό που ήδη έχει γίνει για το όργανο. Το αντίστροφο σε φέρνει σε τέλμα, όπου θα πρέπει αναγκαστικά, αργά ή γρήγορα, να ρίξεις τον εγωισμό σου και να γυρίσεις πίσω πάλι... Έτσι κι αλλιώς πρέπει πάντα να κοιτάμε πίσω και να επαναπροσδιοριζόμαστε. Πάντα υπάρχουν σημεία στη διαδρομή που μας διέφυγαν, που δεν ήταν η ώρα τους να γίνουν ή που σε συγκεκριμένες στιγμές αποφύγαμε συνειδητά να τα αντιμετωπίσουμε.
Σημαντικά όλα αυτά για μουσικούς και μη... Ας γυρίσουμε όμως στο εγχείρημα “Butterfly”. Η δισκογραφική σας εταιρεία, η Odradek, είναι ένα είδος αυτοδιαχειριζόμενης εταιρείας, αν κατάλαβα καλά από τις περιγραφές της ηλεκτρονικής της σελίδας;
Βασίλης Κετεντζόγλου: To μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού της Odradek είναι μουσικοί και οι ίδιοι. Για να “συνάψεις σχέσεις” με την εταιρεία, στέλνεις ανώνυμα τα κομμάτια σου μέσω μιας online πλατφόρμας, του Αnonymuze...
Σοφία Λαμπροπούλου: Κάθε φορά δημιουργείται μια δεκαμελής επιτροπή από καλλιτέχνες της εταιρείας, οι οποίοι, ψηφίζοντας, αποφασίζουν αν θα γίνει δεκτή η εκάστοτε πρόταση.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Οπότε, μια τυχαία κάθε φορά ομάδα των καλλιτεχνών της εταιρείας, εγκρίνει ή όχι τις προτάσεις νέων καλλιτεχνών. Δεν υπάρχει “ένα” άτομο, “παραγωγός”, “γνώστης της αγοράς”, κ.τ.λ, όπως σε άλλες εταιρείες.
Πολύ δημοκρατικό και πρωτοποριακό ακούγεται. Το “Butterfly” πού μπορεί να βρει κανείς; Έχει κυκλοφορήσει;
Σοφία Λαμπροπούλου: Τη διανομή την έχει αναλάβει στην Ελλάδα το cd store Opera Compact Disc (Ακαδημίας 57) στη στοά της Όπερας, αλλά φαντάζομαι ότι θα υπάρχει διανομή και σε όλα τα γνωστά δισκοπωλεία. Επίσης θα το βρείτε on-line μέσω Amazon και i-Tunes.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Επίσης, σαν φυσικό προϊόν, διανέμεται και σε άλλες χώρες.
Νομίζω ότι αξίζει οι ενδιαφερόμενοι μουσικοί να αναζητήσουν παραπάνω πληροφορίες στo site της εταιρείας. Να ξαναγυρίσουμε όμως στο δικό σας έργο... Θα φανταζόσαστε το ντουέτο να κάνει κάποια εμφάνιση πλαισιωμένο και από μια πιο διευρυμένη ορχήστρα;
Βασίλης Κετεντζόγλου: Σίγουρα τα κομμάτια μπορούν να παιχτούν και από ορχήστρα και διάφορα άλλα όργανα. Το project μας όμως είναι ντουέτο. Δεν το έχουμε σκεφτεί προς το παρόν, αλλά δεν το αποκλείουμε, μπορεί να προκύψει αργότερα.
Να αναφερθώ και σε κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση στο δελτίο Τύπου. Γράφετε ότι επιδιώκετε να δημιουργήσετε μια ωραία ατμόσφαιρα, “σαν ανθισμένο κήπο”, παρά να κάνετε επίδειξη δεξιοτεχνίας, παρότι και οι δύο είστε δεξιοτέχνες. Για ένα συνθέτη-δεξιοτέχνη μουσικό είναι παγίδα η επίδειξη δεξιοτεχνίας στο όργανο;
Σοφία Λαμπροπούλου: Δεν είναι ότι δεν υπάρχει δεξιοτεχνία στη δουλειά αυτή, απλώς είναι “κρυμμένη” κατά κάποιο τρόπο. Η ουσία στην Τέχνη είναι να κάνεις κάτι φαινομενικά δύσκολο να φαίνεται όσο πιο απλό γίνεται. Να υπάρχουν επίπεδα και να δημιουργούνται εικόνες, αλλά στο πρώτο πλάνο να μην είναι ποτέ τα χέρια και η “βία” της τεχνικής.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Είναι μια παγίδα, όχι μόνο για τους δεξιοτέχνες μουσικούς αλλά και για τους συνθέτες, γιατί πολλές φορές γράφουν με σκοπό να πουν οι υπόλοιποι μουσικοί: “Κοίτα πώς το σκέφτηκε αυτό, τι αρμονία χρησιμοποίησε, πως την έκανε τη μελωδία” κ.λ.π. Εμείς, όχι μόνο σε αυτή τη δουλειά αλλά και γενικότερα, δεν αποζητούμε κατά κύριο λόγο την παραδοχή από τους συναδέλφους μας. Είναι κι αυτή πολύ σημαντική, αλλά δεν είναι το κύριο ζητούμενο. Θέλουμε οι μουσικές μας να δημιουργούν συναισθήματα σε όποιον τις ακούει, είτε είναι μουσικός είτε δεν είναι. Δεν μας ενδιαφέρει ο εντυπωσιασμός μέσω της τεχνικής.
