Συνεντεύξεις

Ρωτάμε, απαντάνε!

Άννα Στερεοπούλου: «Το αν τα έργα μου είναι μεγάλα ή μικρά, είναι κάτι που θα το κρίνει ο ακροατής αλλά και το πέρας του χρόνου».

Γράφει η Μίνα Μαύρου
Όταν πριν από 2 χρόνια είδα την ταινία «Το δέντρο και η κούνια», αφενός μου έκανε εντύπωση η πλοκή και αφετέρου η μουσική, μη γνωρίζοντας τότε ότι είναι σύνθεση της Άννας Στερεοπούλου. Ο χρόνος κύλησε, γνώρισα την Άννα και της το εξομολογήθηκα! Με έκδηλο το άγχος στο πρόσωπό της γύρισε, με κοίταξε έντονα και ρώτησε: «Δεν πιστεύω η μουσική να επισκίασε την υπόθεση!». «Όχι, ήταν ισότιμα και τα δύο», της απάντησα. Ανακουφίστηκε! Αυτή είναι η Άννα Στερεοπούλου, μία ιδιαίτερα σεμνή και ταλαντούχα συνθέτις, με πολυποίκιλες μουσικές και όχι μόνον γνώσεις που, όταν την έχεις απέναντί σου, καλό είναι να είσαι καλοδιαβασμένος, όχι γιατί θα σε προσβάλλει, αλλά γιατί έτσι θα μπορέσεις να την παρακολουθήσεις και να πας την συζήτηση κατά κύματα μπροστά, ακριβώς έτσι όπως της αρέσει… Λίγες μέρες πριν παρουσιάσει σε πρώτη παγκόσμια το έργο της «SYN» στην «Αίθουσα Διδασκαλίας» της Μουσικής Βιβλιοθήκης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, τη συναντήσαμε στο αγαπημένο της Μαρούσι και κάναμε μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί της.

Άννα, εξειδικεύεσαι στο χώρο της μουσικής σύνθεσης για Κινηματογράφο και Τηλεόραση αλλά και στη διοργάνωση Multi-Media συναυλιών, μέσω των οποίων ενώνεις τη Μουσική με άλλες Τέχνες και Επιστήμες. Η πρωτοτυπία του εγχειρήματος κάθε φορά σε κάνει να αγωνιάς σε σχέση με την αποδοχή από το κοινό;

Η "αποδοχή" είναι ένα θέμα που συνειδητά ή ασυνείδητα μάς βασανίζει πάντα, λίγο ή περισσότερο. Κι αυτό, γιατί πηγάζει στην αποδοχή που αποζητούμε, αρχικά από το οικογενειακό μας περιβάλλον, κι έπειτα από το κοινωνικό. Αν καταφέρουμε να αποδεχθούμε τον εαυτό μας και να ξεπεράσουμε, έστω σε κάποιο ποσοστό, αν όχι εντελώς, αυτή την "αγωνία", τότε συνειδητοποιούμε πως πρόκειται περισσότερο για ευθύνη στο να παραδειγματίσουμε σωστά τους φίλους και συνανθρώπους μας για το πώς και πόσο οφείλουμε στον εαυτό μας να εκφράζουμε τις αλήθειες μας, μέσα από την τέχνη και τις πράξεις μας στην ζωή, γενικότερα. Τότε μπορούμε, όντως να δημιουργήσουμε ειλικρινά και ελεύθερα, χωρίς να αναζητάμε την αποδοχή, αφού κάθε νέο εγχείρημα, κάθε φορά και στιγμή αποτελεί μια αναγέννηση, ένα νέο βίωμα, μια νέα οπτική.

Έχεις εξαιρετικές μουσικές σπουδές στο βιογραφικό σου. Αναρωτιέμαι πού ξεκινάει η έμπνευση και σταματούν οι σπουδές;

Κατά την γνώμη μου, δεν υπάρχει σημείο Έναρξης ή Τέλους, εντός των οποίων οριοθετούνται η έμπνευση και οι γνώσεις. Πλέκονται και ρέουν μαζί, όπως τα κύματα και τα συναισθήματα. Η στιγμή που αποκτούμε μια νέα γνώση, γεννά από μόνη της την έμπνευση για την ελεύθερη επιλογή της πορείας που θα ακολουθήσουμε, για να αποκτήσουμε νέες γνώσεις, ήτοι νέες εμπνεύσεις. Παράλληλα, η τεχνική που κερδίζουμε από την εκτενέστερη μελέτη ενός θέματος που μας ενδιαφέρει, χτίζει κάθε φορά όλο και πιο γερά το πεδίο στο οποίο κινούμαστε και ονειρευόμαστε. Λειτουργεί, δηλαδή, ως ένα χρήσιμο εργαλείο, για να δώσουμε μορφή στο όραμά μας, για να αδειάσουμε και να γεμίσουμε εκ νέου.

