Συνεντεύξεις

Ρωτάμε, απαντάνε!

Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»

Γράφει η Μίνα Μαύρου

Η μουσική και ο στίχος του Ρασούλη θα πλημμυρίσουν τη μουσική σκηνή «Σφίγγα» για 2 Σάββατα του Νοέμβρη,(12 κ' 19) και, μέσα από τις φωνές παλιών επιστήθιων φίλων του αλλά και νεώτερων ερμηνευτών, θα προσπαθήσουμε να τον αφουγκραστούμε, γιατί όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει η κόρη του, Ναταλία: «Το θέμα είναι αν εμείς αντιλαμβανόμαστε αυτά που μας λέει κάθε φορά, καθώς κάθε νέα επαφή με τα τραγούδια του είναι μια νέα αντίληψη όσων έχει πει».

Ναταλία, τι βάρος έχει για 'σένα το όνομα που κουβαλάς;

Έχει και δεν έχει. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα που λένε! Όσο βέβαια συνειδητοποιώ και αντιλαμβάνομαι το έργο πίσω από το όνομα, νιώθω κάποιο δέος… Όμως ο πατέρας μου φρόντισε, με κάποιον περίεργο τρόπο, να μην μου δημιουργήσει κάποιο βάρος από την δική του πορεία στα πράγματα, αντίθετα μου έδινε τόση σημασία και στήριξη σε οτιδήποτε έκανα, εκτός του ότι τα απολάμβανε απ' ό,τι ο ίδιος έλεγε κιόλας, οπότε η σχέση μας ήταν πιο πολύ αγαπησιάρικη και συνεργατική, παρά να με βάζει “σώνει και καλά” να ακολουθώ τα βήματά του και άρα να αναγκάζομαι να ζω στην σκιά του… Αυτά τα θέματα πρέπει οι γονείς να τα διαχειρίζονται. Η αλήθεια είναι ότι τον ευχαριστώ που ποτέ δεν με έβαλε σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.

Αυτή τη γιορτή που γίνεται στις 12 και 19 Νοεμβρίου με την εναλλαγή προσκεκλημένων στη «Σφίγγα» τη θυμάμαι και το 2014 στο «Ρυθμός Stage». Το Μάρτιο που μας πέρασε ήρθε η μεγάλη γιορτή-συναυλία του Μεγάρου Αθηνών. Θα μας πει κάτι διαφορετικό ο Ρασούλης αυτή τη φορά;

Το θέμα είναι αν εμείς αντιλαμβανόμαστε αυτά που μας λέει κάθε φορά. Έχει πει χαρακτηριστικά σ' ένα τραγούδι του: «Εγώ ό,τι είχα πια να πω το είπα και γαμώ του όζοντος την τρύπα». Κάθε νέα επαφή με τα τραγούδια του είναι μια νέα αντίληψη όσων έχει πει.

Ο κόσμος ζητάει συνέχεια τα τραγούδια του. Συχνά με ρωτάνε: «Πότε θα ξανακάνετε αυτές τις παραστάσεις;». Τα πάντα έχουν μια ροή, κάτι από το πριν και κάτι καινούργιο.

Κάθε τραγούδι αποτελείται από τρία βασικά στοιχεία: τους στίχους που δεν αλλάζουν βέβαια, τη μουσική, που απλά μπορείς να την πειράξεις με σεβασμό ρυθμικά και στυλιστικά και τον ερμηνευτή, που παίρνει αυτό το οικοδόμημα και στο δίνει, για να αρχίσει να ρέει η ενέργεια του τραγουδιού από εκείνον προς τα εσένα και αντίστροφα. Αυτή τη φορά λοιπόν στην «Σφίγγα» θα είναι μαζί μας φίλοι και συνεργάτες του Μανώλη Ρασούλη, όπως ο Πέτρος Βαγιόπουλος, ο Γιώργος Σαρρής, ο Θοδωρής Κοτονιάς. Εγώ και ο Κωσταντίνος Στεφανής, ο άντρας μου, η φίλη του από τα παλιά Αφροδίτη Μάνου, αλλά και νέες ερμηνευτικές ματιές στα τραγούδια του, όπως αυτές της Γιώτας Νέγκα, της Κορίνας Λεγάκη, του συμπολίτη του, Μάνου Πυροβολάκη και της Αγγελικής Τουμπανάκη. Έχουμε δηλαδή μια μεγάλη και διαφορετική ερμηνευτικά γκάμα τραγουδιστών.

