Συνεντεύξεις

Ρωτάμε, απαντάνε!

Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»

Photo:Alex Kokkinos
Photo:Alex Kokkinos

Γράφει η Μίνα Μαύρου

Η Χριστίνα Γεωργίου είναι μία νέα καλλιτέχνις γεμάτη ενέργεια και όνειρα, στα οποία δεν επιτρέπει να διαβιούν στη σφαίρα του απραγματοποίητου. Έχει σπουδάσει μουσική με πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό της, συνθέτει μουσική για θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο (με πολλές βραβεύσεις), υπογράφει σενάρια ταινιών, είναι συνιδρύτρια της Blunatic Pictures, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας σεναριογραφία, μουσική και σχεδιασμό ήχου…Και αναρωτιέσαι πότε προλαβαίνει… Ίσως τελικά τα καταφέρνει τόσο καλά, γιατί κινητήριος δύναμή της είναι η αγάπη, καθώς όπως μας λέει: «Όλα ξεκινούν και καταλήγουν εκεί!».

Χριστίνα, καλώς μας όρισες…συνθέτεις μουσική για θέατρο, τηλεόραση, ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Ποια είναι η κοινή συνισταμένη όλων αυτών και ποια η βασική διαφορά τους;

Καλώς σας βρήκα! Το να συνθέτεις μουσική για ένα οπτικό μέσο, όποιο κι αν είναι αυτό, προϋποθέτει την κατανόηση των χαρακτήρων, της ιστορίας, των μηνυμάτων της και, ως ένα σημείο, μια συναισθηματική ταύτιση. Ακόμα και σε περιπτώσεις που είναι δύσκολο να ταυτιστείς με μια κατάσταση ή με ένα χαρακτήρα και τις πράξεις του, το ζητούμενο είναι ν' ανοίξεις τον εαυτό σου στο τι συμβαίνει και να το αποδεχτείς χωρίς να κρίνεις, να το δεις απλά γι' αυτό που είναι: μια ανθρώπινη εμπειρία. Πιστεύω πως από αυτή την άποψη ο συνθέτης, γνωρίζοντας την έκβαση της ιστορίας, το λόγο που ο χαρακτήρας κάνει αυτό το ταξίδι, και το τι πρόκειται να αποκομίσει απ' αυτό, καλείται από τη μια να εκφράσει με γνησιότητα το συναίσθημα, κι από την άλλη να κρατήσει μια υγιή ισορροπία, ώστε ν' αποδώσει και να υποστηρίξει την ουσία της ιστορίας στο σύνολό της.

Η βασική διαφορά μεταξύ θεάτρου, τηλεόρασης και ταινιών, είναι η προσέγγιση! Σε όσες εμπειρίες είχα στο θέατρο, η ανάμιξή μου στη δημιουργική διαδικασία γινόταν αρκετά νωρίς και ήταν πιο οργανική: κάποτε η μουσική έφερνε αλλαγές στη δραματουργία, και άλλοτε γεννιόνταν εντελώς νέες κατευθύνσεις απ' αυτή τη δημιουργική ανταλλαγή. Με τα οπτικογραφημένα μέσα, όπου συνήθως το υλικό προϋπάρχει, και συχνά τα χρονικά πλαίσια είναι περιορισμένα, η πρόκληση είναι διαφορετική: η μουσική πρέπει να λειτουργήσει εξίσου οργανικά και διακριτικά, έστω κι αν έρχεται να «ντύσει» την εικόνα εκ των υστέρων.