Σοφία Λαμπροπούλου: Υπάρχει διαφορά μεταξύ Τέχνης και τεχνικής. Η Τέχνη εννοείται ότι πρέπει να εμπεριέχει την τεχνική σε πολύ υψηλό επίπεδο, γιατί δεν γίνεται και δεν πρέπει να είναι αλλιώς. Όμως, όταν είσαι εκεί, λίγο πριν από τη στιγμή που όλα αυτά πρόκειται να συμβούν και να εξαφανιστούν παράλληλα, γιατί αυτή είναι η φύση της μουσικής, και αν θέλεις αυτό που κάνεις να έχει αξία, το “εγώ” σου πρέπει να υποτάσσεται. Δεν είσαι εσύ, τέλος!
Αντιλήψεις περί αυτού συχνά απαντώνται σε τσιτάτα του τύπου “μουσική για μουσικούς” σε αντίθεση με τη “μουσική για τον κόσμο”.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Η Σοφία κι εγώ δεν γράφουμε μουσική ούτε για τους μουσικούς, ούτε για τον κόσμο. Γράφουμε μουσική για εμάς, για να εκφραστούμε και να βγάλουμε αυτό που έχουμε μέσα μας. Από 'κει και πέρα χαιρόμαστε, αν αφορά κι άλλους, μουσικούς ή μη.
Εμένα σίγουρα με αφορά, η δουλειά μού άρεσε πολύ και με συγκίνησε! Θεωρείτε ότι το ελληνικό κοινό, μιας και μιλάμε για τους αποδέκτες, ενδιαφέρεται γι' αυτό που αποκαλείται “ορχηστρική μουσική” ή είναι εστιασμένο το ενδιαφέρον του στο τραγούδι;
Βασίλης Κετεντζόγλου: Αν θέλουμε να γενικεύσουμε, το ελληνικό κοινό τα τελευταία χρόνια δεν ενδιαφέρεται ούτε για το τραγούδι, ούτε για την ορχηστρική μουσική. Ενδιαφέρεται πιο πολύ για την εικόνα! Αυτό δεν είναι ένα τοπικό φαινόμενο ωστόσο. Συμβαίνει παγκοσμίως. Ευτυχώς, υπάρχει μια μικρή μερίδα που ενδιαφέρεται και για άλλα πράγματα, πέρα από αυτά πλασάρονται από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα.
Σοφία Λαμπροπούλου: Συμφωνώ με το Βασίλη, αλλά πιστεύω κιόλας πως το κοινό σου το φτιάχνεις εσύ. Πρέπει να είσαι συνεπής, να επιμείνεις και να πιστεύεις σε αυτό που κάνεις, να βγαίνεις έξω, να παίζεις και να δημιουργείς ένα προηγούμενο. Να βγαίνει ο ακροατής από τη συναυλία σου και να λέει: “Άκουσα κάτι καλό σήμερα!”. “Καλό” σημαίνει ίσως κάτι διαφορετικό, κάτι που τον έκανε να αισθανθεί όμορφα ή απλώς τον έκανε να αισθανθεί κάτι… Σε αυτόν τον άνθρωπο, λοιπόν, που πριν είχε μόνο δεδομένη άποψη περί εικόνας στο μυαλό του, γιατί αυτό του δόθηκε, εσύ δίνεις και κάτι άλλο να συγκρίνει. Και εμείς φανταστικές εικόνες και ιστορίες προσπαθούμε να στήσουμε -αν το καλοσκεφτείς- με τη μόνη διαφορά ότι δεν επιβάλλουμε σε κανένα να αποδεχτεί το δικό μας σενάριο. Ας φανταστεί κάτι άλλο. Ακόμη καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση, αν εσύ του δώσεις κάποιο άλλο ερέθισμα, θα έχει να συγκρίνει. Είναι θέμα πίστης σε αυτό που υπηρετείς, να πηγαίνεις βαθειά και να επιμένεις, χωρίς να αφήνεις το περιβάλλον να σου λέει τι θα κάνεις.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Δεν φτάνει μόνο η προσπάθεια από την πλευρά των καλλιτεχνών πιστεύω. Θα πρέπει και το κοινό να έχει ή να αποκτήσει κάποια παιδεία... Μιλώντας πολύ γενικά, λείπουν λίγο οι καλοί ακροατές εδώ. Στο εξωτερικό είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Ο κόσμος σέβεται περισσότερο, ακούει περισσότερο..
