«7 Ελεγείες και Σάτιρες» σε βινύλιο- Η παρουσίαση στο κατάμεστο Public
«Βινύλιο! Μυθική λέξη! Νομίζω αν ρωτήσετε 15 χρονους-17 χρονους δεν θα ξέρουν τι σημαίνει. Θέλω να ευχαριστήσω το Public, το οποίο άνοιξε τις πόρτες, για να μπούνε στο φυσικό τους χώρο αυτά τα “προσφυγόπουλα”, τα τραγούδια. Διότι τα τραγούδια σήμερα και η μουσική γενικά είναι πρόσφυγες μέσα στο διαδίκτυο, το οποίο θέλω να αποφύγω να χαρακτηρίσω. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι διαχειρίζονται το διαδίκτυο είναι ύβρις! Υπάρχουν διάφοροι συμφεροντολόγοι, απατεώνες, μπαταχτσήδες, οι οποίοι λυμαίνονται αυτό που λέγεται διαδίκτυο. Και το διαδίκτυο είναι αυτό που τρέφει και συντηρεί 2 ανιστόρητους όρους, την παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμικότητα».
Χείμαρρος ο μαέστρος, αυτήκοοι μάρτυρες εμείς που πάντα, εκτός από τη μουσική, “ρουφάμε” και τα λόγια του…
Οι ευχαριστίες προς τους συνεργάτες που βρίσκονταν στο πάνελ της βραδιάς της Δευτέρας 4ης Ιουνίου πολλές και εξίσου βαρύτιμες…
Προς τον Παρασκευά Καρασούλο της “Μικρής Άρκτου”, ο οποίος πριν από λίγη ώρα είχε υπερθεματίσει, τονίζοντας ότι η συγκεκριμένη έκδοση τιμάει το σπίτι της “Μικρής Άρκτου”, καθώς, πάνω απ΄ όλα, απαντάει στο ερώτημα γιατί γράφουμε σήμερα τραγούδια.
Σχετικά άρθρα:
Προς τον Ανδρέα Γεωργιάδη, ο οποίος επιμελήθηκε όλης της έκδοσης και «έντυσε» το βινύλιο με αυτό το “καταπληκτικό κοστούμι”.
Προς τον ζωγράφο Γιώργο Ρόρρη, που ομολόγησε πως ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τα έργα του θα συντρόφευαν το εξώφυλλο του τόσο σημαντικού αυτού δίσκου.
Προς την σύζυγό του- ερμηνεύτρια Ηρώ Σαϊα, η οποία, αιτιολογώντας την εμμονή και την επιμονή προς τον σύζυγό της να γράψει, υπογράμμισε: «Αυτός ό δίσκος έχει κάτι να πει που δυστυχώς οι τραγουδιστές δεν θα μπορούσαν να το υποστηρίξουν. Είναι σαν μονόπρακτα αυτά τα τραγούδια και μόνο ο Σταύρος Ξαρχάκος θα μπορούσε να τα αποδώσει τόσο ωραία και επιτέλους να βγει ένας δίσκος που δεν έχει στόχο ούτε το σουξέ ούτε να κάνουμε κέφι».
Προς τον πιανίστα του και συνθέτη Νεοκλή Νεοφυτίδη που, αν και με φοβερό πονόδοντο, ήταν «παρών» στη βραδιά του επί χρόνια μαέστρου του και πάνω απ' όλα ευγνώμων, που είναι μέρος του “σύμπαντός του”, καθώς όπως τόνισε, εμφανώς συγκινημένος: «Με έμαθε να κυνηγώ την ουσία των πραγμάτων, με την οικονομία των μέσων και αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας τεράστιας σοφίας που έχει αποκτήσει. Τα σημαντικά πράγματα δεν χαρίζονται εύκολα, οπότε καλό είναι να κάνουμε υπομονή, να μην βιαζόμαστε να κατακτήσουμε τις μικρές ή τις μεγάλες κορυφές. Κι αυτός είναι το τρανό παράδειγμα γι' αυτό».
