Συνεντεύξεις

Ρωτάμε, απαντάνε!

Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».

Γράφει η Αρετή Κοκκίνου
Τριάντα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, τραγούδια που υπογράφουν αξιόλογοι μουσικοί δημιουργοί μας, όπως ο Χρήστος Λεοντής, ο Μιχάλης Τερζής, ο Nεοκλής Νεοφυτίδης, ο Στάθης Γκότσης. Θεατρικά έργα, ποιητικές συλλογές, διηγήματα συμπληρώνουν το πλούσιο έργο λόγου του Δημήτρη Λέντζου. Ο λόγος του λυρικός και όπου χρειάζεται σκληρός, απλός αλλά και πλούσιος σε εικόνες και συναισθήματα! Λέει σίγουρα τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη μέσα από τη ματιά του ποιητή. Κατ' εμέ, από τους σημαντικότερους.
Ο ηχογραφητής στο play, και ο λόγος... στο Λόγο.

Κ. Λέντζο, στη γραφή σας υπάρχουν στοιχεία που πατάνε στο παρελθόν, μαζί με ένα ιδιαίτερο στυλιστικό στίγμα του τώρα. Ποιο είναι το νήμα που νιώθετε ότι σας συνδέει με τους παλαιότερους ποιητές και στιχουργούς;

Συνδέομαι με τους ποιητές και τους στιχουργούς του παρελθόντος με ομφάλιο λώρο καθώς επίσης και με το δημοτικό τραγούδι. Το αγαπώ και το μελετώ το δημοτικό τραγούδι αλλά το βιώνω κιόλας, γιατί το τραγουδάω και το χορεύω. Από αυτό έχω πάρει την απόλυτη λιτότητα. Πολλές φορές συναντάς τραγούδια με πέντε λέξεις, όχι σαν τα σημερινά των πέντε λέξεων, που στην ουσία ...δεν έχουν λέξεις. Άλλο αυτό κι άλλο από τις χιλιάδες λέξεις της παράδοσης να χρησιμοποιείς πέντε-δέκα γιατί με αυτές τα λες όλα. Όπως το

“Ποιος είναι εκείνος που είναι εκεί πέρα Λιούλιε καημένε, καημένε Λιούλιε” (Τεχνικότατο μουσικά τσάμικο και ανάμεσα στα πέντε κορυφαία που μπορεί να χορέψει ένας καλός χορευτής, όπως με πληροφόρησε ο κ. Λέντζος). Εκεί τοποθετώ και το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι.

Εννοείτε ότι έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά, οικονομία λόγου και μεστά νοήματα.

Και μία θεματική τόσο αρχέγονη και τόσο σύγχρονη.

Διαχωρίζετε τους ποιητές από τους στιχουργούς;

Εγώ τους ξεχωρίζω. Έχουμε τους στιχουργούς-στιχουργούς, τους ποιητές-ποιητές, τους ποιητές-στιχουργούς αλλά και τους στιχουργούς-ποιητές, οι οποίοι αποτελούν ένα πολύ σημαντικό και ελληνικό χαρακτηριστικό στοιχείο. Στους μεγάλους στιχουργούς μας συνυπάρχουν και οι δύο ρόλοι. Για να οριοθετήσω αυτό, μπορώ να σας αναφέρω μερικά σπουδαία ονόματα που είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά και μας άφησαν πολλά και μεγάλα τραγούδια, όπως ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Νίκος Γκάτσος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Μάνος Ελευθερίου και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Οι στίχοι που έγραψαν είχαν εξ' αρχής γραφτεί για τραγούδι, με την τεχνική του τραγουδιού. Έχουν τα χαρακτηριστικά του δημοτικού τραγουδιού που είπαμε, με λίγα λόγια τα λένε όλα. Και οι θεματικές τους είναι αρχέτυπες: Η ζωή, ο θάνατος, ο έρωτας, η τιμή , η αξιοπρέπεια, το ωραίο.

Αυτοί όλοι οι στιχουργοί αντιστοιχούν και σε μια εποχή που έφερε μεγάλες ανατροπές και μεγάλες προοπτικές σ' αυτό που λέμε τραγούδι και σ' αυτό που λέμε ποίηση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν έξω απ΄ την εποχή τους. Δεν κλείστηκαν σε εμμονές, βγήκαν στον κόσμο.