Το 2008 κερδίζεις το Βραβείο Καλύτερης Μουσικής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μονακό για τη μουσική και το σχεδιασμό ήχου της ταινίας μικρού μήκους Styx, της οποίας υπογράφεις και το σενάριο. Ένα σχόλιο που εισέπραξες και το έκανες πράξη από εκείνη τη στιγμή στη ζωή σου…

Εκείνη η εμπειρία ήταν καθοριστική για μένα! Με θυμάμαι να θαυμάζω τα έργα διεθνών δημιουργών στη μεγάλη οθόνη του Φεστιβάλ και να σκέφτομαι ότι έχω πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μου, ότι ζω σε μια χώρα μικρή, με αρκετούς περιορισμούς, ότι, ότι, ότι… Όμως μετά την προβολή της δικής μας ταινίας, κάποιοι απ' αυτούς τους δημιουργούς ανταποκρίθηκαν τόσο ζεστά στη δουλειά μας, ώστε συνειδητοποίησα ότι στα μάτια τους ήμασταν εξίσου …διεθνείς! Γιατί τελικά διεθνής είναι απλά εκείνη η κοινή «αλήθεια», που «μιλά» στον άλλο, απ' όποια χώρα κι αν προέρχεται: η «αλήθεια», με την οποία ταυτίζεται το κοινό, δε γνωρίζει σύνορα.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο, πήρα σημαντικές αποφάσεις ζωής – μόλις μου το επέτρεψαν οι υποχρεώσεις μου, σταμάτησα να διδάσκω σε ωδεία έξι μέρες τη βδομάδα και, παρά την οικονομική αβεβαιότητα που θα προέκυπτε από μια τέτοια απόφαση, αφοσιώθηκα σ' αυτό που ένιωσα πως ήταν το κάλεσμά μου: να δημιουργώ, και να συνδέομαι μέσω της δουλειάς μου με συνεργάτες και κοινό διεθνώς! Για 'μένα πλέον, αυτό είναι επιτυχία: να ζω απλά, αξιοπρεπώς, με ισορροπία, συνεισφέροντας τη δική μου «αλήθεια» στην κοινή συνειδητότητα, κάνοντας αυτό που αγαπώ. Τίποτα άλλο...

Πες μας δύο λόγια για τη Blunatic Pictures…

Η Blunatic Pictures (www.blunaticpictures.com) ιδρύθηκε το 2010, σε συνεργασία με τον Aμερικανό σκηνοθέτη Daniel Pace, μετά τη γνωριμία μας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μονακό. Ενθουσιαστήκαμε ο ένας με τη δουλειά του άλλου και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ταινίες είτε μαζί, είτε στηρίζοντας άλλους δημιουργούς. Έκτοτε η Blunatic Pictures παρήγαγε μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους, όπως “Genesis 2:26” (2011, δύο Α' Βραβεία σε Διεθνή Φεστιβάλ στην Ιταλία και στο Κίεβο), “Rupert's Ship” (2013), “Afterthoughts” (2014, σε συνεργασία με τη Crewhouse Media, Β' Βραβείο Καλύτερης Κυπριακής Ταινίας ISFFC 2014), “For Eternity” (2014, Εύφημος Μνεία στο Φεστιβάλ Δράμας) και “Out of Sight” (2015, σε συνεργασία με τη Crewhouse Media, Α' Βραβείο Καλύτερης Κυπριακής Ταινίας ISFFC 2015).

Εμμένουμε κυρίως σε ταινίες μικρού μήκους, γιατί πιστεύουμε στη δυναμική τους – για 'μας τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά συναισθηματική επικοινωνία κι έκφραση, με τη μέγιστη δυνατή οικονομία λόγου, μέσων και χρόνου, και οι μικρού μήκους ταινίες κάνουν ακριβώς αυτό.

Ποιες θεωρείς τις πιο σημαντικές στιγμές της μέχρι τώρα πορείας σου;

Υποθέτω ότι όλα με τον τρόπο τους συνέβαλαν, ώστε να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Ακόμη και οι άσχημες εμπειρίες με δίδαξαν πολλά, για τον εαυτό μου, για τις δυνατότητες και τις αδυναμίες μου, και για την ανθρώπινη φύση, που στην ουσία είναι ο πυρήνας κάθε ειλικρινούς δημιουργίας.