Οι στιχουργοί Λίνα Νικολακοπούλου και Θοδωρής Γκόνης, αν και απόντες, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, παρόντες με τη στιχουργική προσφορά στο έργο αυτό.
Και για το τέλος ευχαριστίες στον σπουδαίο και ιδιαίτερο στιχουργό, ποιητή και πεζογράφο Μάνο Ελευθερίου: «Τον ταλαιπώρησα πάρα πολύ, διότι μου είχε δώσει κάποιους στίχους εδώ και αρκετά χρόνια (6,7,8), γεγονός το οποίον βέβαια και είχε ξεχάσει ότι το είχε κάνει. Δεν είναι μόνο οι στίχοι που ακούτε, είναι και άλλοι τους οποίους προσπαθώ και θα τους μελοποιήσω… Να μην ανησυχεί… Τον ευχαριστώ πάρα πολύ για την υπομονή που είχε».
Μόλις λίγη ώρα νωρίτερα, ο Μάνος Ελευθερίου, με τον πάντα σφιχτοκουμπωμένο γιακά, την εξαιρετική άρθρωση και τον ευθύβολο λόγο, είχε πει μεταξύ άλλων για το φίλο, συνεργάτη, συνοδοιπόρο στην Τέχνη του, Σταύρο Ξαρχάκο:… «Ο Σταύρος Ξαρχάκος μάς κάλεσε στο σπίτι του, στον "Πύργο των Καταιγίδων" ή κατά την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου "Ανήφορο στο Παλαμίδι" μαζί με την εξαίσια Λίνα Νικολακοπούλου για “δουλειές”. Έτσι το λένε… Κάτι μας ανέθεσε, κάποιες σημειώσεις έφερε η Λίνα, κάτι στιχάκια εγώ, ύστερα από ένα μεσοδιάστημα που έμοιαζε με τη ροζ και γαλάζια, σαν κουφέτα ενός γάμου, περίοδο του μεσοπολέμου κυκλοφόρησαν σε cd τα 7 νέα τραγούδια του συνθέτη. Μόνο που εγώ λόγω ηλικίας έχω 4 τραγούδια, η Λίνα 2 και ο νεώτερος αλλά όχι έσχατος Θοδωρής Γκόνης 1. Την έκδοσή τους σε cd ανέλαβε η εξαιρετική εκδοτική τριάδα της “Μικρής Άρκτου”.
Έκαναν όμως ένα έγκλημα! Για εσάς όλους και για την ανθρωπότητα ολόκληρη μπορεί να είναι ένα αστείο, ένα πταίσμα, ένα lapsus της γλώσσας, ένα τίποτα. Έκαναν το θαύμα της μουσικής του Σταύρου Ξαρχάκου να περάσει ολόκληρο το cd στο διαδίκτυο, με λίγα λόγια το χάρισαν στο λαό, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να ακούγονται στις εκδρομές, όποτε θέλει ο καθένας και όποια ώρα θέλει, χάρισμα δηλαδή στα μπάνια του λαού. Για 'μένα είναι έγκλημα, για όλους τους άλλους είναι μια μικρή αβλεψία.
Στο cd εκτός από την οριακή ερμηνεία του συνθέτη, έχουμε και την εκπληκτική δεξιοτεχνία ενός σπουδαίου νέου συνθέτη και πιανίστα, του Νεοκλή Νεοφυτίδη. Για όλα αυτά ευχαριστώ το συνθέτη εκ μέσης καρδίας και το ίδιο ακριβώς θα αισθάνονται και οι δύο άλλοι συνάδελφοι εν όπλοις, εννοώ τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Θοδωρή Γκόνη».
Και για το τέλος ο μαέστρος και ερμηνευτής του έργου «7 Ελεγείες και Σάτιρες», Σταύρος Ξαρχάκος, να μας μιλάει με την κατακτημένη σοφία που είχε αναφέρει, πριν από λίγο ο Νεοφυτίδης.