Πηγαίνοντας σε παραστάσεις από 'δω κι από 'κει λυπάμαι για την εποχή μου και για τον εαυτό μου, γιατί βλέπω ότι, όταν ο κόσμος ζητάει ένα τραγούδι για να πιαστεί να τα βγάλει πέρα συνήθως, το βρίσκει σε προηγούμενες εποχές.

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ διαπιστώνω ότι παρόλο που υπάρχουν αξιολογότατοι νέοι στιχουργοί, τα τραγούδια «της ψυχής» παραμένουν τα παλιά. Μήπως όμως δεν υπάρχει η απόσταση χρόνου για να κρίνουμε τι θα είναι από το σήμερα κλασσικό και θα αγγίζει διαχρονικά;

Δε φτάνει μόνο να έχεις καλούς στιχουργούς. Και σήμερα έχουμε πολλούς καλούς νέους στιχουργούς, που τους σέβομαι, όπως σέβομαι και όλους τους συναδέλφους, κι ας γράφουν και τραγούδια που απορρίπτω. Όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία βγάζουν κάποια χαρακτηριστικά από την ψυχή τους για μια εποχή που ίσως έτσι την καταλαβαίνουν. Σίγουρα σέβομαι την προσπάθειά τους.

Πέρα από το αν είναι καλά ή κακά κάποια τραγούδια-που είναι και υποκειμενικό άλλωστε-στυλιστικά ποια στοιχεία διακρίνετε στους στιχουργούς σήμερα;

Και σήμερα έχουμε τραγούδια πολύ μεγάλα και πολύ καλά που έχουν φτιάξει νέοι στιχουργοί. Τι γίνεται όμως...Το πρόβλημα το έχει συνολικά το τραγούδι και η βιομηχανία του τραγουδιού. Δεν υπάρχει σήμερα, «καπιταλιστικά», αν θέλεις, βιομηχανία τραγουδιού. Αυτή λειτουργούσε με κάποιους όρους, ακόμα και από την εποχή του ρεμπέτικου. Υπήρχε ο στιχουργός, ο συνθέτης, ο τραγουδιστής και από πίσω μία ολόκληρη βιομηχανία, καθαρά για λόγους κερδοσκοπικούς. Και μην πιστέψεις ότι κανένας ποτέ κινείται επιχειρηματικά για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός από την τσέπη του. Αλλά μέσα από το μάρκετινγκ ερευνούσαν την αγορά και η αγορά του '60 είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν έκαναν χάρη πολιτισμού στον κόσμο. Το λαϊκό τραγούδι ήταν εκείνο που πούλαγε, κι αυτό έκαναν. Όταν όμως οι ίδιοι μέσα από το μάρκετινγκ επέβαλλαν απόλυτα τη δική τους αισθητική και ποιότητα (που είναι πάρα πολύ υποκειμενικά αυτά τα πράγματα) πάνω σε αυτά τα στοιχεία που εκείνοι νόμισαν ότι είναι αυτό η εποχή, κατέστρεψαν ουσιαστικά το τραγούδι και καταστράφηκαν και οι ίδιοι σαν επιχειρηματικές υποστάσεις. Αυτό έγινε παγκόσμια. Ήρθε μετά και το ίντερνετ, άλλη αρρώστια από κει... Και συνέβη ό,τι συνέβη και με την ιδιωτική τηλεόραση.

Θυμάμαι το '89 που όλοι έλεγαν: «Ευτυχώς που ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση», που την έλεγαν και ελεύθερη αλλά τελικά ήταν η καταστροφή της ελευθερίας.

Και η τηλεόραση ακολουθεί το παιχνίδι της φθηνής αισθητικής με την οποία πλασάρει τα τραγούδια και καθετί..

Ακριβώς... Και σ' αυτό το πλαίσιο λοιπόν δημιουργούν και οι νέοι συνάδελφοι που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους γνωρίσουμε. Δεν υπάρχει η μαζικότητα που υπήρχε άλλοτε, που πήγαινες στα μαγαζιά, στις διαδηλώσεις, στους γάμους και τα βαφτίσια και το τραγούδι ήταν μια ζώσα κατάσταση. Σήμερα βγαίνουν μόνο κάποια ελάχιστα τραγούδια που ενσωματώνονται σ΄ αυτό το γίγνεσθαι. Ένα από αυτά τα τραγούδια είναι, για παράδειγμα οι «Μέλισσες» της Ελένης της Φωτάκη, που έχει χαρακτηριστικά παραδοσιακά και σύγχρονα μαζί και έκανε τη διαφορά. Ας μην αδικήσω άλλους συναδέλφους, θα μπορούσα να πω και για άλλα τραγούδια, στέκομαι σε αυτό, γιατί είναι κορυφαίο παράδειγμα.

Δεν λείπουν λοιπόν ούτε οι στιχουργοί, ούτε οι συνθέτες. Λείπει από την πλευρά μας μια μαζική αντίληψη για τη μουσική που θα δημιουργούσε κινηματικές διαδικασίες στο τραγούδι, πράγμα που συνέβαινε σε άλλες εποχές.

Μιλώντας για τη σχέση του τραγουδιού και της κοινωνίας, παρατηρώ ότι σε όλες τις εποχές, ακόμη και εν μέσω φοβερών πολιτικών εξελίξεων, η θεματολογία των τραγουδιών ήταν ερωτική κατά κύριο λόγο, παρότι θίγονται συχνά-πυκνά και άλλα κοινωνικά θέματα. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Πού το αποδίδετε αυτό; Οι άνθρωποι προτιμούν να μην εκφράζουν τους κοινωνικούς προβληματισμούς τους μέσα από το τραγούδι;

Όλα είναι θέμα ιδεολογίας -και δεν εννοώ κυριολεκτικά την πολιτική. Ιδεολογία είναι το πώς εσύ αντιμετωπίζεις τα κοινωνικά πράγματα και την αισθητική. Αν τα αντιμετωπίζεις με μία ελαφρότητα που προέρχεται από την εξουσία (η οποία έχει πολλά κεφάλια και τακτικές, σαν τη Λερναία Ύδρα), δεν θα κάτσεις να γράψεις ποτέ για άλλα πράγματα που απασχολούν τον κόσμο. Ο Περικλής στον Επιτάφιο λέει πως η ιδιώτευση στη Δημοκρατία είναι ύβρις. Αν δεις τραγούδια που γράφτηκαν στην Κατοχή και λίγο μετά με όλη αυτή τη μεγάλη κρίση που περνούσε η χώρα μας, υπάρχει αυτό το χαρακτηριστικό που είπες: Ενώ ο κόσμος καιγόταν, μεσουρανούσε το ελαφρό τραγούδι, το οποίο, βεβαίως, έχει αφήσει και πολύ ωραία τραγούδια. Αυτό δεν συνέβη επειδή ο κόσμος ήθελε να ξεφύγει με τέτοια τραγούδια από τη μαυρίλα, ήταν καθαρά επιβολή πολιτικής άποψης. Αυτό φάνηκε μετά με την αποχή των μεγάλων τραγουδιών που ακολούθησαν.

Ο κόσμος όμως την αγκάλιασε αυτή την άποψη.

Είναι σχετικό τι εννοείς όταν λες κόσμο. Αλλιώς τον εννοεί η άρχουσα τάξη, αλλιώς η εργατική τάξη, αλλιώς το λούμπεν στοιχείο. Σημασία έχει η πρόθεση από την οποία ξεκινά ο καλλιτέχνης. Και τέτοιους καλλιτέχνες βλέπουμε πολλούς μεταπολεμικά, οι οποίοι είναι μέσα στην εποχή τους και το όλο πράγμα αποκτά μια μαζικότητα. Υπάρχουν κορυφαίες προσωπικότητες που κινούν όλη αυτή την ιστορία μπροστά, αλλά υπάρχει και πολύς καλλιτεχνικός κόσμος σε όλες τις μορφές της Τέχνης που συμμετέχει σ' αυτό. Έτσι δημιουργείται το αντίπαλο δέος όλης αυτής της ελαφρότητας που εκφράζει ακριβώς την εποχή.

Θα σου πω κάτι εμβληματικό, για να καταλάβεις τι σημαίνει ο άνθρωπος στην εποχή του: Χρησιμοποιώ σαν ορόσημο το θάνατο του Αγγελόπουλου (δίπλα στον οποίο “κολλάνε” και άλλοι σημαντικοί άνθρωποι από κάθε μορφή τέχνης), όπου καταλαβαίνεις πως μια χούφτα άνθρωποι τελικά έφτιαξαν τη νέα Ελλάδα που έχει ως κύριο συστατικό της αυτό το φως. Μετά το θάνατό του Αγγελόπουλου βλέπεις γενικότερα αυτή την ορφάνια και την απόλυτη έλλειψη ιδεολογίας σ' αυτό που λέμε Τέχνη , δηλαδή το τραγούδι, το θέατρο, το σινεμά.

Ήλπιζα λίγο στο θέατρο και στο τραγούδι... όμως γενικότερα λείπουν αυτά τα κινηματικά χαρακτηριστικά της τέχνης που θα μπορούσαν να τραβήξουν τον κόσμο και την ίδια την Τέχνη μπροστά. Λείπουν τα τραγούδια ως εγερτήριες δυνάμεις. Έχουμε πολλούς καλούς τραγουδοποιούς αλλά δεν έχουμε έναν Σαββόπουλο.

Την εποχή εκείνη όμως η αγορά ήταν και πιο παρθένα. Ο κόσμος δίψαγε για το καινούργιο και για την Τέχνη. Μήπως πλέον έχουμε ακούσει κι έχουμε δει πάρα πολλά;

Έχεις δίκιο. Κι αυτός ο κορεσμός για 'μένα ήταν και εσκεμμένος. Όταν δημιουργείς τέτοια παραγωγή και τέτοια ομοιομορφία στο προϊόν, δεν αισθάνεσαι ποτέ την έλλειψή του ούτε και τη διαφορετικότητά του. Κάπως έτσι έγινε και με το τραγούδι. Πιστεύω όμως ότι το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα δεδομένα και τα στεγανά και θα βγει. Είναι μεγάλο ποτάμι η δημιουργία σε όλες τις τέχνες και ειδικότερα στο τραγούδι.

Αυτή είναι αισιόδοξη άποψη...

Εγώ είμαι πολύ αισιόδοξος και παρακολουθώ, βλέπω ότι γίνονται πράγματα. Ξέρω ανθρώπους που γράφουν πολύ ωραία τραγούδια. Άλλα έφτασαν στον κόσμο πιο γρήγορα, άλλα πιο αργά, κι άλλα δεν έφτασαν καθόλου. Κάποια τα σκίσαμε και τα πετάξαμε και κάποια δε γράψαμε ποτέ. Όμως ακόμα και σε ένα μπουκάλι μια παρτιτούρα ή ένα χαρτί με στίχους θα φτάσει στην ακρογιαλιά και τελικά στον κόσμο.

Για να γυρίσουμε και στο προσωπικό σας έργο, να κάνω και μια ερώτηση αναδρομής. Πότε ακούσατε για πρώτη φορά στίχο σας μελοποιημένο και πώς νιώσατε;

Είμαι στη δισκογραφία 30 περίπου χρόνια. Τα πρώτα τα άκουσα το '94, ήταν δύο τραγούδια του Μιχάλη του Τερζή, από τους πρώτους και καλούς μου συνεργάτες. Τα είχε τραγουδήσει ο Τάκης Κωνσταντακόπουλος, πολύ καλή φωνή, είναι και πατριώτης μου.

Θα σου πω ένα παράδειγμα που δείχνει τι είναι το τραγούδι διαχρονικά. Θυμάμαι το '89-'90 που δούλευα στο κέντρο τη Αθήνας και είχαν αρχίσει να έρχονται οι πρώτοι Αλβανοί μετανάστες. Βλέπαμε τότε στην τηλεόραση αυτά που βλέπουμε σήμερα στο Αιγαίο, κάποια πλοία που έφευγαν για την Ιταλία και κρέμονταν οι άνθρωποι επάνω σαν νυχτερίδες. Είχα γράψει ένα τραγούδι που ο Μιχάλης το έκανε ένα ωραίο ζεϊμπέκικο και εκεί στο πρώτο κουπλέ έλεγα: «Φόρτωσε κορμιά κι ελπίδες το καράβι στη βροχή, στο ταβάνι νυχτερίδες πού 'χουν αποκοιμηθεί». Δέκα χρόνια είχα να το ακούσω και το ξανάκουσα τώρα με αυτά τα γεγονότα με τους πρόσφυγες. Είχε όλη αυτή τη διαχρονικότητα κι αυτό με συγκίνησε και με συγκλόνισε ταυτόχρονα. Τελικά τα πράγματα δεν αλλάζουν, κυρίως για το φτωχό και για τον ηττημένο.

Κι απ' ό,τι φαίνεται θα υπάρχουν πάντα δυστυχώς πολλοί φτωχοί και ηττημένοι.