Θα έλεγα, όμως, πως οι μουσικές μου σπουδές στο Λονδίνο ήταν σημαντικός σταθμός. Ήταν μια καταιγιστική εμπειρία γεμάτη κριτική γνώση, θέατρα, συναυλίες, ταινίες, Φεστιβάλ, συγγραφικές συναντήσεις, ανθρώπους… Εκεί μπήκαν τα θεμέλια για ό,τι ακολούθησε μετά. Έπειτα, συγκεκριμένοι άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο μου, και που, ακόμη και χωρίς να το ξέρουν, με «έσπρωξαν» προς αυτή την κατεύθυνση, με βοήθησαν, μου έδωσαν ευκαιρίες, και με έκαναν καλύτερη, ο καθένας με τον τρόπο του. Είναι πολλοί, ξέρουν ποιοι είναι, και τους θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη.

Τα κινηματογραφικά σεμινάρια που παρακολουθούσα εντατικά ήταν επίσης σταθμός γνώσης και νέων συνεργασιών με Αμερική, Γερμανία, Αγγλία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Λιθουανία… Από κει και πέρα, κάθε δουλειά που έκανα, είτε μικρή είτε μεγάλη, ήταν σταθμός, γιατί πάντα άνοιγε καινούριες πόρτες, και οι βραβεύσεις ήταν κι αυτές μια ενθάρρυνση. Το «Στυξ», που έλαβε συνολικά 6 βραβεία, από πολλές απόψεις υπήρξε σημαντικός σταθμός γιατί έμαθα πολλά, και μαζί του έκανα ένα μεγάλο ταξίδι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Με τη σκηνοθέτη, την Αλεξία Roider, και την εταιρεία παραγωγής Filmblades, συνεργαστήκαμε μετά σε πολλές δουλειές, με πιο πρόσφατη την ταινία μεγάλου μήκους “Conveyor Belt”, για την οποία έκανα σχεδιασμό ήχου και μουσική. Σταθμός υπήρξε επίσης το θεατρικό “Love Lies” της Κορίνας Κονταξάκη, που έφερε και μια υποψηφιότητα για βραβείο μουσικής του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, και που μετέδωσε μηνύματα που κουβαλώ βαθειά μέσα μου, προσπαθώντας όσο μπορώ να τα εφαρμόζω…

Άλλος σταθμός ήταν η γνωριμία και η συνεργασία μου με το Daniel Pace, με τον οποίο δημιουργήσαμε τη Blunatic Pictures, και με το σκηνοθέτη/φωτογράφο David Hands (Crewhouse Media), με τον οποίο κτίσαμε μια σταθερή συνεργασία και μια γερή φιλία. Έπειτα, η σύνθεση μουσικής για το «Fish 'n Chips» και το «Smac» του Ηλία Δημητρίου, δυο πολυβραβευμένες και ιδιαίτερα ψυχογραφικές ταινίες, που συνεχίζουν να ταξιδεύουν με τις αλήθειες τους σε όλο τον κόσμο. Ο πιο πρόσφατος σταθμός ήταν η συνεργασία μου με το συνθέτη Γιώργο Σόλωνος, γιατί για πρώτη φορά δημιουργήσαμε ως ομάδα μουσική για ταινίες, και από αυτή τη διαδικασία μάθαμε πολλά ο ένας στον άλλο, ο ένας για τον άλλο, και ο καθένας για τον εαυτό του!

Έχει τύχει να επενδύσεις μουσικά μία ταινία και να αισθανθείς ότι υπερτερεί έναντι του σεναρίου;

Τυχαίνει κάποιες φορές το σενάριο ή ο τρόπος που γυρίστηκε μια ταινία να έχει αδυναμίες. Και σε τέτοιες περιπτώσεις κάποτε ο σκηνοθέτης εναποθέτει στη μουσική μια δυσανάλογη βαρύτητα, καλώντας την να «καλύψει» τις αδυναμίες του γυρίσματος, να «συμπληρώσει» τα κενά του σεναρίου, να «δώσει» το συναίσθημα που ο ηθοποιός δεν έδωσε.