Φωτό:FilioMagenta
Φωτό:FilioMagenta

Με τη μουσική της η Στερεοπούλου εμφανίζεται σε τόσων ειδών Φεστιβάλ και Εκδηλώσεις, που έχω την εντύπωση ότι η καθημερινή σφαιρική ενημέρωση είναι η πλέον αγαπημένη της συνήθεια.

Αισθάνομαι πως πρόκειται περισσότερο για ουσιαστική αγάπη παρά για συνήθεια. Η έρευνα είναι σίγουρα κάτι που έμαθα από παιδί, στο οικογενειακό περιβάλλον που μεγάλωσα, και το θεωρώ ως σημαντικό εφόδιο που μού έχουν δώσει οι γονείς μου. Αγάπη όχι μόνο για ενημέρωση, αλλά και για την ελεύθερη επιλογή της έρευνάς της. Κι αυτό που επιλέγω είναι να ερευνώ για θέματα, γεγονότα, συντεταγμένες και ψυχές που δεν παρουσιάζονται στις καθημερινές “ειδήσεις”, αλλά βρίσκονται έξω στις γειτονιές, στην φύση, και στα μάτια των συνανθρώπων μας. Κάτι που έχει εκφράσει τόσο όμορφα και καθηλωτικά, ο Jorge Luis Borges, στο έργο του, «Το Άλεφ» [1945]:

«...είδα την κυκλοφορία του σκοτεινού μου αίματος,

είδα το πλέγμα του έρωτα και τη μεταμόρφωση του θανάτου,

είδα το Άλεφ απ' όλα τα πρίσματα,

είδα την Γη μέσα στο Άλεφ και ξανά μέσα στην Γη το Άλεφ και μέσα στο Άλεφ τη Γη,

είδα το πρόσωπό μου και τα σωθικά μου,

είδα το πρόσωπο σου και ζαλίστηκα και έκλαψα,

γιατί τα μάτια μου είχαν δει αυτό το μυστικό και επαγωγικό πράγμα

που οι άνθρωποι έχουν καπηλευθεί, τ' όνομα του,

μα που κανένας από αυτούς δεν τό 'χει δει ποτέ -- το Ασύλληπτο Σύμπαν.»

Στιγμιαία έμπνευση και μηδενική καθυστέρηση πάνε για 'σένα μαζί; Η αποτύπωση πρέπει να γίνεται κατευθείαν στην παρτιτούρα;

Μού αρέσει πολύ να γράφω με μολύβι και χαρτί, είτε σε πεντάγραμμο, είτε σχεδιάζοντας γραφικές παραστάσεις με σύμβολα, σημία και κώδικες που εφευρίσκω η ίδια. Το ίδιο ενδιαφέρον όμως, βρίσκω και την αποτύπωση και καταγραφή σε ταινία (αναλογικά ή ψηφιακά) και να αντιμετωπίζω ως “χάρτη” ακόμη και τα πιο απίθανα πράγματα, όπως ένα κοινωνικο-πολιτικό γεγονός, ένα κλαδί κισσού, τα σύννεφα, την πρόσοψη του Παρθενώνα, έναν αστερισμό ή ένα όνειρο που είδα. Όλα αυτά έχουν ένα σχήμα, μια ιστορία, ρυθμό και μελωδία. Κατ' εμέ, η πιο όμορφη, ολοκληρωμένη και, ταυτόχρονα, πάντα εν εξελίξει παρτιτούρα, είναι ο ίδιος ο Εγκέφαλος και η Ψυχή μας. Η ίδια η φύση, εντός και γύρω μας. Αν παρατηρήσουμε πώς ακούμε, πώς βλέπουμε, πώς αισθανόμαστε, τότε έχουμε κάθε φορά μια νέα παρτιτούρα, που αυτό που μένει είναι απλά να την βγάλουμε στο χαρτί, ή πατώντας rec ή τα πλήκρα• άμεσα ή μετά από κάποιο διάστημα.

Ο αείμνηστος Σπύρος Ευαγγελάτος συνήθιζε να λέει ότι τα μικρά έργα τελειώνουν με θαυμαστικό, ενώ τα μεγάλα με ερωτηματικό. Εσύ συνήθως τι τέλος δίνεις στα έργα σου;

Φωτό:FilioMagenta
Φωτό:FilioMagenta

Υπάρχουν αρκετές συνθέσεις μου που έχουν ξεκάθαρο finale, αλλά θεωρώ ότι περισσότερες είναι αυτές με την αίσθηση των αποσιωπητικών. Έργα που, πολλά από αυτά είναι γραμμένα σε ελάσσονα κλίμακα, αλλά στο τέλος αλλάζουν σε μείζονα. Υπάρχει, δηλαδή, έντονα το στοιχείο της αισιοδοξίας.. της άνω τελείας, της syn-έχειας. Δεν κρύβω όμως ότι οι κυριώτερες πηγές έμπνευσης για κάθε έργο μου, είτε πρόκειται για μεμονωμένη σύνθεση, είτε για θεματική ενότητα /project, βασίζεται σε προσωπικά και συμπαντικά ερωτήματα. Το αν όμως, αυτά τα έργα, είναι “μεγάλα” ή “μικρά”, είναι κάτι που το κρίνει ο ακροατής, αλλά και το πέρας του χρόνου.

Στις 30 Μαϊου σε συναντάμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για μία μοναδική αφιερωματική συναυλία. Τι θα παρακολουθήσουμε;

Ένα live soundtrack. Θα ακούσουμε μια Ταινία με πολύπλοκο σενάριο με συνεχείς ανατροπές.

Ένα σύνολο διαφορετικών μουσικών ειδών + υπναγωγικών εικόνων και μια βουτιά στην άβυσσό μας, μέχρι να τραβήξουμε τον μοχλό με την επιγραφή “Do not remove before flight”. Θα πετάξουμε στο Διάστημα, όπου θα βρούμε τον Aldebaran και θα υποδεχθούμε τον Λευκό Νάνο, που επιστρέφει πλέον ως κορίτσι που χαιρετά με σεβασμό τον ναό της θεάς, πριν πάει για καφέ στην Πλάκα.

Θα πάμε μια βόλτα με τον Λουΐτζι σε Πηλιορήτικα μονοπάτια που οδηγούν στην σπηλιά του Κενταύρου Χείρωνα και θα ακούσουμε τις ιστορίες του για τις βουνοκορφές των Ιμαλαΐων και των Άλπεων. Θα καλπάσουμε από τις Μογγολικές Στέπες, έως την Κολχίδα και τους Υπερβόρειους, και θα ανταποκριθούμε στην παράκληση της βραζιλιάνας Geni να τολμήσουμε την Ηρακλειτική Ένωση των Αντιθέτων. Και κάπου μεταξύ Αδελαΐδας και Nordkapp θα συντονιστούμε με τον χρησμό του Κοχλία και την ανάκλαση του κάθε τύπου κύματος, για το πώς θα Πλεύσουμε Ελεύθερα.

Ή ίσως και να ακούσουμε κάτι σαν live dj set, για να κάνουμε μασάζ στον εγκέφαλο. Ποιός ξέρει;

Πώς γνωρίστηκες με τον Luigi Zanzi;

Από καθαρή Τύχη. Πριν από πολλά χρόνια, στην Βυζίτσα, ένα χωριό του Πηλίου, όπου ταξείδεψε για διακοπές με την οικογένειά του. Από τότε, αγάπησε πολύ τον τόπο αυτόν και τον επισκέφθηκε κι άλλες φορές, ενώ η επικοινωνία μας αναπτύχθηκε όλο και πιο δημιουργικά και φιλικά. Μέγας λάτρης της φύσης και όσων την συνθέτουν. Ένας επιστήμων με μεγάλη συγγραφική δραστηριότητα, στην οποία αποτύπωσε πολλές από τις γνώσεις και τις εμπειρίες που απέκτησε από τα ταξείδια του ανά τον κόσμο, αλλά και από την γνωριμία του με άλλους επιστήμονες, και συνοδοιπόρους του, στα πανεπιστήμια ή στα βουνά. Άνθρωπος με επιβλητική, μα και ζεστή προσωπικότητα, αυθόρμητος, αλτρουϊστής και αγαπητός στην γενέτειρα πόλη του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χροιά της φωνής του. Ο Λουΐτζι Τσάνζι υπήρξε ένα (μουσικό) όργανο που δεν έπαψε ποτέ, όσο ζούσε, να ηχεί την μεγάλη του αγάπη για την Ελλάδα και τον πολιτισμό αυτής, αλλά και άλλων συντεταγμένων στην Γη ή σε άλλους ...πλανήτες. Είθε, το Κύμα του να ρέει σε όμορφες συχνότητες, όπου και να βρίσκονται αυτές πλέον στο Όλον.

«SYN». Γιατί έδωσες αυτό τον τίτλο στο έργο σου; Πρόκειται για αρκτικόλεξο ή στόχο έχεις να συνδέσεις κάτι από πριν με κάτι από μετά;

Το «SYN» πρόκειται για το άθροισμα των μουσικών album, «Κίρκη: η μαύρη τομή:» (2015) + «Κίρκη ~ η Πραγματική τομή» (ακυκλοφόρητο), σε επίπεδο (μέρους του) σεναρίου και ήχου. Η δομή και πλοκή του, παραμένει εμπνευσμένη από το αρχαίο Δράμα, αλλά σε πιο σύνθετο βαθμό. Το «SYN» είναι το απόσταγμα των έως τώρα θεματικών μου έργων που λειτουργεί ως ένα μεγαλύτερο μέρος του καθρέφτη που καλούμαι να αντικρύσω, σε ένα ακόμη “σημείο τομής” της ίδιας μου της ζωής. Μια γέφυρα, ή και το ίδιο το ποτάμι, που πρέπει να περάσω, για να τολμήσω να εκφράσω ακόμη βαθύτερα και μεγαλύτερά μου οράματα.

Το «SYN» είναι το σημείο τομής δύο ή περισσοτέρων κυμάτων διαφορετικών κατευθύνσεων, συχνοτήτων και τύπων. Είναι το θετικό και αισιόδοξο πρόσημο, που φέρει εντός του το «πλυν» [ + / - ]. Είναι η στιγμή που η ηχητική /μηχανική ενέργεια, μετατρέπεται σε ηλεκτρική, εντός του Κοχλία στο Έσω Ους, και δίδεται κάθε εντολή στο νευρικό μας σύστημα. Το «SYN» είναι η Ένωση των Αντιθέτων, η σύνδεση και των τριών Λακανικών διαστάσεων της Ψυχής (Συμβολικό + Φαντασιακό + Πραγματικό), είναι το Σύν-Παν με τα σύμπαντά του, είναι ένα Περιβάλλον, στο οποίο διαφορετικοί άνθρωποι – ψυχές, λαμβάνουν και εκπέμπουν ταυτόχρονα, τις δικές τους αναμνήσεις, μέσω της συνήχησης διαφορετικών ειδών μουσικής και τέχνης.

Είναι ένα έργο που λειτουργεί ως Μήτρα (καλούπι – χάρτης) για την κάθε Ζωή κάθε Γυναίκας και κάθε Άνδρα, στην Γη και στο Σύμπαν. Το «SYN» εκφράζει την μεγάλη μου αγάπη για το Διάστημα, τα Κύματα και την Μυθιστορία, αλλά και την μεγάλη μου ευχή για Συμφιλίωση!

Έργα σου έχουν παρουσιαστεί, ενδεικτικά αναφέρω: στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο Royal Marines Orchestra στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε Συνέδριο Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Ινσούμπρια στην Ιταλία, στο Yakumo Koizumi Museum στην Ιαπωνία. Το παράθυρο στον κόσμο ανοίγει με τη μουσική ή μήπως η μουσική είναι το παράθυρό σου στο κόσμο;

