«Ένας καιρός αντάρτης»- Στην παρουσίαση του νέου δίσκου της Βέρας Βασιλείου- Πέτσα στη ΣΦΙΓΓΑ
Γράφει η Αρετή Κοκκίνου
Τη Βέρα την γνώριζα ήδη από τον κύκλο των σύγχρονων ποιητών που έχω την τύχη να παρακολουθώ από κοντά τα τελευταία χρόνια και ήδη είχα ακούσει την προηγούμενη δουλειά της με τίτλο «Βορεινό παράθυρο».
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Η βραδιά παρουσίασης του «Ένας Καιρός Αντάρτης» άνοιξε με το καθιερωμένο πάνελ.
Ομιλητές ο στιχουργός Κώστας Φασουλάς και ο ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος Δημήτρης Λέντζος, με συντονίστρια την πρώτη κυρία του δικού μας “Μουσικογράμματος”, Μίνα Μαύρου.
Αφού η Μίνα παρουσίασε με πολύ όμορφα λόγια την ποιήτρια, κάλεσε στη σκηνή το Θανάση Συλιβό, καθώς ο δίσκος αυτός αποτελεί ακόμα μία κυκλοφορία του δραστήριου «Μετρονόμου».
Εκείνος, ολιγόλογος πάντα, τέλειωσε το χαιρετισμό του με τη φράση “Πασχίζουμε Δυνατά” που μάλλον αποτελεί και μότο της πορείας του «Μετρονόμου» καθώς και των καλλιτεχνών του.
Η Μίνα Μαύρου στη συνέχεια έκανε λόγο για τον κόπο και το χρόνο που χρειάστηκε, να ολοκληρωθεί η συγκεκριμένη δουλειά με τόσους συντελεστές και αναφέρθηκε κατ' αρχάς στους συνθέτες που μελοποίησαν το πόνημα αυτό, δηλαδή τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη, τον Αντώνη Παπαγγελή, το Νεοκλή Νεοφυτίδη και- με ιδιαίτερη μνεία- στον απόντα Χρήστο Λεοντή.
Στη συνέχεια προλόγισε τους ερμηνευτές που συμμετείχαν, με δυο λόγια για τον καθένα, δηλαδή τον Παντελή Θαλασσινό, τον Βασίλη Σκουλά, τον Λάκη Χαλκιά, τον Κώστα Θωμαϊδη, την Αργυρώ Καπαρού, την Ερωφίλη, τον Βασίλη Γισδάκη, την Ιωάννα Φόρτη και τους πιο νέους, Δέσποινα Ραφαήλ και Βασίλη Κορακάκη.
Αμέσως μετά έδωσε το λόγο στους δύο ομιλητές, τον -κατά τα λεγόμενά της- “θορυβώδη και λαλίστατο” Δημήτρη Λέντζο και τον “αθόρυβο και ολιγομίλητο” Κώστα Φασουλά, ανθρώπους με σημαντικότατη πορεία, όπου, όπως υπογράμμισε: “Υπηρετούν το στίχο και τον εξελίσσουν”.
Ο Κώστας Φασουλάς, ξεκινώντας από το σχόλιο της Μίνας σχετικά με τα χαρακτηριστικά του καλού σύγχρονου τραγουδιού και την ικανότητά του να δημιουργεί τραγούδια “υψηλής τάσης” συναισθηματικά, επεσήμανε ότι το τραγουδι δεν περνάει στις μέρες μας δημιουργική κρίση. Επαίνεσε τον «Μετρονόμο», περιγράφοντάς τον ως “Κιβωτό του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού" και, χαριτολογώντας, είπε: “Να τον προσέχετε το Θανάση (Συλιβό), να τον κερνάτε και κανένα τσίπουρο”.
Όσον αφορά στην ίδια τη δουλειά, επαίνεσε τη Βέρα για τον άριστο τρόπο που “μετέφερε τα αρώματα της ποίησης στο στίχο” και που “καταφέρνει να παντρέψει με εύστοχη χρήση λέξεων το κοινωνικό και το ερωτικό στοιχείο μαζί σε ένα τραγούδι”. Επεσήμανε επίσης το ξεχωριστό της ύφος σε σχέση με άλλες γυναίκες στιχουργούς. Συνέχισε, μιλώντας για τα σύγχρονα δεδομένα δυσκολίας επικοινωνίας των νέων τραγουδιών στην ψυχή του κόσμου και εξέφρασε την αισιοδοξία του για την αποδοχή της δουλειάς.
Ο Δημήτρης Λέντζος, από τη πλευρά του, αναφέρθηκε στη φιλία του με την Βέρα Βασιλείου-Πέτσα και εγκωμίασε τα τραγούδια του cd, λέγοντας ότι πρόκειται για τραγούδια που “ενοχλούν” και “πειράζουν” (η....υψηλή τάση που προηγουμένως αναφέρθηκε…).
Τόνισε επίσης τη διάκριση μεταξύ στιχουργού και ποιητή, δύο ιδιοτήτων που κατά την άποψή του διαφέρουν και δεν πρέπει να συγχέονται και ανέφερε ότι είχε διακρίνει την δυνατότητα της ποιήτριας Βέρας Βασιλείου-Πέτσα να λειτουργήσει επιτυχημένα και σαν στιχουργός από την προηγούμενη δουλειά της ήδη.