Εκ των πραγμάτων κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, γιατί τελικά η μουσική δε λειτουργεί οργανικά, και κατά κάποιο τρόπο φαίνεται «φορετή» και αποσπά την προσοχή του θεατή, «υπερτερεί», όπως είπες, ενώ δεν είναι αυτός ο ρόλος της σε μια ταινία. Δεν είναι εκεί για να κλείνει τρύπες, αλλά για να υποστηρίζει αυτό που ήδη υπάρχει. Μόνο ως ένα σημείο μπορεί η μουσική να «σώσει» μια ταινία, μπορεί όμως εύκολα να τη «χαλάσει»! Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν, η πρόκληση είναι να πείσει ο συνθέτης το σκηνοθέτη πως κάποιες αδυναμίες θα καλυφθούν καλύτερα, αν η μουσική λειτουργήσει διακριτικά (πράγμα οξύμωρο, να θέλει ο συνθέτης η μουσική του να περνά απαρατήρητη, αλλά αυτό είναι το σωστό!). Τέτοιες διαφωνίες φυσικά είναι υγιείς και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της δημιουργικής διαδικασίας. Από κει και πέρα, τον τελικό λόγο τον έχει ο σκηνοθέτης, και ναι, υπήρξαν περιπτώσεις που το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που θα ήθελα, όχι γιατί η μουσική δεν ήταν καλή, αλλά γιατί, κατά τη γνώμη μου, δεν «έδενε» όπως θα έπρεπε με την εικόνα.

Όταν γράφεις μόνο σενάρια, νιώθεις ότι «σπας το συμβόλαιο» με τις παρτιτούρες σου;

Δε νιώθω ότι προδίδω τη μουσική μου με το να γράφω σενάρια. Αντίθετα, η μια δραστηριότητα ενδυναμώνει την άλλη, γιατί στην ουσία είναι αλληλένδετες: η μουσική αφηγείται με ήχο, το σενάριο με εικόνες και ιδέες. Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι η συναισθηματική επικοινωνία. Και όσο καλύτερα αντιλαμβάνεται ένας συνθέτης το σενάριο, τόσο το καλύτερο.

Ναι, υπάρχουν στιγμές που θα αφοσιωθώ στη μια από τις δυο δραστηριότητες, όμως πάντα πριν προκύψει το τελικό αποτέλεσμα, προτιμώ ν' αφήνω αυτό που δημιουργώ να «ξεκουραστεί» και να επιστρέψω μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, έχοντας αποστασιοποιηθεί, για να εξετάσω κατά πόσο λειτουργεί, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Άρα, τελικά μεταπηδώ από τη μια δραστηριότητα στην άλλη, ανανεώνοντας ενέργεια και διάθεση και παραμένοντας δημιουργική. Το μυαλό μου πλέον το παίζει σε δυο ταμπλό και αυτή η αλλαγή μ' αρέσει! Αν σταματούσα ένα απ' τα δύο, θα στερούσα από το άλλο τη ζωτικότητα και τη φρεσκάδα με την οποία το προσεγγίζω.

Πότε βρίσκουν οι εμπειρίες τη θέση τους στο σενάριο ή στο πεντάγραμμο; Πώς το βιώνεις όλο αυτό;

Κάθε δημιουργία είναι βγαλμένη από τη ζωή, είτε συμβολικά, είτε άμεσα. Είτε αφορά σε κάτι που συνέβη, είτε σε κάτι που θα μπορούσε να συμβεί, πηγάζει από βιώματα, πραγματικότητες και συναισθηματικές καταστάσεις δικές μας ή συνανθρώπων μας. Και σίγουρα, το να βρίσκεις δημιουργική διέξοδο σε μια στιγμή συναισθηματικής φόρτισης είναι κάθαρση. Το έχω κάνει πολλές φορές αυτό και λειτούργησε λυτρωτικά! Κάτι που έζησα, σίγουρα θα περάσει ως μήνυμα ή ως διάθεση στη δουλειά μου.

Τις πλείστες φορές όμως η ισορροπημένη δημιουργία προκύπτει, όταν πλέον αποστασιοποιηθείς από το συναίσθημα, όταν το τακτοποιήσεις, το διαχειριστείς και το δεις κατά κάποιο τρόπο «από ψηλά», ώστε με το τελικό αποτέλεσμα να μπορούν να ταυτιστούν κι άλλοι. Σ' αυτό αναφερόμουν πριν όταν μιλούσα για κοινή «αλήθεια». Αν και η πηγή είναι κάποια προσωπική εμπειρία, κοσκινίζεται αφήνοντας πίσω της την ουσία, το μήνυμα, τη διάθεση, το μάθημα. Όπως και αν τη μεταφράσεις, όποια μορφή κι αν έχει, πρόκειται για ταξίδι με προορισμό την αυτογνωσία και κατ' επέκταση, τη γνώση της ανθρώπινης φύσης. Έτσι, η δική μου «ανακάλυψη», η δική μου «αλήθεια», δεν είναι μόνο δική μου.

Όταν γράφεις μουσική για ταινία παραγωγής Ουγγαρίας, ας πούμε, μελετάς το εκάστοτε μουσικό ιδίωμα κάθε χώρας;

Αυτό εξαρτάται από το περιεχόμενο της ταινίας. Εάν η χώρα και η χρονική περίοδος στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία έχει σημασία σεναριακά, δηλαδή λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο ως στοιχείο που επηρεάζει τη δράση, τότε ναι, είναι σημαντικό να μελετήσω το μουσικό ιδίωμα της χώρας. Όχι απαραίτητα, για να το μιμηθώ με τρόπο προφανή, αλλά ίσως εντάσσοντας στη μουσική κάποια στοιχεία, αρμονίες, όργανα ή μελωδίες που δίνουν λίγο «χρώμα», παραπέμποντας στην πολιτισμική ταυτότητα της χώρας.

Για παράδειγμα, στην ταινία της Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν “Chinatown: The Three Shelters”, της οποίας συνθέτουμε αυτό τον καιρό τη μουσική με το Γιώργο Σόλωνος, επιλέξαμε να εντάξουμε το ηχόχρωμα ενός κινέζικου οργάνου σε ένα από τα βασικά θέματα. Καθαρά κινέζικο θέμα υπάρχει μόνο σε ένα παιχνίδι με το οποίο μεγάλωσε η πρωταγωνίστρια – το θέμα αυτό εμφανίζεται ξανά κάποια στιγμή στη συνέχεια ως μέρος της βασικής πλοκής, γιατί με τον τρόπο του έχει διαμορφώσει το χαρακτήρα της πρωταγωνίστριάς μας. Δε θα πω περισσότερα, μη σας χαλάσω την έκπληξη!

Διδάσκεις στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας σεναριογραφία, μουσική και σχεδιασμό ήχου. Πώς συνδυάζονται αυτά τα τρία;

Είναι τρία ξεχωριστά μαθήματα, για δύο τμήματα του Πανεπιστημίου, το τμήμα Επικοινωνίας και το τμήμα Μουσικής και Χορού. Πάντα ήθελα να διδάξω στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και το διδακτορικό μού επέτρεψε να πραγματοποιήσω αυτή μου την επιθυμία.