Ακριβώς αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό ουσιαστικά ήταν το πρώτο τραγούδι και άνοιξε η “κερκόπορτα” και για τα υπόλοιπα, συνεργάτες διάφοροι, πράγματα για τα οποία χάρηκα ή στενοχωρήθηκα. Έτσι είναι τα πράγματα, όμως. Το τραγούδι είναι μια μεγάλη ενδοχώρα με πολλούς κατοίκους και στο δικό μας πολιτισμό είναι κυρίαρχο στοιχείο.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή συνοδοιπόρος σταθερός ο Θανάσης Συλιβός και ο «Μετρονόμος». Γνωριζόσαστε και από πριν;

Με το Θανάση με δένει μία φιλία χρόνων. Μέσα από το «Μετρονόμο» κάνει μια μεγάλη προσπάθεια. Είναι αγωνιστής και ασχολείται σοβαρά με το χώρο του τραγουδιού, όπου εμείς λειτουργούμε, έχοντας πολλές αναφορές στο παρελθόν και το μέλλον αυτής της ιστορίας. Αυτό το κάνει με μεράκι και αυταπάρνηση και σιγά σιγά η δουλειά του αναγνωρίζεται και κάνει βήματα μπροστά. Όλες μου τις δουλειές τις έχω εκδώσει μαζί του. Η πρώτη δισκογραφική δουλειά που εξέδωσε ο «Μετρονόμος» ήταν η πρώτη δουλειά που κάναμε με το Λεοντή το 2007.

Και ήταν και ιδιαίτερα επιτυχημένη.

Κοίτα, είχε μέσα τραγουδιστές όπως τον Μητροπάνο και το Δημητράτο… Αυτή η δουλειά ήταν μεγάλη δοκιμή για 'μένα, με άλλαξε και με έκανε να αντιληφθώ τη δύναμη του τραγουδιού.

Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να παίζεις με το τραγούδι, είναι μια ανώτερη τέχνη! Ο κόσμος είναι δύσκολο να κάνει μια άλλη μορφή τέχνης, όπως μία καλή θεατρική παράσταση ή μια ταινία, μέρος των καθημερινών του δεδομένων. Το τραγούδι όμως ως ζητούμενο είναι πάντα παρόν όπου και να είσαι. Είναι κορυφαία στιγμή του ανθρώπου και εμπεριέχει τα τραγικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ίδια μας την ύπαρξη. Στη Σικελία, σε εκείνο τον αποτυχημένο πόλεμο που όρισε και το τέλος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ο στρατός των Αθηναίων αποδεκατίστηκε. Από κάποιους αιχμάλωτους ζήτησαν οι Έλληνες της Σικελίας να τους τραγουδήσουν κάποια χορικά από τις μεγάλες τραγωδίες του Ευριπίδη. Σε όσους ήξεραν τα χορικά και τα τραγούδησαν τους έδωσαν χάρη. Τέτοια είναι η δύναμη του τραγουδιού!

Η δισκογραφική σας παρουσία αμείωτα πλούσια. Να μιλήσουμε λίγο για τα τωρινά και τα μελλοντικά;

Ετοιμάζω δύο δίσκους αυτόν τον καιρό. Ο ένας είναι η δεύτερη δουλειά μου με το Χρήστο το Λεοντή, που την ετοιμάζουμε δύο χρόνια. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα μπούμε στο στούντιο τώρα τον Οκτώβριο και υπολογίζουμε ότι θα βγει πριν από τις γιορτές πάλι από το «Μετρονόμο».

Η δεύτερη δουλειά είναι ένας κύκλος τραγουδιών του Νίκου του Πλατύραχου.

Τον Ιούνιο επίσης έβγαλα με τον Φίλιππο Πλακιά μια δισκογραφική δουλειά με λαϊκά τραγούδια. Την είπαμε «Μολυβάκι μου χαμπέ». Είναι φίλος ο Φίλιππος χρόνια, είμαστε και μαζί κάποια περίοδο εκεί στη γειτονιά στο Παγκράτι. Μού έλεγε κατά καιρούς να κάνουμε κανένα τραγουδάκι μαζί και τελικά προέκυψε μια πολύ ευχάριστη για 'μένα δουλειά. Τα εξέδωσε ο Θανάσης ο Συλιβός και είναι ήδη στην αγορά του καπιταλισμού και περιμένει τους καταναλωτές με ανοιχτές τις αγκάλες (γέλια).