Σοφία Λαμπροπούλου: Μην ξεχνάς ότι στο εξωτερικό, όταν σε καλούν να παίξεις κάπου, αυτό θα γίνει πολύ στοχευμένα, γι' αυτό και στο 90 % των περιπτώσεων θα είναι κάτι καλό. Οπότε, δεν μπορούμε να κάνουμε σύγκριση της μίας φοράς που παίζουμε έξω με το σύνολο των φορών που θα παίξουμε εδώ. Εδώ ζούμε κι εδώ βλέπουμε και τα καλά και τα άσχημα. Στο εξωτερικό θα παίξεις σε μία πολύ καλή σάλα, όπου ο κόσμος θα έρθει επί τούτου να σε ακούσει.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Ναι, σωστό κι αυτό…
Πράγματι, δεν θα παίξεις ποτέ σε ένα μπαρ σε τυχαίους θαμώνες.
Σοφία Λαμπροπούλου: Όπως μπορεί να συμβεί στο ίδιο μπαρ τη μία φορά να καθίσουν όλοι και να σε ακούσουν, μπορεί μια άλλη φορά να μην γίνει αυτό. Μπορεί να φταίει το κοινό, μπορεί να φταίμε κι εμείς που δεν μπορέσαμε να τους κρατήσουμε. Όντως υπάρχει πρόβλημα παιδείας, αλλά όχι μόνο στη μουσική. Εγώ επιμένω ότι, όταν έχεις αποφασίσει να κάνεις κάτι, το υποστηρίζεις ως ρουτίνα. Λες ότι θα κάνω αυτό και απλά το κάνεις, όπως και να είναι οι συνθήκες. Αυτό που θέλεις να κάνεις μπορεί να καθυστερήσει λίγο, αλλά γίνεται.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Γενίκευσα, έχοντας στο μυαλό μου κάποιες από τις εμπειρίες μου, παίζοντας ως μουσικός σε νυχτερινά μαγαζιά και μουσικές σκηνές. Η αλήθεια είναι ότι, όπου έχουμε παίξει με την Σοφία, δεν έχουμε συναντήσει ποτέ “κακό” κόσμο. Αλλά και ο κόσμος στις συναυλίες όπου παίζω σαν μουσικός, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι “καλός”.
Θα σας κάνω και την κλασσική ερώτηση για προσεχή σχέδια, αλλά δε θα κλείσω με αυτή.
Βασίλης Κετεντζόγλου: Θα κάνουμε την παρουσίαση του cd μέσα στον Οκτώβρη και εν συνεχεία προβλέπονται εμφανίσεις.
Εννοείται ότι θα ενημερωθούμε σχετικά. Θα ήθελα λοιπόν να κλείσω, κάνοντας και στους δύο σας μία ερώτηση σε σχέση με κάτι που είχε πει η Σοφία σε παλαιότερη συνέντευξη (Γιούλα Σαρδέλη, Eleftheria online, Ιανουάριος 2018). Απαντώντας στην ερώτηση: “Τι χρειάζεται σήμερα ένας μουσικός, για να κυνηγήσει το όνειρό του;», η Σοφία είπε: “Χρειάζεται να ζει βαθειά, για να μπορεί να έχει ιστορίες να αφηγηθεί μέσω της τέχνης του”.
Τι σημαίνει για εσάς το να ζεις βαθιά ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης;
Σοφία Λαμπροπούλου: Εννοώ να μην αφήνει απωθημένα, να μην έχει ενοχές, να μη φοβάται είτε την επιτυχία είτε την αποτυχία, να τολμάει να είναι διαφορετικός (αν αυτό είναι το διακύβευμα) και γενικότερα να κάνει αυτό που πιστεύει, χωρίς να τον νοιάζει τι θα πουν οι "άλλοι".
Βασίλης Κετεντζόγλου: Άσχετα με τη μουσική, μία φορά είμαστε σε αυτή τη ζωή. Πρέπει να τη ζήσουμε, να χαρούμε όσα έχει να μας δώσει και να προσπαθήσουμε να δώσουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Αν μπορέσουμε να αφήσουμε πίσω μας κάτι, έχει καλώς. Σημασία έχει να νιώσουμε τη χαρά της δημιουργίας.
Σχολιάστε