Τοποθετούνται σε σειρά προτίμησης;

Σειρά προτίμησης δεν υπάρχει… το καθένα έχει τη χάρη του, τα απολαμβάνω όλα εξίσου και εφόσον όλα λειτουργούν κάτω από την ομπρέλα του κινηματογράφου, είναι αλληλένδετα. Αρκετές φορές έτυχε να χρησιμοποιήσω τα ίδια παραδείγματα από ταινίες και στα τρία μαθήματα, γιατί σε μια καλή ταινία τα τρία αυτά στοιχεία συχνά συμβάλλουν, το καθένα με τον τρόπο του, στο τελικό αποτέλεσμα. Από καθαρά λειτουργική σκοπιά όμως υπάρχει προτεραιότητα: μια καλή ταινία ξεκινά πάντα από το σενάριο, εκεί βασίζονται όλα. Αν το σενάριο δεν είναι καλό, δύσκολα θα βγει καλό αποτέλεσμα, όσο εξαιρετικοί κι αν είναι οι συντελεστές που θα το υλοποιήσουν. Μετά την υλοποίηση του σεναρίου, έρχεται η μουσική και ο σχεδιασμός ήχου, για να ενισχύσουν αυτό που έχει ήδη στηθεί.

Πες μας κάτι ανεπαίσθητο που μπορεί να σε εμπνεύσει ή που σε έχει εμπνεύσει για μία πολύ σημαντική δουλειά σου…

Μια μέρα συζητούσαμε με τον David για τα παλιά εγκαταλελειμμένα σπίτια, και συγκεκριμένα σκεφτόμασταν πως, αν οι τοίχοι μπορούσαν να μιλήσουν, θα είχαν πολλές ιστορίες να πουν... Από αυτή τη φαινομενικά απλή ιδέα γεννήθηκε η ταινία «Out of Sight», τη γυρίσαμε μαζί και καταλήξαμε χωρίς να το περιμένουμε καθόλου, μα καθόλου, με το Πρώτο Βραβείο στο ISFFC τον Οκτώβριο που μας πέρασε. Η ταινία αυτή είναι πολύ σημαντική για μένα, όχι λόγω του βραβείου, αλλά γιατί περνά πολλά μηνύματα με την απλότητά της, και γιατί έγινε με πολλή αγάπη από μια όμορφη ομάδα ανθρώπων. Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα και καταστάσεις, πράγματα που φαινομενικά είναι ασήμαντα ή δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα από μόνα τους, μα για κάποιο λόγο, τη στιγμή που συμβαίνουν, είσαι σε θέση να τα δεις κάπως αλλιώς.

Μοναχικός ο δρόμος της δημιουργίας ή όχι;

Και ναι και όχι. Για να βρεις την αλήθεια σου και να δημιουργήσεις απ' αυτήν, πρέπει σίγουρα να έχεις μείνει μόνος, να έχεις κάνει μια καλή ενδοσκόπηση, και να επιστρέφεις συχνά σ' αυτό το εσωτερικό κέντρο. Έπειτα, μπορείς να δημιουργήσεις και με παρέα. Με τη σωστή ομάδα, η εμπειρία είναι πιο πλούσια και πιο ευχάριστη, και το αποτέλεσμα συχνά πιο πολυδιάστατο. Μερικές από τις πιο όμορφες αναμνήσεις της ζωής μου είναι από δουλειές που έχω κάνει με ομάδα. Τώρα, από άποψη σχέσεων, θα έλεγα πως αν έχεις δίπλα σου το σωστό άνθρωπο - που καταλαβαίνει τη φύση σου και τις ιδιαιτερότητες της δουλειάς σου, ή την τρέλα που σε πιάνει να δουλεύεις ως το ξημέρωμα απλά γιατί σε έχει πιάσει δημιουργικός οίστρος! - δεν είναι απαραίτητα μοναχικός ο δρόμος. Φτάνει να επιστρέφει κανείς σ' εκείνο το εσωτερικό κέντρο συχνά, για να διατηρούνται οι ισορροπίες.

Τι σχεδιάζεις αυτό τον καιρό;

Πέρα από τη μουσική για την ταινία «Chinatown: The three shelters» της Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν, ετοιμάζουμε με τον David Hands μια καινούρια μικρού μήκους, με τίτλο «Χ», κι ένα ντοκιμαντέρ για τα αδέσποτα ζώα, με τίτλο “The Stray Story”.