«Είναι δύσκολο να γράφεις τραγούδι. Αυτά τα οποία μένουνε, δηλ. έχουν μία διαχρονία, αυτά γίνονται μόνο με την αλήθεια του εσωτερικού σου χρόνου και του εσωτερικού σου χώρου αλλά και με δικαιοσύνη! Είναι 3 στοιχεία, τα οποία, αν δεν διαθέτεις, δεν έχεις το επέκεινα του χρόνου. Δικαιοσύνη! Το μεγαλύτερο αγαθό που μπορεί να έχει κάποιος. Μία πολιτεία πρέπει να είναι δίκαιη. Τη σήμερον ημέρα δεν υπάρχει δικαιοσύνη!
Εμείς είμαστε μία γενιά που έχει μεγαλώσει με το βινύλιο. Το βινύλιο ήταν ένα μέσο επικοινωνίας. Κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα και Νέο Έτος έβγαιναν οι παραγωγές του βινυλίου και μαζευόμαστε στο σπίτι του κάπως πιο πλούσιου φίλου μας, ο οποίος είχε πικάπ, για να ακούσουμε το βινύλιο! Ακούγοντάς το, ανταλάσσαμε απόψεις και πίναμε το πίπερμαν ή το βερμούτ. Το βινύλιο ήταν ένα πολύ ευπρόσδεκτο και αξιοπρεπές δώρο, όταν πηγαίναμε σε ένα σπίτι. Το cd έχει καταλήξει να γίνεται σουβέρ!
Τα τραγούδια που ακούτε στο διαδίκτυο είναι πολύ συμπιεσμένα, ώστε αυτό το γεγονός δεν σας εξασκεί ακουστικά καθόλου, τουναντίον! Είναι τόσο συμπιεσμένα, που δεν μπορείτε, για παράδειγμα, να ακούσετε το εύρος μιας ορχήστρας. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λέμε βινύλιο. Γιατί το βινύλιο ήταν και μια προσωπική ιστορία, μια μεγάλη αγάπη και πάθος για τους χαϊφιντελίστες. Όσοι έχετε στα σπίτια σας αποθηκευμένα πικάπ, πρέπει να τα βγάλετε έξω. Τα παιδιά πρέπει να αρχίσουν να “καθαρίζουν τα αυτιά” τους, διότι δυστυχώς τα αυτιά των παιδιών είναι βουλωμένα από ένα κερί που δεν είναι το κερί του βινυλίου, είναι άλλο κερί, βάρβαρο κερί!».
Στην πρόταση να γίνουν 3 ερωτήσεις προς τον συνθέτη και τους συνεργάτες του, ανταπαντήσαμε όλοι οι παρευρισκόμενοι με μία φωνή «Τραγούδι». Ακούσαμε από τα ηχεία του Public τη φωνή του Σταύρου Ξαρχάκου να ερμηνεύει «Το δηλητήριο που πίνεις», σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και το εμβληματικό «Έθνος μου εξαίρετο», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου.
Στο τέλος της εκδήλωσης, είχαμε τη δυνατότητα να συνομιλήσουμε με τον Σταύρο Ξαρχάκο και να μας υπογράψει τα βινύλια που αγοράσαμε… Όντως μεγάλες στιγμές… Βιώσαμε αυτό που είχε σχολιάσει λίγο νωρίτερα ο Μάνος Ελευθερίου, προσεγγίζοντας την ιστορικότητα της μουσικής αυτής βραδιάς: «Έχετε τη χάρη και τη χαρά να ζείτε δίπλα του, να μιλάτε μαζί του, να φωτογραφίζεστε μαζί του, να το εξηγείτε στα εγγόνια σας, τι συνέβη εκείνη τη βραδιά, να σας εξηγεί, να σας προστατεύει με τις μελωδίες του».
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε