Συνεντεύξεις

Ρωτάμε, απαντάνε!

Νίκος Ζουρνής: «Όσο η γενιά μου φυτρώνει και βλασταίνει, χαίρομαι και συγκινούμαι»

Γράφει η Αρετή Κοκκίνου

Η παρακάτω συνέντευξη αφορά δημιουργό νεαρό στην ηλικία, αλλά ήδη έμπειρο στη δισκογραφία. Με το “Καλημέρα” σας και τη Μαρία Λούκα το 2006 και μετά από πολλά “Χιλιόμετρα” οδηγούμαστε, πλέοντας “Αρόδου”, “Στην εποχή του Δον Κιχώτη” , ενώ φαίνεται πως έχουμε να περιμένουμε πολλά ακόμα. Η πρώτη μας συνάντηση στην ΕΡΤΟPΕΝ πριν από 4 χρόνια, η δεύτερη τώρα. Η συζήτηση με τον Νίκο Ζουρνή, με αφορμή το τελευταίο του αυτό δισκογραφικό πόνημα, ήταν η αφορμή να απολαύσω και τον όμορφο λόγο του, εκτός από τα όμορφα τραγούδια του.

Από την πρώτη συνεργασία σου με τη Μαρία Λούκα το 2006 ως την εποχή του Δον Κιχώτη ένα τσιγάρο δρόμος… Τι θα έκανες διαφορετικά, αν ξαναγύριζες πίσω στην αρχή;

Κατά καιρούς με ταλανίζει αυτή η ερώτηση και απάντηση δυσκολεύομαι να δώσω. Απλά μου γεννιέται μια επιπλέον απορία: Έχει νόημα να λέμε τι θα κάναμε διαφορετικά στη διαδρομή μας; Κάθε φορά υλοποιούμε αυτό που μας υπαγορεύει εκείνη τη στιγμή η αντίληψή μας. Την επόμενη στιγμή η αντίληψή μας έχει μετατοπιστεί. Έχει προχωρήσει. Υποθετικά θα άλλαζα χίλια δυο πράγματα, αλλά έτσι θα ήμουν και κάποιος άλλος και όχι αυτός που είμαι τώρα. Άρα μύλος η υπόθεση... Δεν ξέρουμε πού θα μας έβγαζε η ζωή, αν είχαμε πάρει ένα άλλο μονοπάτι. Οπότε, ας πούμε ότι για 'μένα: «Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος». Όταν βρίσκομαι σε δημιουργική φάση, δεν σκέφτομαι τέτοιου είδους πράγματα που εν τέλει ίσως αποτελούν και τροχοπέδη στην εξέλιξή μας. Ας πράττουμε στο εδώ και τώρα και για το παρελθόν θα ασχοληθούμε στο μέλλον!

Ποιες ήταν και είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που συνάντησες και συναντάς στην καλλιτεχνική πορεία σου;

Μεγάλη οικονομική και ψυχολογική πίεση. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη. Βλέπω καθημερινά την αγωνία στα μάτια όλων. Κινούμαι με την πεποίθηση ότι υπάρχει χώρος και αναπνοή για όλους τους ανθρώπους. Οι πολιτικές που εφαρμόζονται θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο: Πως κάποιοι περισσεύουν. Πως κάποιοι πρέπει να δουλεύουν δωδεκάωρα για ψίχουλα. Δυστυχώς μερικοί πείθονται και υπηρετούν αυτόν τον παραλογισμό. Και έτσι βλέπουμε «τον άνθρωπο μικρό που τον πατούν στα αλήθεια τα πόδια του τα ίδια». Όσο είμαστε ανόητοι και αναπαράγουμε αυτό το σκληρό και απαράδεκτο σύστημα, οι δυσκολίες θα μας κλέβουν τη ζωή. Τουλάχιστον εύχομαι οι δυσκολίες αυτές να μας χαλυβδώνουν για τα επόμενα μεγάλα κύματα.

Νιώθεις ότι αποτελείς μέρος μιας νέας σκηνής δημιουργών; Τι καινούργιο νιώθεις ότι έχει να προτείνει αυτή σε σχέση με καταξιωμένους δημιουργούς της αμέσως προηγούμενης γενιάς;

Πράγματι νιώθω συνοδοιπόρος με πολλούς νέους δημιουργούς. Παίζω στην κιθάρα τα τραγούδια τους. Και στο σπίτι και στη σκηνή. Πηγαίνω στις παραστάσεις τους και τις απολαμβάνω. Μετά τις παραστάσεις κουβεντιάζουμε, πίνουμε ένα ποτό και μοιραζόμαστε στιγμές. Νιώθω υποχρέωση να ακούω τη μουσική του παρόντος. Και γενικότερα να ψάχνω την τέχνη που σφυρηλατείται αυτή τη στιγμή. Εννοείται βέβαια ότι μελετάω και τα δώρα της τέχνης του παρελθόντος. Εμείς δεν ξέρω τι διαφορετικό κομίζουμε σαν γενιά. Μάλλον δεν έχει αποκρυσταλλωθεί ακόμα. Πάντως είμαι υπερήφανος για τη γενιά μου. Κι όσο φυτρώνει και βλασταίνει τόσο εγώ χαίρομαι και συγκινούμαι.

Η πιο πρόσφατη δουλειά σου έχει τίτλο “Στην εποχή του Δον Κιχώτη”, με το ομώνυμο τραγούδι να δηλώνει “Σε πόλεις μαγικές με ταξιδεύεις, με φύκια στα μαλλιά με πολεμάς αλλάζει η εποχή μυρίζει θειάφι ...Ζωή μου αγκάθι” (στίχοι Βασιλική Λαμπίρη). Γιατί απ' όλα τα τραγούδια επέλεξες το συγκεκριμένο για τίτλο του άλμπουμ;

Η εμμονή μου το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει να κάνει με ζωές ανθρώπους που συνάντησαν τρομακτικές δυσκολίες και όμως δεν παραιτήθηκαν. Όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Θεόφιλος και ο Γιαννούλης Χαλεπάς. Ο αγώνας ενός ανθρώπου με ταξιδεύει ονειρικά στη σκιά του Δον Κιχώτη. Το τραγούδι της Βασιλικής Λαμπίρη φέρνει τον ήρωα στο σήμερα και συνομιλεί μαζί του. Είμαστε όλοι Δον Κιχώτες που παλεύουμε καθημερινά για το αυτονόητο και επιθυμούμε να αναταθούμε και να ονειρευτούμε. Οι ανεμόμυλοι είναι εκεί έξω και βγαίνουμε να τους συναντήσουμε. Κάπως έτσι διαλέξαμε και τον τίτλο μαζί με τη Βασιλική Λαμπίρη που υπογράφει και τους στίχους όλων των τραγουδιών.

Έχεις συνεργαστεί με επώνυμους τραγουδιστές στις δουλειές σου. Αυτή τη φορά συνεργάστηκες με μια θαυμάσια νέα ερμηνεύτρια και μουσικό, την Νατάσα Καμπαστάνα. Πώς γνωριστήκατε και αποφασίσατε να συμπράξετε;

Ψάχνομαι συνέχεια με νέους ανθρώπους. Τη Νατάσα νομίζω πρώτη φορά την άκουσα σε κάποιο βίντεο στο διαδίκτυο στο πλευρό του σπουδαίου Λουδοβίκου των Ανωγείων. Μου άρεσε πολύ η φωνή της και μετά είδα πως παίζει και κανονάκι. Βρεθήκαμε και ξεκίνησε η συνεργασία μας στις ζωντανές εμφανίσεις. Εκείνο τον καιρό άρχιζα να γράφω και τα τραγούδια του δίσκου «Στην εποχή του Δον Κιχώτη», οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν θαυμάσιο να συμπράξουμε και δισκογραφικά. Πέρασαν έτσι 3 χρόνια και συνεχίζουμε τη συνεργασία μας. Εκτός από τη Νατάσα συνεργαζόμαστε και με την εξαίρετη ερμηνεύτρια και μουσικό Δήμητρα Μπουλούζου.

Ποιοι μουσικοί συνεργάστηκαν μαζί σου στη δουλειά αυτή; Πώς ήταν η συνεργασία μαζί τους;

Το καινούργιο στοιχείο σε αυτή τη δουλειά είναι ότι δεν έκανα εγώ την ενορχήστρωση, αλλά την εμπιστεύτηκα σε δύο κορυφαίους μουσικούς, τον Παντελή Μπενετάτο και τον Κώστα Στεργίου. Ο Παντελής είναι καταξιωμένος πιανίστας στη σκηνή της jazz και ο Κώστας, επίσης πιανίστας, στη σκηνή της post rock. Τέσσερα τραγούδια ενορχήστρωσε ο Παντελής και τέσσερα ο Κώστας. Έφεραν στη δουλειά τους δικούς τους έμπειρους συνεργάτες. Ευχαριστήθηκα πολύ τις ώρες στο στούντιο. Έβλεπα μπροστά μου να γεννιέται κάτι πιο ωραίο από αυτό που είχα φανταστεί. Να παίρνουν μία διαφορετική οπτική τα τραγούδια. Γενικότερα η ματιά ενός άλλου στα πράγματα είναι ευλογία. Θεωρώ πως οφείλουμε να βγαίνουμε έξω από τον εαυτό μας και να συμπορευόμαστε δημιουργικά με διαφορετικούς ανθρώπους. Θα ήθελα να αναφέρω και ονομαστικά όλους όσοι συμμετείχαν.

Εννοείται... Πες μας...

Nατάσα Καμπαστάνα: Τραγούδι

Δήμητρα Μπουλούζου: Τραγούδι

Χρήστος Θηβαίος: Φωνητικά

Χρήστος Καλκάνης: Κλαρινέτο

Βαγγέλης Παρασκευάδες: Βιμπράφωνο

Παντελής Μπενετάτος: Πιάνο, μελόντικα

Κώστας Κωσταντίνου: Κοντραμπάσο

Σεραφείμ Μπέλλος: Τύμπανα

Θάνος Σταυρίδης: Ακορντεόν

Αλέξανδρος Δανδουλάκης: Ηλεκτρική κιθάρα

Γιάννης Μανιάτης: Μπάντζο, slide κιθάρα

Κώστας Στεργίου: Πιάνο

Πέτρος Λαμπρίδης: Κοντραμπάσο

Νίκος Παπαβρανούσης: Τύμπανα

Γιάννης Ταβουλάρης: Ηχοληψία, μίξη

Γιάννης Χριστοδουλάτος: Mastering

Toni Demuro: Εικαστικά θέματα

Σοφία Μυτιληναίου: Γραφιστική επιμέλεια

Γιατί επέλεξες να κυκλοφορήσεις ολοκληρωμένο cd και όχι singles που είναι πλέον μια συνήθης τακτική;

Παραμένω λάτρης των ολοκληρωμένων cd και τα αγοράζω ακόμα. Αυτή η λογική των μεμονωμένων σκόρπιων τραγουδιών δε με βρίσκει αντίθετο, αλλά δεν είναι και προτιμητέα για 'μένα. Δυστυχώς ή ευτυχώς το κόστος και οι οικονομικές συνθήκες αλλάζουν τη μουσική πραγματικότητα και εφευρίσκονται συνεχώς νέοι τρόποι διάδοσης και επικοινωνίας. Δεν πειράζει. Η ουσία βρίσκεται στο ίδιο το καλλιτεχνικό παράγωγο και όχι στο μέσο διάδοσής του.

Ποια η εμπειρία σου από τις χειμερινές σου μουσικές δραστηριότητες;

Αυτό το χειμώνα έπαιξα λιγότερο από ποτέ, καθώς με είχε απορροφήσει η ολοκλήρωση του cd. Στην Αθήνα ήτανε μια χαρά. Δυστυχώς όμως δεν προλάβαμε να παίξουμε στην επαρχία σχεδόν καθόλου, οπότε τον επόμενο χειμώνα σχεδιάζουμε μια μεγάλη βόλτα στην Ελλάδα.

Το καλοκαίρι πού μπορούμε να σε παρακολουθήσουμε;

H επόμενη ζωντανή εμφάνιση είναι στην Αθήνα το Σάββατο 21 Ιουλίου στον χώρο “Βread and Roses”…

Eύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία και καλό υπόλοιπο καλοκαίρι…

Ευχαριστώ πολύ, επίσης…

    ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

    Νίκος Ζουρνής: «Όσο η γενιά μου φυτρώνει και βλασταίνει, χαίρομαι και συγκινούμαι»
    Νίκος Ζουρνής: «Όσο η γενιά μου φυτρώνει και βλασταίνει, χαίρομαι και συγκινούμαι»
    Νίκος Ζουρνής: «Όσο η γενιά μου φυτρώνει και βλασταίνει, χαίρομαι και συγκινούμαι»
    Νίκος Ζουρνής: «Όσο η γενιά μου φυτρώνει και βλασταίνει, χαίρομαι και συγκινούμαι»
    Μοιραστείτε το άρθρο:

    Σχολιάστε

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

    Πολυξένη Καράκογλου: «Είναι ευλογία ένας καλλιτέχνης να μπορεί να υπηρετήσει το εκάστοτε μουσικό είδος σωστά»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Ήρθε επισήμως στη ζωή μας πριν από 10 περίπου χρόνια, όταν και διακρίθηκε στην...

    Συνέχεια

    Παναγιώτης Σδούκος: «Η γλώσσα της μουσικής υπερβαίνει οποιαδήποτε άλλη γλώσσα που διαιρεί και χωρίζει»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου Με ένα καινούργιο τραγούδι στις αποσκευές του από το καλοκαίρι, το «Αγάπη...

    Συνέχεια

    Kώστας Άγας: «Με τη δουλειά και την προσπάθεια γίνεσαι καλύτερος»

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Συνάντησα τον Κώστα Άγα, με την υπόσχεση ότι θα ανοίξει τα χαρτιά...

    Συνέχεια

    Τάσος Γκρους: «Τα όνειρά μου πραγματοποιήθηκαν και έχω ακόμα τη δυνατότητα να κάνω κι άλλα»

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Ο Τάσος Γκρους είναι ένας άνθρωπος που έχει πειραματιστεί...

    Συνέχεια

    Eύα Φάμπα: «Στο ΡΟΔΟ ΜΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟ τα τραγούδια εστιάζουν στον άνθρωπο»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Η κυκλοφορία της νέας ολοκληρωμένης δουλειάς μιας προσωπικότητας της ελληνικής μουσικής,...

    Συνέχεια

    Μιχάλης Παπαπέτρου: «Η τέχνη πάντα συνομιλούσε με την ιστορία και την κοινωνία»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Είναι μαέστρος, πιανίστας και ενορχηστρωτής...

    Συνέχεια

    Aναστασία Έδεν: «Έχω δει να ασκείται λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία και στο χώρο της μουσικής!»

    Γράφει η Λένα Λουλούδη Για το πρόσφατο περιστατικό με τον Στάθη Παναγιωτόπουλο, η ερμηνεύτρια ...

    Συνέχεια

    Δημήτρης Κτιστάκης: «Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, διαπίστωσα τη δίψα των μαθητών και των φοιτητών για μουσική»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ύστερα από την πολύχρονη παραμονή του στη Γερμανία,...

    Συνέχεια

    Γιάννης Σκαρής: «Για να μπορέσεις να υπηρετήσεις το μπουζούκι, πρέπει να του δώσεις την ψυχή σου»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου «Οι καιροί είναι δύσκολοι φίλε κι αδερφέ μου. Μην τα παρατάς...

    Συνέχεια

    Aγγέλω Σφέτσου: «Δεν υπάρχει τραγούδι χωρίς στίχο και στίχος χωρίς μουσική»

    Γράφει η Λένα Λουλούδη Κάποτε ο Γιάννης Σπανός την χειροφίλησε, όταν την πέτυχε στο καμαρίνι να...

    Συνέχεια