Υπογράμμισε την ικανότητά της να γράφει στίχους-ολόκληρες ιστορίες με τρόπο απλό και καθαρό, ενώ τόνισε την σημασία της επιλογής των συνεργατών, συνθετών και ερμηνευτών, ως έναρξη της επίπονης υλοποίησης της δουλειάς.
Και βέβαια, έφτασε η ώρα να ακουστούν τα τραγούδια του δίσκου που είναι και το “δια ταύτα” κάθε παρουσίασης μουσικού έργου.
Επί σκηνής ανέβηκαν ο Νεοκλής Νεοφυτίδης στο πιάνο, ο Παντελής Ντζιάλας στην κιθάρα, ο Θανάσης Σοφράς στο μπάσο. Τα κομμάτια του Παπαγγελή, κυρίως, "στόλισε" η γνωστή και μη εξαιρεταία φυσαρμόνικα του Μάνου Αβαράκη, ενώ σε αρκετά τραγούδια έπαιξαν ο βιολοντσελίστας Μιχάλης Πορφύρης και ο βιολιστής Βασίλης Ραψανιώτης. Εν ολίγοις, από τους γνωστότερους μουσικούς της ελληνικής σκηνής, οι οποίοι έπαιξαν και στο δίσκο.
Το πρώτο τραγούδι που παρουσιάστηκε ήταν το “Δεν θέλει τ' άδικο ανοχή”, το κομμάτι που "ανοίγει" το δίσκο. Το ερμήνευσε ο Παντελής Θαλασσινός μαζί με τον συνθέτη του, τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη, μιας και ο αγαπημένος Βασίλης Σκουλάς απουσίαζε .
Το “Άκου τον άνεμο”- μια μπαλάντα με συγκινητικό και πολιτικών αποχρώσεων στίχο- , με τον Αντώνη Παπαγγελή αυτή τη φορά στην κιθάρα, ερμηνεύτηκε πάλι από τον Παντελή Θαλασσινό.
Ο Βασίλης Κορακάκης ανέβηκε στη σκηνή στη συνέχεια με το μπουζούκι του και μας χάρισε “Ο ζεϊμπέκικος του άντρα”, του Νεοκλή Νεοφυτίδη, αντικαθιστώντας τον αυθεντικό ερμηνευτή Λάκη Χαλκιά.
Το κλίμα έγινε πάλι τρυφερό και μελωδικό με την Δέσποινα Ραφαήλ να τραγουδάει την “Ερημιά” του Αντώνη Παπαγγελή, ένα πολύ όμορφο κομμάτι που αναδείχθηκε από την ερμηνεία της, ενώ ακολούθησε το ομώνυμο του δίσκου, "Ένας καιρός αντάρτης", σε σύνθεση του Μανόλη Ανδρουλιδάκη, με ερμηνευτή τον Κώστα Θωμαΐδη.
Προσωπική μου αδυναμία τα δύο κομμάτια του Νεοκλή Νεοφυτίδη που ακολούθησαν, ενδιαφέρουσες μουσικά συνθέσεις με ένταση. Πρόκειται για τα “Είναι κι αυτά τα όνειρα” από την Αργυρώ Καπαρού και το “Έρωτας Πόλεμος” από τον Βασίλη Γισδάκη, ο οποίος παρέμεινε στη σκηνή, για να ερμηνεύσει και το “Ρηχό φιλί”, του Μανόλη Ανδρουλιδάκη, με στοιχεία νοσταλγικά, φολκ αλλά και χατζιδακικά, από τα επίσης αγαπημένα μου του δίσκου.
Ακολούθησαν η “Νυχτωδία” του Παπαγγελή με τη Δέσποινα Ραφαήλ, και το έτερο ζεϊμπέκικο του δίσκου, το “Μόνο τα μάτια της”, με το Βασίλη Κορακάκη, σε μουσική Χρήστου Λεοντή.
Η συνέχεια οδήγησε στο "Δρόμο της Ουτοπίας", τραγούδι που ερμήνευσε η Ερωφίλη, αφού πρώτα δήλωσε πόσο την έχει αγγίξει ο πραγματικά συγκλονιστικός στίχος του κομματιού που αναφέρεται στην ατελέσφορη ανθρώπινη αναζήτηση. Συνθέτης και σε αυτό ο Νεοκλής Νεοφυτίδης.
Για το κλείσιμο ανέλαβε μια άλλη αισθαντική κυρία, η Ιωάννα Φόρτη, να μας αποχαιρετήσει με το ρεφραίν: “Και ποιος κρατούσε το μαχαίρι/ κανείς δεν θα 'ρθει να μας πει/ τ' Αύγουστου το φεγγάρι πήρε/ επαναστάτη ποιητή”. Ο λόγος για τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, εξ' ου και ο τίτλος "Φεντερίκο, Πατρίδα μου Μακρινή".
Στο σύνολό της μια δουλειά πρωτοφανώς πολυσυλλεκτική, με όλο το ρίσκο που συνεπάγεται αυτό.
Όμως το στοίχημα κερδήθηκε, αποδίδοντας στη μεγάλη δεξαμενή της ελληνικής δισκογραφίας μια σειρά από θαυμάσια τραγούδια, με συνδετικό κρίκο τον πολύ επιτυχημένο στίχο της Βέρας-Βασιλείου Πέτσα.
Σχολιάστε