Επίσης, κάνω το σχεδιασμό ήχου και τη μουσική για το θεατρικό «Hide and Seek» της Ελένης Κοσμά. Σε διαδικασία παραγωγής από τη Filmblades βρίσκεται και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σε δικό μου σενάριο, την οποία θα σκηνοθετήσει η Αλεξία Roider. Παράλληλα, όταν έχω χρόνο και διάθεση, γράφω ποιήματα για την τέταρτή μου ποιητική συλλογή, που είναι εμπνευσμένη από τον κινηματογράφο!

Τι να σου ευχηθώ για το μέλλον;

Αγάπη! Όλα ξεκινούν και καταλήγουν εκεί.

    ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

    Photo:Alex Kokkinos
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Γεωργίου: «Η έμπνευση έρχεται από τα πιο απροσδόκητα πράγματα»
    Μοιραστείτε το άρθρο:

    Σχολιάστε

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

    Η Πένυ Ξενάκη #μένει σπίτι#, γιατί πρέπει να ξεπεράσουμε τα δύσκολα και να βγούμε νικητές

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Η Πένυ Ξενάκη είναι μια ερμηνεύτρια που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις!...

    Συνέχεια

    O Κώστας Λειβαδάς #μένει σπίτι# και συνιστά να κρατήσουμε ζωντανά τη φλόγα και το πείσμα!

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Το ότι ο Κώστας Λειβαδάς κάθεται καθημερινά στο πιάνο του και συνθέτει με...

    Συνέχεια

    Ο Παναγιώτης Φύτρας #μένει σπίτι# και... επαναπροσδιορίζει τα τετραγωνικά που ζει επί της ουσίας

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Φύτρας, ραδιοφωνικός παραγωγός και προϊστάμενος...

    Συνέχεια

    Ο Παντελής Ντζιάλας #μένει σπίτι#, γιατί: «Oι δυσκολίες ποτέ δεν σταματούν τα όνειρα»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Το "Μαρόκο", σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και...

    Συνέχεια

    O Γιάννης Αλεξίου #μένει σπίτι#, γιατί «η υπευθυνότητα θα μας κάνει δυνατότερους την επόμενη μέρα»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Ο δημοσιογράφος, Γιάννης Αλεξίου, γνωστός για την αστείρευτη μουσική του γνώση...

    Συνέχεια

    Χρυσούλα Kεχαγιόγλου: «Ο σεβασμός, οι ξεκάθαροι ρόλοι και η εμπιστοσύνη έχουν κρατήσει δεμένο το σχήμα Chrysoula K. & Púrpura»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου Λίγες ημέρες πριν από την εμφάνισή τους στο Half Note Jazz Club, την Τετάρτη...

    Συνέχεια

    Άννα Ψαρρά:«Τα τραγούδια της παράστασης τα αισθάνομαι σαν προέκταση του ρόλου μου»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου "Όρκος στο παρόν" ονομάζεται η θεατρική παράσταση, που φέρει την...

    Συνέχεια

    Δημήτρης Kάσσαρης: «Ο Έλληνας έχει στο DNA του το τραγούδι»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Με τον ερμηνευτή, συγγραφέα και τραγουδοποιό Δημήτρη Κάσσαρη έχουμε πολλές...

    Συνέχεια

    Ζαχαρίας Καρούνης: «Επιλέγω πάντα να πειραματίζομαι, μόνο έτσι νιώθω πως εξελίσσομαι»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου Φωτογραφίες: Γιώργος Σπανός Τον συναντάς πίσω από το...

    Συνέχεια

    Γιώργος Χατζηπιερής:«Πάντα περιγράφω ζωντανά τις ιστορίες μου, για να υπάρχει αμεσότητα»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου «Πατημασιές στο χιόνι» έχει...

    Συνέχεια