Καθηλωτική η πρεμιέρα της Αντωνοπούλου στη «Σφίγγα»

28/10/2017
Σχολιάστε

Γράφει η Μίνα Μαύρου

Μια ξανθή γυναίκα στα λευκά ντυμένη, ξυπόλητη, κόντρα στον άνεμο σέρνει ένα «καταπονημένο» από το χρόνο δέντρο!

Η ορμή, το πείσμα και η αποφασιστικότητά της γίνονται παράσταση για μία φωνή και ένα πιάνο! Οτιδήποτε άλλο τόσο περιττό και άκυρο…

Ο βηματισμός της πάνω στη σκηνή άλλοτε βαρύς, όταν ερμηνεύει: «Παντιέρα κίτρινη σινιάλο του νερού/ φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το πινέλο», άλλοτε ανάλαφρος, όταν αναλογίζεται: «Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν/η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν», άλλοτε σιγανός, όταν μονολογεί: «Ανάσα είναι καυτερή/και στέπα του Καυκάσου/η σκέψη που παραμιλά/και λέει τα όνειρά σου» , άλλοτε νευρικός, όταν θυμάται: «Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης/έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής…».

Η φωνή της απαλή σαν το πρώτο νανούρισμα της μάνας, όταν μας χαρίζει «Το τραγούδι της λίμνης» σε στίχους Αρλέτας και μουσική Ελένης Καραϊνδρου, σπαρακτική-σε σημείο ανατριχίλας-, όταν δονεί τη σκηνή με το «Σιγά μην κλάψω», σε στίχους και μουσική Γιάννη Αγγελάκα, ταξιδιάρικη και απίστευτα μελαγχολική, όταν αναλογίζεται χαμένες ευκαιρίες του παρελθόντος με τις «Μέλισσες», σε στίχους Ελένης Φωτάκη και μουσική Γιώργου Καζαντζή.

Ρίτα Αντωνοπούλου και Θοδωρής Οικονόμου στη σκηνή της Σφίγγας! Η γωνία Ακαδημίας και Ζωοδόχου Πηγής στο κέντρο της Αθήνας, πλημμυρισμένη από μελωδίες, έντονες εικόνες και λόγια σε ένα πρόγραμμα που δεν χορταίνεται με την πρώτη! Αντίθεση, έκπληξη, αιφνιδιασμός σε ρεπερτόριο, ερμηνεία, μουσικές διασκευές.

Με το σβήσιμο της σκηνής, δεν μπαίνει τελεία, δεν μπαίνει ερωτηματικό, αλλά κόμμα! Ο συγχρονισμός πιάνου-φωνής, η χαμαιλεοντική ερμηνεία της Αντωνοπούλου, οι κουβέντες της Πιαφ, του Aϊνστάιν, οι διά στόματος ερμηνεύτριας στοχασμοί πάνω στη διαχρονικότητα της καθημερινότητας του ανθρώπου σε κάνουν να θέλεις να σκεφτείς, να προβληματιστείς και να επιστρέψεις, για να δεις τη δεύτερη πράξη του έργου… η μελωδία που μόλις έχεις ακούσει σε βοηθάει-ναι! Σε βοηθάει να τα βάλεις όλα σε μία ευθυγραμμισμένη τάξη μέσα στο μυαλό σου…

Έπειτα είναι και η φωτογραφία που στέκει στη μέση της σκηνής και σε γεμίζει δέος και δύναμη… της ξανθής γυναίκας στα λευκά ντυμένης , που ξυπόλητη, κόντρα στον άνεμο σέρνει ένα «καταπονημένο» από το χρόνο δέντρο!

Την εξαιρετική πρεμιέρα της παράστασης θα διαδεχθούν άλλα 3 Σάββατα, 28 Οκτωβρίου και 4,11 Νοεμβρίου!