After Kαραντίνα..
Γράφει ο Κώστας Προβατάς
Στα τέλη του 2019 είχα ολοκληρώσει ένα άρθρο που θα φιλοξενούσε το πρώτο τεύχος του Μετρονόμου για το 2020. Αφορούσε στο πρώτο 1/5 του 21ού αιώνα και συγκεκριμένα στο τι είχαμε χάσει -κυριολεκτικά μαζεμένα- στην ελληνική μουσική, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.
Τότε, λοιπόν, είχαμε να μετρήσουμε μεγάλες απώλειες, με την πιο πρόσφατη να είναι εκείνη του Θάνου Μικρούτσικου. Λίγο πιο πριν είχαμε δακρύσει για Σπανό, Μαχαιρίτσα, Μάνο Ελευθερίου και μια πλειάδα άλλων, συμπληρώνοντας μια «καταραμένη» δεκαετία. Είχαμε βλέπεις χάσει και Μητροπάνο και Βαρδή και Παπάζογλου και Αλκαίο και … σταματάω να περιγράφω.
Έτσι λοιπόν αναρωτήθηκα τι μένει, πού θα κυλήσει πια το ελληνικό τραγούδι.
Ολοκληρώθηκε σαφώς ένας κύκλος μετά και τον Θάνο Μικρούτσικο, έκλεισε ουσιαστικά η μεταπολιτευτική περίοδος που είχε ξεκινήσει στα μέσα των 70s. Ολοκληρώθηκε μια περίοδος δημιουργικής στιχουργικής που μας δίδαξαν οι Αλκαίος και Ελευθερίου. Έκλεισε ένας κύκλος πολύ μεγάλων (ενεργών) ερμηνευτών, μετά τον Δημήτρη Μητροπάνο. Κι όμως, υπήρχε η τάση. Δεν είχαμε τελειώσει εκεί, άλλαζε το τραγούδι μας, το έπαιρναν στα χέρια τους νεότεροι που, μαζί με τους ακόμη ενεργούς της παλιάς φρουράς, θα δημιουργήσουν την νέα εποχή.
Η «σχολή Γκάτσου», μέσω της φοβερής Λίνας Νικολακοπούλου, ο μοναδικός αειθαλής νέος και πιθανώς «τελευταίος των μεγάλων», Σταμάτης Κραουνάκης, μαζί με τον Χρήστο Λεοντή, ο ποιητής Οδυσσέας Ιωάννου, οι νεότεροι Καραμουρατίδης και Ευαγγελάτος, ο Δημήτρης Λέντζος, ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και ερμηνευτές επιπέδου Νέγκα, Κότσιρα, Στόκα, Πλιάτσικα (εμπνεύστηκε με τα «Καραντίνα songs») Ζουγανέλη, Μποφίλιου, ο λάτιν Μαραβέγιας και ο πολύ έμπειρος πια Δεληβοριάς αλλά και πολλοί άλλοι.
Σε αυτούς ήρθαν να προστεθούν μια γενιά εξαιρετικών μουσικών καλλιτεχνών – τραγουδοποιών, τυπικά αναφέρω, ο Κυραμαργιός (δικό του το πιο γλυκό τραγούδι της καραντίνας «Έρωτας σε καραντίνα»), η Μαρίζα Ρίζου, ο Μάστορας, ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, ο Λούλατζης, η Σαββέρια Μαργιολά, η Νταγάκη, η Μόρφη, η πιο λαϊκή απ' όλους Ιουλία Καραπατάκη με τη βελούδινη χροιά. Συγκροτήματα που ανανέωσαν παλιά τραγούδια ή παράγουν μουσική, με μοναδικές διασκευές ή δημιουργίες σε σημερινό ρυθμό και αυτό είναι κάτι που δίνει καινούργια ζωή σε κάτι παλιό που έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, όπως οι Imam Baildi, οι Locomondo, οι Koza Mostra και λοιποί πολλοί.
Έτσι, οι νέοι μαθαίνουν την προέλευση ενός τραγουδιού και πώς εξελίχθηκε, η τεχνολογία άλλωστε σήμερα είναι αρωγός της Τέχνης, τη βοηθάει να εξαπλώνεται πολύ πιο εύκολα στα πέρατα του κόσμου. Τη θέλαμε την ανανέωση, αλλάζει σιγά και η ιστορία μαζί με τις γενιές, οι νεότεροι χρειάζονται τα δικά τους ερεθίσματα και τη δική τους πηγή διασκέδασης.
Κι ενώ όλα δείχνουν να παίρνουν το δρόμο τους, μέσα από μια δύσκολη η αλήθεια είναι προσαρμογή για όλο το κύκλωμα της ελληνικής μουσικής, ήρθε η κατάσταση της καραντίνας να δώσει μια μεγάλη σφαλιάρα σε όλο το εγχείρημα και στο μικρό παιδί που μεγάλωνε στα χέρια όλων μας, αλλά και στην ίδια μας τη ζωή και τις συνήθειές της. Η διακοπή όλων των δράσεων, των πολιτιστικών δράσεων, για τους γνωστούς λόγους δημόσιας υγείας, σταμάτησε το χρόνο. Και έφτασε να περάσουν κάπου 18 μήνες, για να δούμε να κινούνται ξανά οι δράσεις.
Φυσικά η μουσική είναι στην ψυχή όλων των ανθρώπων, είναι η εξημέρωση των ηθών και η αποποινικοποίηση των λαθών, είναι πάθος από την άλλη. Τα τραγούδια είναι συντροφιά και η φωνή του τραγουδιστή επιλογή αλλά και μια σκιά κάτω από τον καυτό ήλιο της καθημερινής πραγματικότητας. Σε κάποιους στίχους το είχα τοποθετήσει σαν «ο γιατρός των πληγών» και δεν είναι υπερβολή. Ο σπουδαίος ροκ κιθαρίστας, Keith Richards, έλεγε:
«Η μουσική είναι ανάγκη. Μετά την τροφή, το οξυγόνο, το νερό και την κατάλληλη θερμοκρασία που χρειάζεται ένας άνθρωπος, η επόμενη ανάγκη του είναι η μουσική».
Η μουσική στο βάθρο λοιπόν και δε θα διαφωνήσω καθόλου. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία, έτσι όπως εξελίχθηκε αυτή η νέα κατάσταση για το ελληνικό τραγούδι.
Να το αγαπήσουμε ξανά και πολύ, να το ακούσουμε, για να θυμηθούμε και να θαυμάσουμε, να χειροκροτήσουμε τους νέους καλλιτέχνες, να ζήσουμε, τραγουδώντας και να ιδρώσουμε χορεύοντας, να είμαστε εκεί τώρα για το ελληνικό τραγούδι… after καραντίνα!
Σχολιάστε