Η αλήθεια είναι ότι με το διαδίκτυο είναι πιο εύκολο να “καταναλωθεί” το τραγούδι από περισσότερο κόσμο.

Αυτό με το ίντερνετ είναι μεγάλη αρρώστια. Έχει καταστρέψει τους δημιουργούς. Δυστυχώς οι μόνοι που δεν μπορούν πλέον να ζήσουν από τη δουλειά τους είναι οι δημιουργοί. Είναι πρωτοφανές στην ιστορία του καπιταλισμού αυτό. Πήγαινε, πάρε οτιδήποτε χωρίς να το πληρώσεις, θα σε πάνε μέσα. Το μόνο που δεν έχει κύρωση, αν το κλέψεις, είναι τα πνευματικά δημιουργήματα. Και δεν μπορείς εσύ ο υπερασπιστής όλης αυτής της ιστορίας του καπιταλισμού να έρχεσαι και να “σοσιαλίζεις” απέναντι στο δικό μου δημιούργημα και να λες ότι το τραγούδι πρέπει να είναι τζάμπα.

Ας ελπίσουμε για το καλύτερο.....

    ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Λέντζος: «Το νέο και το μεγάλο τίποτα δεν μπορεί να το σταματήσει. Θα σπάσει τα στεγανά και θα βγει».
    Μοιραστείτε το άρθρο:

    Σχολιάστε

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

    Μανόλης Ανδρουλιδάκης: «Για να ερμηνεύσω τους μεγάλους δημιουργούς, συνδυάζω τον παιδιόθεν θαυμαστή με τον επαγγελματία μουσικό»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης, πολυπράγμων κιθαρίστας, συνθέτης και ενορχηστρωτής...

    Συνέχεια

    Aπόστολος Σιδέρης: «Η ομορφιά της μουσικής είναι η ικανότητά της να αλλάζει, όπως οι άνθρωποι από την επαφή τους με διαφορετικές κουλτούρες»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Μια ματιά στο βιογραφικό του μπασίστα και συνθέτη Απόστολου Σιδέρη ...

    Συνέχεια

    Γιάννης Mπελώνης: «Κάνω μία νέα πρόταση, η οποία ευελπιστώ να έχει αποδέκτες»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Βαμβακάρης, Παπαϊωάννου, Σκαρβέλης,...

    Συνέχεια

    Οι δεξιοτέχνες μουσικοί Σοφία Λαμπροπούλου και Βασίλης Κετεντζόγλου συνομιλούν με την Αρετή Κοκκίνου

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Οι μουσικοί με τους οποίους συνομίλησα στη συγκεκριμένη περίσταση ανήκουν σίγουρα στην αφρόκρεμα...

    Συνέχεια

    Κωνσταντίνα Πάλλα: «Κάθε τραγούδι που ερμηνεύω, το ζω»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Την Κυριακή 12 Μαϊου η τραγουδοποιός Κωνσταντίνα Πάλλα θα εμφανιστεί στη...

    Συνέχεια

    Γιώργος Λιάρος: «Η ταυτότητα και η δύναμη μιας κοινωνίας κρύβονται στον παραδοσιακό χορό»

    Γράφει η Λένα Λουλούδη «…Εάν δούμε την παράδοση μόνο σαν μουσειακό είδος, μένει να μπούμε σε...

    Συνέχεια

    Αργυρώ Καπαρού: «Το βαθύ μου όνειρο είναι να καταφέρω να αφήσω ένα αποτύπωμα για τους επόμενους»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Στη σκηνή του Φιλολογικού Συλλόγου "Παρνασσός" ετοιμάζεται να ανέβει...

    Συνέχεια

    Βασίλης Φλώρος:«Η συνύπαρξη του λόγιου και του λαϊκού είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου «...Το βίωμα δύο εκ των πιο ισχυρών ανθρωπίνων συναισθημάτων, εκείνων του...

    Συνέχεια

    Kατερίνα Ντίνου:«Στη μουσική μου διαδρομή έχω κάνει αυτό που ταιριάζει στον χαρακτήρα και την ηθική μου»

    Γράφει η Μίνα Μαύρου Όταν πριν από λίγο καιρό άκουσα στο ραδιόφωνο το κουπλέ: "Κι αν δε σ´...

    Συνέχεια

    O Δημήτρης Μαραμής μιλά για τους «Στοιχειωμένους»- video

    Συνέχεια