Πλέσσας: «Αν χαθεί ο σεβασμός, τίποτα δεν αξίζει τον κόπο»

Γράφει η Μίνα Μαύρου

«Οταν ήμασταν παιδία, ο Μίμης μας ταξίδευε με το πιάνο του. Αργότερα σαν νέοι ξεχωρίζαμε την μουσική φωνή του σε κάθε διασκευή απο το ραδιόφωνο. Κι όταν ωριμάσαμε ήρθαν τα τραγούδια του να μιλήσουν στις καρδιές μας».

Τα λόγια του αξέχαστου Δημήτρη Χριστοδούλου, ο καλύτερος πρόλογος για τον ξεχωριστό μας προσκεκλημένο! Φίλες και φίλοι, ο κύριος Μίμης Πλέσσας στο «Μουσικόγραμμα»!

«Δεν υπάρχει κοινό. Εμείς το δημιουργούμε!». Τάδε έφη Κατίνα Παξινού. Εσείς τι λέτε;

Να αντιδικήσω με την Κατίνα Παξινού, θα ήταν το λιγότερο ύβρις στη μέγιστη Παξινού, αλλά και στα όσα και εγώ από τη μεριά μου πιστεύω.

Ασφαλώς, εμείς δημιουργούμε το κοινό! Ο καθένας με τις εκφραστικές δυνατότητες που διαθέτει στην τέχνη που υπηρετεί.

Μου δίνετε «καλή πάσα» για την επόμενη ερώτηση! Συνήθως λέμε ότι ο λόγος είναι αφηγηματικός. Στην περίπτωσή σας, επιτρέψτε μου να πω ότι αφηγηματική είναι η μουσική σας… Όταν για παράδειγμα ακούμε τη μουσική από το «Άγαλμα», χωρίς τη συνοδεία των στίχων, άνετα μας έρχεται στο μυαλό η εικόνα ενός νεαρού που έχει ανάγκη να μιλήσει σε κάτι τόσο μοναχικό όσο ένα άγαλμα, για να μην αναφερθώ βέβαια στο «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου». Ποια είναι η γνώμη σας;

Η δική σου ανάλυση με καλύπτει απολύτως!

Και αλήθεια, δεν θα ήμουν περήφανος για μία μουσική που γράφτηκε, για να ζευγαρώσει με ένα ποίημα ή μ' ένα στίχο και, όταν ακούγεται, δεν έχει τη δύναμη να τιμά το ποίημα ή το στίχο που την ενέπνευσε.

To γεγονός ότι ο Πλέσσας είναι συνυφασμένος με τη μουσική του ελληνικού κινηματογράφου σας ενοχλεί; Νιώσατε ότι θέλετε κάποια στιγμή να αποδεσμευθείτε από αυτό;

Καθόλου! Πως θα σου φαινόταν αν ένα ταλαντούχο παιδί αρνιόταν το DNA των γεννητόρων του;

Αναρωτιέμαι… Όταν «κατεβάζετε στο εργαστήριο» τη μουσική σας έμπνευση, τη διορθώνετε εύκολα;

Η τελειομανία είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό κάθε δημιουργού! Στη δική μου την περίπτωση, η επιλεκτική διόρθωση γινόταν, πριν φτάσω στο προτεινόμενο πρωτότυπο. Μ' άρεσε ένα στίχος; Έγραφα 3 τραγούδια. Και με αυστηρότητα, διάλεγα και επέμενα στο καλύτερο.

Συνεπώς, νιώθετε ότι έχετε δικαιώσει εκείνο το νεαρό παιδί που κάποτε έγινε ο πρώτος σολίστ πιάνου στην Ελληνική Ραδιοφωνία;

Οι φίλοι μου με φωνάζουν Ιώβ. Χαρακτηριστικό της υπομονής μου! Κάνε λίγη υπομονή και θα βρεις την απάντηση…

Συναισθάνεστε το βιωματικό φορτίο της μουσικής που κουβαλάτε;

Αν με προσέξεις, σκύβω λίγο. Εσύ τι λες;

Μπορείτε να θυμηθείτε κάποιο χειροκρότημα που έχει μείνει βαθειά μέσα σας;

Η μανία μου να μην σταματάω, να μην επαναλαμβάνω τις επιτυχίες μου, με κάνει να δέχομαι κάθε χειροκρότημα, όσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό είναι το κάθε μου τραγούδι.