Η φυσική του απουσία μετρά ήδη 5 χρόνια… Αποκωδικοποιώντας τραγούδια του, έχει τύχει να ανακαλύψεις κάτι που σε έχει εκπλήξει/ ενθουσιάσει/ παρακινήσει για κάτι απρόσμενο;

Θέλω κάποια στιγμή να δώσουμε έμφαση στην ροκ πλευρά του. Γιατί είναι γνωστός ως λαϊκός στιχουργός, αλλά έχει μια τεράστια ποικιλία στιχουργικών μορφών. Νομίζω ότι ήταν ένας από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο του και αυτό το ανακαλύπτω όλο και πιο πολύ!

Ο Ρασούλης κάποτε είχε πει: « Ονειρεύομαι να γίνει η Ελλάδα μια πολιτισμική Ελβετία και μητέρα που θα κυοφορήσει ένα όραμα για την παγκόσμια ειρήνη». Βάσει της σημερινής κατάστασης, πώς φαντάζει στα μάτια σου κάτι τέτοιο;

Βρισκόμαστε σε τέτοιο οικονομικό κομφούζιο που νομίζω ότι γίνονται πολλές πολιτισμικές ανακατατάξεις. Πιθανά τώρα, που έχουν πέσει τα επίπεδα της ψευτογκλαμουριάς που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και που μας χρεοκόπησαν τελικά, μπορούν να αναγεννηθούν ή να δημιουργηθούν εκ νέου καινούργια ελπιδοφόρα δεδομένα. Το όραμα αυτό του Μανώλη Ρασούλη θέλει «Σωστοί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς», που έλεγε κι εκείνος παραλλάσσοντας τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη. Άντε βρες τους σωστούς αυτούς που θα σηκώσουν με ενότητα έναν τέτοιο έργο. Προς το παρόν τρώμε τα λυσσακά μας μεταξύ μας, αλληλοσφαζόμενοι, αλληλοευχόμενοι ψόφους και άλλες “θετικές” ενέργειες και, μην προλαβαίνοντας να αναλύσουμε πρώτα τις καταστάσεις και μετά να βγάλουμε συμπεράσματα.

Πήγαμε να πάρουμε μια μικρή ελπίδα και καθίσαμε γρήγορα κάτω αποσβολωμένοι. Δεν έχουμε πια υπομονή. Είναι μεγάλη η ανέχεια και η ανοχή μας πια έκανε φτερά. Συνήθως στα δύσκολα ανθεί η τέχνη. Μετά από λίγα χρόνια θα ξέρουμε αν γεννήθηκε κάτι καινούργιο. Νομίζω ότι υπάρχει ελπίδα...

Πώς ήταν ο Ρασούλης σαν πατέρας;

'Ηταν πολύ τρυφερός και πολύ αυστηρός ταυτόχρονα! Ανησυχούσε πολύ και πολλές φορές σε τέτοιο βαθμό, που μόνο η μητέρα μου μπορούσε να τα βγάλει πέρα με τα πιο δύσκολα που αφορούν σε ένα μικρό παιδί, όπως μια παιδική αρρώστια για παράδειγμα! Είχαμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση μεταξύ μας και μοιάζαμε εκπληκτικά. Έλεγε: «Καμιά φορά αρπαζόμαστε και είναι σαν να σηκώνεται ο εαυτός μου και με χτυπάει». Ήμασταν αυτό που λέμε τάλε-κουάλε. Η μητέρα μου πάντα με φώναζε Μανώλη, γιατί όπως έλεγε: «Είσαι ίδια ο μπαμπάς σου». Όταν ήμουν έφηβη τσατιζόμουν, αλλά του είχα τέτοια αδυναμία, που χαιρόμουν που μοιάζαμε τόσο. Εκείνος πάντα πολύ καλός και γλυκός μαζί μου... Ήταν εκείνος που θα παίζαμε, που θα τρέχαμε, που θα ταξιδεύαμε. Μέχρι και πριν πεθάνει παίζαμε καράτε, τσιμπιές, σπρωξίματα και γελάγαμε! Ήταν όμως κι εκείνος που μπορούσε να γίνει πολύ αυστηρός σε κάποια θέματα, όπως στα πιο ιδεολογικά τοπία. Διαφωνούσαμε και στο τέλος μονίμως συμφωνούσαμε και μαθαίναμε ο ένας από τον άλλο. Ήταν μικρός κι εκείνος, όταν γεννήθηκα και μάλλον θα έλεγα ότι μεγαλώσαμε ο ένας μαζί με τον άλλο.

Πώς ήταν ο Ρασούλης σαν συνεργάτης;

Σαν συνεργάτες ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Ενώ σαν πατέρας ήταν μεγαλύτερος και άκουγα πάντα με δέος αυτά που έλεγε, σαν συνεργάτης ήταν μεγάλη απόλαυση, γιατί εκείνος προερχόταν από τον χώρο του λαϊκού και πολιτικού τραγουδιού, εγώ από τον χώρο της κλασσικής και μέταλ μουσικής, εκείνος στιχουργός, εγώ μουσικός, γινόταν μια τεράστια ανταλλαγή απόψεων και ιδεών. Διασκεδάζαμε πολύ την συνεργασία μας. Είχαμε κι εκεί τις διαφωνίες μας, αλλά υπήρχε και αυτό το χάσμα γενεών που προσπαθούσαμε να γεφυρώσουμε και η αλήθεια είναι ότι εκείνος το «δούλευε» πιο πολύ και κατάφερνε να είναι πάντα κοντά στην δική μου γενιά, αποπειρώμενος να την κατανοήσει αλλά και να την βοηθήσει.

Αναρωτιέμαι, ειδικά το πρώτο χρονικό διάστημα της απουσίας του, έτυχε να κυλήσει δάκρυ στο μάγουλο, ερμηνεύοντάς τον ή μήπως είναι κάτι που συμβαίνει μέχρι σήμερα;

Συνέχεια είναι δύσκολο! Και είναι δύσκολο να πρέπει να είσαι και επαγγελματίας ταυτόχρονα. Είναι αυτό που λέμε “μην σου τύχει”.

Με 2 λέξεις περίγραψέ μου τη ζωή σου προ ελλείψεως Ρασούλη και μετά έλλειψη Ρασούλη.

Δύσκολο να περιγραφεί το πριν και το μετά. Όταν χάνεις τον γονιό σου, αλλάζουν πολλά πράγματα ούτως ή άλλως. Μπαίνεις σε μία καινούργια διαδικασία κατανόησης, ανασύνταξης και αναθεωρήσεων σε πιο ουσιαστικά θέματα που αφορούν στην ύπαρξή σου, την αγωνία σου να είναι ο άλλος σου γονιός καλά, τι είναι ο κύκλος της ζωής... Όλα αυτά που περνάμε όλοι. Όταν όμως ο γονιός που χάνεις έχει αφήσει πίσω του ένα έργο, το οποίο υπήρξε και μεγάλο σε όγκο και υπήρξε και συνεργάτης σου, τότε γίνονται μεγάλες ανακατατάξεις και στην προσωπική αλλά και την επαγγελματική σου ζωή.

Κάποτε- σε άλλο μέσο- μού είχες δηλώσει πως έχεις θέσει σκοπό της ζωής σου να διαφυλάξεις και να ματαλαμπαδεύσεις το έργο του. Μίλα μου για τους υποστηρικτές ή τους τυχόν ενοχλητικούς είρωνες, που τελικά το μόνο που καταφέρνουν είναι να σε πεισμώνουν να συνεχίζεις.

Τα παιδιά των ανθρώπων που έχουν φύγει και έχουν αφήσει πίσω τους μια τέτοια κληρονομιά αγκαλιάζονται από πολύ κόσμο, αλλά δέχονται και ισχυρές επιθέσεις από πολλούς άλλους. Και οι χειρότερες είναι αυτές των ανθρώπων που το έπαιξαν και φίλοι του πατέρα μου!

Μα οι πραγματικοί φίλοι είναι αυτοί που στάθηκαν σ' εσένα και θα σταθούν και στο παιδί σου. Γίνονται λοιπόν πολλά τέτοια ξεσκαρταρίσματα που στην αρχή σε σοκάρουν, μετά όμως αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τον κόσμο. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για όλα όσα έχω αντιμετωπίσει αυτά τα 5 χρόνια. Όμως ο πατέρας μου άφησε κληρονομιά εκτός από το έργο του, το οποίο ανήκει σε όλους τους Έλληνες, τους πολύ στενούς του φίλους, που στέκονται φρουροί δίπλα του καθώς και την οικογένειά μου! Είναι άνθρωποι που δεν κάνω βήμα, αν πρώτα δεν τους συμβουλευτώ! Και αυτό είναι μια ευλογία! Όλα όμως κάποια στιγμή μπαίνουν σε μια καινούργια ροή και αρχίζεις και λειτουργείς κι εσύ πιο αρμονικά με την νέα πραγματικότητα όσο αυτό είναι δυνατόν.

Έχεις ένα μικρό γιο. Νιώθεις ευθύνη για την κληρονομιά που θα του περάσεις από τον παππού του;

Στην αρχή έχεις μια αγωνία για το πώς θα διαχειριστείς τα καινούργια δεδομένα και αυτό αφορά και στο παιδί σου που, ειδικά όταν βρίσκεται σε μικρή ηλικία, πρέπει αρχικά να του εξηγήσεις πού πήγε ο παππούς. Μετά, σιγά-σιγά του εξηγείς τι έκανε αυτός ο παππούς, με τι ασχολήθηκε, γιατί και ο ίδιος ο Αλέξανδρος βρίσκεται συνέχεια σε συναυλίες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα από την ώρα που γεννήθηκε και πρέπει αρχικά σαν παιχνίδι και μετά λίγο πιο σοβαρά να του εξηγήσεις ποιος είναι όλος αυτός ο χώρος στον οποίο μεγαλώνει. Όμως όλα αυτά παίρνουν μια φυσική τροπή! Το ένα φέρνει το άλλο! Θέλει μια προσοχή να το χειριστείς αυτό και να επικεντρώσεις στο πόσο μαγικό ήταν που ο παππούς του έφτιαχνε τραγούδια και ποιοι τελικά είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φτιάχνουν τα ωραία μας τραγούδια, τα ωραία μας ποιήματα, τους ωραίους πίνακες, τον πολιτισμό μας.

Ο γιος μου, όπως κι εγώ, γεννήθηκε μέσα σε αυτόν τον χώρο, είτε από τα βιώματά του με τον παππού του, την γιαγιά του, εμένα αλλά και τον πατέρα του. Αποτελεί την καθημερινότητά του, έχει έρθει ήδη σε επαφή με αυτό που λέμε ζωντανή ιστορία του τραγουδιού, αλλά κάνω ακριβώς ό,τι έκανε και ο πατέρας μου μ΄ εμένα. Μαθαίνεις πρώτα να τραγουδάς όλα αυτά τα υπέροχα τραγούδια, να συμμετέχεις με χαρά σε αυτά και μετά μαθαίνεις σιγά-σιγά τι είναι αυτό που ονομάζουμε Πολιτισμός, να σέβεσαι και να αναγνωρίζεις το έργο κάποιων ανθρώπων που μέσα σ' αυτούς ήταν και ο παππούς Μανώλης.

Σε θυμάμαι να τραγουδάς στο Μέγαρο με το σύζυγό σου, επίσης μουσικό, Κωνσταντίνο Στεφανή, το «Μανιφέστο». Ένιωσα ότι μας λέγατε: «Αυτός είναι ο άξονας της δικής μας οικογένειας, κάντε το και 'σεις δικό σας».

Αυτό το τραγούδι είναι ένα πραγματικό μανιφέστο αυτού που ο πατέρας μου ονόμαζε ελληνικό τραγούδι. «Είμαστε εκείνοι που είμαστε, εμείς και τα παιδιά μας, ευγένεια στους τρόπους μας, απάγκιο στην καρδιά μας. Εμείς δεν ξανοιχτήκαμε στο χρήμα και στα πλούτη, μας έφτανε ένα τρίχορδο, δυο ούζα κι ένα ούτι». Αν αυτό δεν είναι η υπέρτατη προτροπή, στο να είσαι ευγενής, αυθεντικός και απλός σε αυτό που κάνεις, τότε δεν ξέρω τι είναι. Αυτό το κουβαλάμε καθημερινά στην ζωή μας κι εγώ και ο άντρας μου πάντα σαν φυλαχτό και αρχή μας.

Ο Ρασούλης ήταν ένας χείμαρρος! Σε τρέχει φαντάζομαι… Τον προλαβαίνεις;

Με τρέχει βέβαια! Πού να τον προλάβεις αυτόν τον φοβερό τύπο! (Ασταμάτητα γέλια).Η προστασία του έργου του πατέρα μου είναι μία μεγάλη ιερή υποχρέωση, αλλά και μία δουλειά που χρειάζεται 24 ώρες το 24άωρο. Το να προχωρήσεις όλα όσα άφησε πίσω, το να μάχεσαι για την προστασία του έργου του με αναρίθμητους αγώνες αλλά και δικαστήρια και ταυτόχρονα να πρέπει να αντιμετωπίζεις την απώλειά του και την συγκίνηση που νιώθεις κάθε φορά που πρέπει να κινηθείς για το έργο του, είναι μια πραγματικά πολύ επίπονη διαδικασία. Είναι όμως κάτι που το κάνω με μεγάλη αίσθηση ευθύνης και μεγάλη χαρά αλλά και λύτρωση γιατί είμαι συνεχώς κοντά του.

Αν κάποιος έρθει και σου πει: « Ναταλία, πατάς μόνο πάνω στο έργο του πατέρα σου και αναρριχάσαι εύκολα», τι του απαντάς;

Αυτό στην πραγματικότητα είναι ένας μύθος! Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, αν εσύ δεν έχεις κάτι δικό σου να μοιραστείς με τον κόσμο. Πολλοί νομίζουν και λένε συνέχεια τις ίδιες ατάκες για όλα τα παιδιά εκείνων που ασχολούνται με το επάγγελμα των γονιών τους, ειδικά των γονιών που άφησαν κάποια σφραγίδα στον τομέα τους: «Αν είχα κι εγώ τον συγκεκριμένο πατέρα να δεις τι θα γινόμουν, ή και σιγά, δεν θα ήσουν τίποτα, αν δεν είχες την συγκεκριμένη μητέρα ή θείο, ή παππού»… ή όποιον άλλο! Δεν συμβαίνει μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά σε όλους. Είναι μια ανοησία που κάποιοι την πιστεύουν από άγνοια. Αλλά, ακόμα κι αν ειπωθεί από κάποιους του χώρου, συνήθως είναι από κουτσομπολίστικη διάθεση.

Σίγουρα υπάρχουν παιδιά που έχουν προσπαθήσει ν' ακολουθήσουν τα βήματα των γονιών τους, χωρίς να έχουν τα εφόδια. Δεν φταίνε όμως εκείνα, αλλά οι γονείς τους που δεν τα προστατεύουν από μια τέτοια έκθεση. Υπάρχουν και παιδιά, που ξεπερνούν τους γονείς τους σε επιτυχία. Τώρα τι είδους επιτυχία είναι αυτή, είναι άλλο θέμα! Είναι απλά δημοφιλία ή πραγματικά ανέβασαν τον πήχη στα πράγματα;

Εγώ είχα την τύχη να έχω έναν πολύ αυστηρό πατέρα σε αυτόν τον τομέα. Καταρχήν πρέπει να πω ότι, όταν άρχισα να σπουδάζω κλασσική μουσική, ο πατέρας μου μόλις είχε βγάλει τον πρώτο του δίσκο, ως στιχουργός. Στην ηλικία αυτή λοιπόν για μένα ο πατέρας μου δεν ήταν ο Μανώλης Ρασούλης, αλλά ο μπαμπάς μου. Η πορεία μου στον χώρο της μουσικής ήταν προσωπική μου πορεία, στην οποία με στήριξε η μητέρα μου και όχι ο πατέρας μου! Ο πατέρας μου ήταν στιχουργός και όχι συνθέτης.

Έπαιξε μεγάλο ρόλο βέβαια ότι και οι 2 μου γονείς τραγουδούσαν συνέχεια, γιατί και η μητέρα μου είναι μουσικός και βέβαια σε αυτές τις περιπτώσεις πιο γρήγορα τραγουδάς παρά μιλάς. Μεγαλώνοντας, όταν ο πατέρας μου άρχισε να με παρατηρεί στο θέμα της μουσικής, δεν ανακατευόταν ιδιαίτερα, μέχρι που είδε ότι άρχισα να τραγουδάω σε κόσμο με την κιθάρα μου κι εκεί πια άρχισε να θέλει να με προστατεύει. Αυτό είναι καλό βέβαια, αλλά όχι πάντα!

Όταν πια στα 15 μου άρχισα να τραγουδάω επαγγελματικά, ο πατέρας μου λειτούργησε ως, ας πούμε μάνατζέρ μου, με πιο πολλά τα “όχι” του παρά τα “ναι” σε όποιες προτάσεις του γινόντουσαν για 'μένα. Εγώ πάλι συνέχιζα να σπουδάζω στον χώρο της κλασσικής μουσικής, που ήταν ένας άλλος κόσμος από αυτόν του ελληνικού τραγουδιού και ήταν και το μεγάλο πάθος μου! Μέχρι που άρχισα να τραγουδάω και σε μέταλ μπάντες ως κλασσική τραγουδίστρια που πια δεν ήταν απλά άλλος κόσμος, αλλά με τις μπάντες αυτές βρεθήκαμε να επικοινωνούμε με ένα κοινό εκτός Ελλάδος σε χώρες, όπως η Αμερική, η Γαλλία, η Ιαπωνία, η Νότια Αφρική, οι Σκανδιναβικές χώρες, η Λατινική Αμερική, δηλαδή είχαμε μια μουσική επικοινωνία με άλλα μήκη και πλάτη που εκεί πια δεν γνώριζε κανείς ούτε τον πατέρα μου, αλλά ούτε και κανέναν από τον χώρο του ελληνικού τραγουδιού και την πραγματικότητα του σταρ σύστεμ της Ελλάδας!

Εκείνος ευχαριστιόταν πολύ, που εγώ δούλευα εκτός Ελλάδας και σε άλλους χώρους, αλλά πάντα μου υπενθύμιζε ότι το ελληνικό τραγούδι είναι η ταυτότητά μας. Στην δική μου περίπτωση τα πράγματα ήταν λίγο πιο περίπλοκα, γιατί είχα γεννηθεί στο εξωτερικό. Επηρεάστηκα πολύ από την γενέτειρά μου την Αγγλία, προέρχομαι και από μια προσφυγική οικογένεια από την μεριά της μητέρας μου, που η γιαγιά μου ήταν Σμυρνιά με καταγωγή την Σμύρνη, την Κρήτη, την Αγγλία και ο παππούς μου από την Ταρσό, ο οποίος μιλούσε τούρκικα και του οποίου ο παππούς ήταν αραβικής καταγωγής. Όλες αυτές οι επιρροές λοιπόν δουλεύτηκαν μέσα μου κι ένιωθα πιο πολύ "πολίτης του κόσμου" και αυτό ήταν κάτι που δουλέψαμε πολύ μεταξύ μας με τον πατέρα μου. Μεγαλώνοντας, ο ένας μάθαινε από τον άλλο. Εκείνος μου μιλούσε για το ελληνικό τραγούδι, εγώ για τη ροκ και την κλασσική μουσική. Αλληλοεπηρεαστήκαμε! Αυτά τα πράγματα οι νοσηροί νόες δεν μπορούν να τα αντιληφθούν. Και ούτε πρόκειται γιατί το θέμα τους είναι η νοσηρότητα και όχι η αλήθεια!

Πάντα πριν γράψω κάτι για 'σένα σε σκέφτομαι ως Ναταλία και όχι ως Ρασούλη. Καλό ή κακό λες;

Ε, βέβαια καλό! Αν έχω καταφέρει μέσα από την δουλειά μου και την επαφή μας, αλλά ακόμα και μέσα από τον Μανώλη, να νιώθει κάποιος τόσο κοντά μου που να με σκέφτεται σαν Ναταλία είναι μεγάλη χαρά!

Τι να σου ευχηθώ για τη συνέχεια;

Δύναμη και συνείδηση!

Σου τα εύχομαι ολόψυχα! Καλή επιτυχία στις παραστάσεις σας!

Ευχαριστούμε πολύ!

    ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Nαταλία Ρασούλη: «Ο πατέρας μου ήταν από τους πιο ανατρεπτικούς ροκάδες στο στίχο!»
    Μοιραστείτε το άρθρο:

    Σχολιάστε

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

    Στάθης Άννινος: «Ξεκίνησα από το μηδέν και αυτοσχεδίασα πάνω στην ταινία του Χίτσκοκ »

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Ο Στάθης Άννινος είναι ένας καλλιτέχνης που εδώ και χρόνια πια δεν σταματάει...

    Συνέχεια

    Παναγιώτης Κελάνδριας: «Όποιος απλά μένει ικανοποιημένος από την προσπάθειά του, τότε θα μείνει στάσιμος»

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Είμαστε εδώ με τον Παναγιώτη Κελάνδρια, σε ένα υπέροχο μικρό καφέ...

    Συνέχεια

    Νίνα Παπαθανασοπούλου: «Στόχος μου είναι να κάνω την επιστημονική έρευνα προσβάσιμη για το ευρύ κοινό»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου «Μάρθα Γκράχαμ και Ελληνικοί μύθοι» …Μια...

    Συνέχεια

    Καλλιόπη Bέττα: «Μόνο αν δούμε την πολιτική και το τραγούδι ως προσφορά, θα φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο»

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Είχα έναν προβληματισμό, καθώς σκεφτόμουν πώς να ξεκινήσω αυτήν τη συνέντευξη με την...

    Συνέχεια

    Γιάννος Aιόλου: «Η Τέχνη ειναι συμμετοχική. Με ενδιαφέρει το κοινό που με ανακαλύπτει με δική του αυτενέργεια»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου Όποιος ανακαλύπτει τη μουσική του πολυβραβευμένου συνθέτη Γιάννου Αιόλου...

    Συνέχεια

    Nικήτας Boστάνης: «Προσπαθώ να συνεχίσω τη λαϊκή μας μουσική όσο καλύτερα γίνεται»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Ο Νικήτας Βοστάνης ανήκει στη κατηγορία των αθόρυβων μεν, πολυγραφότατων...

    Συνέχεια

    Απόλλων Κουσκουμβεκάκης: «Το τάνγκο ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Ο Απόλλων Κουσκουμβεκάκης, σολίστ κιθάρας, μαέστρος και ενορχηστρωτής...

    Συνέχεια

    Tατιάνα Ζωγράφου: «Ο εκπαιδευτικός σήμερα πρέπει να βρει τον τρόπο να επικοινωνεί την αλήθεια»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Η Τατιάνα Ζωγράφου, εκπαιδευτικός και μουσικός, μετράει πολλά δημιουργικά...

    Συνέχεια

    Bαγγέλης Στεφανόπουλος: «O αυτοσχεδιασμός είναι προέκταση της συνθετικής ικανότητας κάθε μουσικού»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου Μια μυσταγωγική συναυλία αναμένουμε να ζήσουμε το Σάββατο 19 Νοεμβρίου στην...

    Συνέχεια

    Dr. Θανάσης Δρίτσας – Συνταγογραφώντας με νότες

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς «Η ιατρική δεν είναι μόνον συνταγογράφηση φαρμάκων...

    Συνέχεια