Κατσιμίχας- Λειβαδάς- Καρράς ένωσαν το χθες με το σήμερα και αποθεώθηκαν

Γράφει η Μίνα Μαύρου

Φωτογραφίες: Γιάννης Κανελλόπουλος

Όταν σε μία παράσταση το χθες αγκαλιάζει το σήμερα και μαζί κλείνουν με νόημα το μάτι στο αύριο, που θα γίνει και πάλι χθες, αυτομάτως καταλαβαίνεις ότι σε αφορά!

«Δεν πρέπει να διακόπτεται η συλλογική μνήμη», μάς είπε τη βραδιά του Σαββάτου στη «Σφίγγα», ο «αρχηγός της αγέλης», εκείνος που πάντα χάζευα τη δεξιά κλίση του κεφαλιού του, όταν ερμήνευε τα κομμάτια που δεν είχαν προηγούμενο σε μουσική και στίχο τότε …

Τότε! Τότε που δεν ήταν μόνος στη σκηνή! Τότε που μαζί με το Χάρη εκτός από τα τραγούδια, έπλεκαν εκείνες τις αξέχαστες στιχομυθίες και σύστηναν σε 'μας, τα ανυποψίαστα φοιτητάρια, τι σημαίνει τραβάω τη δική μου ρότα…

Ακριβώς το ίδιο ένιωσα τη βραδιά του Σαββάτου της 1ης Δεκεμβρίου, όπου ο Πάνος Κατσιμίχας, παρέα με τον Κώστα Λειβαδά, τον Δημήτρη Καρρά και τη νεαρή Νατάσα Καμπαστάνα ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους στη «Σφίγγα».

Καιρό είχα να παρακολουθήσω μία τόσο συναυλιακή παράσταση, με στοιχεία από εμφανίσεις σε θέατρα Λυκαβηττού, Βράχων και Τerra Vibe Park. O Xάρης, αν και απών, πάντα τόσο παρών! Λειβαδάς, Καρράς και Καμπαστάνα, πλήρως εναρμονισμένοι με το μουσικό σύμπαν των Κατσιμιχαίων! Έχουν γαλουχηθεί με αυτό, το έχουν αγαπήσει, έχουν καταθέσει τα διαπιστευτήριά τους και είναι μέρος αυτού!

Ο Κατσιμίχας- πόσο ασυνήθιστο αλήθεια αυτό- βγαίνει πρώτος στη σκηνή με τη «Μοναξιά του σχοινοβάτη», γιατί… θα περιμένει άλλες μέρες… Από εκεί και έπειτα ξεκινάει η μαγεία του ταξιδιού, με τις εναλλαγές των ερμηνευτών και την ατελείωτη συγκίνηση!

Η αναλοίωτη φωνή του μάς χαρίζει τα τραγούδια της νιότης μας, «Γυμνή σκιά», «Σαντορίνη», «Ο Μάρκος και η Άννα», «Λουλούδι του δάσους», «Νύχτωσε νύχτα», «Κόκκινος χορός», «Το δωμάτιο», «Bleibtreu cafe», το ολοκαίνουργιο που έχει μοιραστεί με τον Χάρη «Κανείς δε θα μάθει», «Του έρωτα», «Μια βραδιά στο λούκι», «Γέλα, πουλί μου, γέλα».

«Από εκείνη την πρώτη συναυλία μέχρι και σήμερα έχω την ίδια αίσθηση και λαχτάρα απέναντι στα τραγούδια των αδελφών Κατσιμίχα», ήταν τα λόγια του Κώστα Λειβαδά, ο οποίος δικαίως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της γενιάς του. Από το «Είμαι ακόμα ζωντανός» το 1995 μέχρι και σήμερα υπερήφανα και θαρραλέα πλέκει μουσική και στίχο, πάντα με το δικό του ύφος… Το βράδυ του Σαββάτου στη «Σφίγγα» ο Λειβαδάς μάς παρουσίασε τις στιγμές του: «Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα», «Η Βίκυ δεν θα σπουδάσει»- (πόσες φορές δεν μου το τραγουδούσαν ως φοιτήτρια στο σπίτι σε κάθε εξεταστική μου, χαριτολογώντας, αντικαθιστώντας το Βίκυ με το Μίνα…), «Δειλά», «Εγώ σ' αγάπησα εδώ», «Μοίρα μου έγινες», «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα», «Μετακόμιση τώρα».

Δημήτρης Καρράς. Αρχικά τον γνωρίσαμε με το συγκρότημα του «Παζλ», αργότερα στα «Σύννεφα με παντελόνια» και λίγο μετά με το «Βωξ». Από το 2008 που ξεκίνησε τις ατομικές εμφανίσεις και ηχογραφήσεις αφήνει το δικό του μουσικό στίγμα, που έχει όμως κάτι από το ροκ του τότε, το ροκ που συγκινούσε και αφορούσε πιο πολύ... Στην πρεμιέρα της "Σφίγγας" μάς χάρισε τις «Αγάπες της στιγμής», «Το χρώμα ξεβάφει», τη «Γιορτή», την «Καληνύχτα», «Έτσι οι μέρες περνούν», «Ο χαμένος τα παίρνει όλα».

Τη Νατάσα Καμπαστάνα πάει καιρός που την είχα πρωτοδεί επί σκηνής με το Νίκο Ζουρνή! Σεμνή, καλοδιαβασμένη, με μία φωνή που αγκαλιάζει την απαίτηση τόσο της μελωδίας όσο και του στίχου! Έτσι και το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου στο πλάι του Κατσιμίχα, του Λειβαδά και του Καρρά, μάς επανασύστησε, μέσα από την ολόφρεσκη ερμηνεία της, τη «Βροχή στην Ίωνος Δραγούμη», το «Τροχόσπιτο», το «Εγώ σ' αγάπησα εδώ», το «Έχω άνθρωπο», την «Επιμονή», για να αποδείξει ότι η νέα γενιά έχει βαθειά φυτεμένη ρίζα, που … δεν διακόπτει τη συλλογική μνήμη.

Αν αυτό το ρεπορτάζ τελείωνε χωρίς την αναφορά των 5 μουσικών της παράστασης, θα ήταν κραυγαλέο λάθος!

Ο Σπύρος Παπαδάτος (ανηψιός όπως μάθαμε της Ρένας Βλαχοπούλου) στα πλήκτρα και στο πιάνο, ο Νίκος Τσιμπούκης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Βαγγέλης Καραπέτρος στο μπάσο και στα φωνητικά, ο Γιώργος Ράλλης στα τύμπανα και ο Κώστας Πλατανιάς στην ηλεκτρική κιθάρα και στα φωνητικά, έδωσαν όχι τον καλύτερο αλλά τον πλέον άριστο εαυτό τους και πραγματικά απογείωσαν ό, τι άγγιξαν!

Πληροφορίες προς μελλοντικούς ναυτιλομένους… το encore δεν θα είναι ένα, δεν θα είναι δύο, αλλά τρία! Μόλις κλείσετε την πόρτα της «Σφίγγας», ένα χαμόγελο θα έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό σας και το ζεστό δάκρυ που θα έχει κυλήσει, θα μαρτυρά ότι όλο αυτό που ακολουθείτε και αγαπάτε χρόνια τώρα …ε ναι…! Αξίζει τον κόπο, ρε παιδιά!