Για 2 συνεχόμενες Παρασκευές (15 και 22 Απριλίου) σας συναντάμε στο «Ρυθμός Stage» στην Ηλιούπολη με νέα παιδιά, τη Δήμητρα Σταθοπούλου, τον Σπύρο Κλείσσα και τον Θάνο Ολύμπιο, 3 από τα «Πλεσσόπουλά» σας… Μιλήστε μας γι' αυτούς τους νέους καλλιτέχνες…

Αυτά μου τα «Πλεσσόπουλα» είναι τρυφερούδια, έχοντας συγχρόνως την ώριμη ηλικία του Μαθουσάλα. Και για να μην με χαρακτηρίσεις τερατολόγο, έλα να μας ακούσεις.

Αυτό εξυπακούεται! Η ευθύνη σας για τα νέα παιδιά, που κατά καιρούς συνεργάζεστε, μέχρι πού φτάνει και από ποιο σημείο και πέρα τα αποδεσμεύει;

Κάθε φορά που συναντώ την ευλογημένη ιδιαιτερότητα, προσπαθώ και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, για να την αξιοποιήσω. Ουδόλως με ενδιαφέρει η ανταπόδοση και το μόνο που με νοιάζει είναι αν εγώ καταφέρνω να χαρίσω στην ιδιαιτερότητά τους την κάθε δυνατότητα επιτυχίας.

Σας έχω ακούσει να λέτε ότι κοιμάστε ελάχιστες ώρες το 24ωρο. Η μουσική είναι η ζωοποιός δύναμη ή και κάτι άλλο;

Μην ακούς πάντα τι δηλώνω. Πολλές φορές μέσα στον ύπνο μου βρίσκω τη φαεινή λύση στο πρόβλημα που με απασχολεί. Και άλλες φορές πάλι, η αγρύπνια είναι μία ζεστή φωλιά στα περιπετειώδη ξεκινήματα μου.

Σας θυμάμαι πολύ καλά τον Οκτώβριο του 2010, την ημέρα που έφυγε ο Γιάννης Δαλιανίδης να είστε προσκεκλημένος της κ. Καρρέρ στο studio του «Αθήνα 9.84», προκειμένου να μιλήσετε για τον συνεργάτη, φίλο και αδελφό σας Γιάννη. Μιλήσατε με συγκινητικά λόγια που αναδείκνυαν τη αγαστή σχέση σας. Σήμερα πιστεύετε ότι υπάρχει αυτή η αλληλοεκτίμηση και ο σεβασμός μεταξύ των δημιουργών ή η εποχή τα έχει αποθαρρύνει;

Πρώτα απ' όλα, για μένα ο Γιάννης δεν έφυγε!

Με κάθε ειλικρίνεια, πιστεύω πως θα τον πάρω τηλέφωνο, για να ακούσω και να διακρίνω, μέσα από την κριτική του αμφισβήτηση, το καμάρι που έχει για την κάθε στιγμή της συνεργασίας μας, που σήμερα αποτελεί το δικό σας προικιό. Εκείνη η εκπομπή που κάναμε με τη Λουκίλα ηταν ξεχωριστή, γιατί ο Γιάννης Δαλιανίδης είχε ξεχωριστή σχέση και με την Λουκίλα…

Αν χαθεί η αυτοεκτίμηση και ο σεβασμός, τότε τίποτα απ' ό,τι μας απασχολεί δεν αξίζει τον κόπο. Σκέφτομαι τους νέους που τους δίνουμε για να οικοδομήσουν στέρεα, σκάρτα υλικά.

Ο Βασιλιάς Ντο «…Κάλεσε τον μουσικό κύριο ΛΑ-ΛΑ Μαεστρίνι, υπεύθυνο του σχολείου και του ζήτησε να βρει τρόπους, ώστε τα παιδιά παίζοντας να μαθαίνουν!». Σαν να μου φαίνεται ότι σας είχε δει στον ύπνο του ή μήπως το αντίστροφο;

Ο ΛΑ-ΛΑ Μαεστρίνι, όπως πολύ σωστά κατάλαβες, είναι μία αυτάρεσκη προβολή της χρόνια αμφισβητούμενης προσωπικότητας μου. Σήμερα, όμως, είναι αργά για δάκρυα. Και για να έχεις και μία είδηση, σε λίγο θα κυκλοφορήσει διεθνώς ένα ακόμα παραμύθι με τίτλο «Ποιος δάγκωσε το μήλο». Δεν σας λέω παραπάνω, γιατί το δαγκωμένο μήλο είναι ήδη σήμερα το αυριανό μας προσευχητάριο.

Κύριε Πλέσσα, τιμή μας αυτή η συνέντευξη! Σας ευχαριστώ πολύ!

Κι εγώ σε ευχαριστώ!

Διαβάστε ακόμη:

Αναβλήθηκαν οι παραστάσεις του Μίμη Πλέσσα στο «Ρυθμός Stage»!