Αισθάνομαι πως ήδη έχεις δώσει η ίδια, μια πολύ όμορφη απάντηση και οπτική. Ναι, συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Η μουσική, ο ήχος, το αόρατο αυτό μέσον, μπορεί να μάς οδηγήσει παντού. Αλλά, και σε προσωπικό επίπεδο, αποτελεί την βασική γλώσσα επικοινωνίας μου με το Άλλο. Το κύριο μέλημά μου όμως, είναι η συνεχής προσπάθεια, του να μαθαίνω να “οδηγώ” αυτό το “όχημα”, όλο και πιο άνετα, μεθοδευμένα και ηθικά. Επειδή “τελικά”, ο προορισμός της διαδρομής είναι ο ίδιος μου ο εαυτός που θα αντικρύσω στον καθρέφτη, όταν έρθει η Ώρα. Και θα ήθελα να αντικρύσω κάτι ό-μορφο με το οποίο θα έχω συμφιλιωθεί. Σε ένα κείμενο του Πιερ Πάολο Παζολίνι για τον Κινηματογράφο [«Παρατηρήσεις πάνω στο Πλάνο-Σεκάνς»] διαβάζουμε την περιγραφή και παρομοίωση του Υποκειμενικού και του Σεναρίου, με ολόκληρη την ίδια την Ζωή ενός ανθρώπου. «Ο θάνατος είναι ο καλύτερος μοντέρ». Με άλλα -ελληνικά- λόγια, «Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε» [Σόλων προς Κροίσο].

Επίσης, είμαι σε θέση να γνωρίζω πως κάνεις διαλέξεις, παρουσιάσεις και σεμινάρια σε σχολεία και πολιτιστικά ιδρύματα με θέμα τον Ήχο και την Εικόνα. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό; Τα παιδιά, κυρίως, πώς αντιδρούν;

Τα παιδιά μπορούν να μάς εκπλήξουν, με κάποια απάντηση ή αντίδρασή τους, αλλά η πρόκληση βρίσκεται στην δική μας αντίδραση και απάντηση προς αυτά. Οι ψυχές τους είναι ακόμη πολύ ανοιχτές, ελεύθερες, αλλά και εύπλαστες, οπότε το χρέος κάθε εκπαιδευτικού και κάθε γονιού-κηδεμόνα, είναι να οδηγήσει σωστά τα βήματα ενός παιδιού στην ζωή, χωρίς αυτό να χάσει την ικανότητα της φαντασίας και του αυθορμητισμού του. Για τον λόγο αυτό, οδηγούς και δασκάλους μας θεωρώ και τα ίδια τα παιδιά. Δεν θα ξεχάσω την αγνότητα και διαύγεια της Ευδοκίας, της μαθήτριας του Νηπιαγωγείου της Αρκεσίνης στην Αμοργό, όταν μού είπε ότι αυτό που είδε όταν άκουσε την σύνθεσή μου «rho ~ ῥῶ», ήταν ένας μωβ κύκλος που γυρνούσε γύρω γύρω. Ούτε την ευγένεια του Γιώργου, από το Δημοτικό σχολείο της Αιγιάλης – Λαγκάδας, όταν έτρεξε αμέσως να με βοηθήσει να στήσουμε το laptop και τα ηχεία για το σεμινάριο, μιας και τού αρέσει ό,τι έχει να κάνει με ήχο + τεχνολογία. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις έναν άνθρωπο να έχει ανακαλύψει από τόσο μικρή ηλικία αυτό που αγαπάει να κάνει στην ζωή του. Βοηθάει στο πώς μπορεί να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, αργότερα στην ζωή του, και πρέπει να παροτρύνεται και να “σμιλεύεται” σωστά από τους παιδαγωγούς. Αυτό που παρατήρησα μεταξύ των παιδιών του Δημοτικού και του Γυμνασίου, όταν τα ρωτάς, «ποιό είναι το όνειρό σου», είναι ότι τα πρώτα μπορούν να σου πουν τα πιο απίθανα πράγματα, με λαχτάρα και χαμόγελο, ενώ τα δεύτερα, συχνά σού απαντούν με βλέμμα απορημένο, «δεν ξέρω».

Κάθε παιδί, όπως κάθε άνθρωπος, διψάει για αγάπη. Στην καρδιά μου έχω όλους όσους έχω γνωρίσει έως τώρα, από τα σεμινάρια FEELMUSIC, όπως τα ονομάζω. Τους μαθητές του Ζωγραφείου Λυκείου (Κωνσταντινούπολη), των Δημοτικών Σχολείων Ασπρόπυργου, και όσους συμμετείχαν σε Φεστιβάλ, καφετέριες, studio, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης, όπου φιλοξενήθηκαν για πρώτη φορά.

«Αόρατες Διαδρομές» (2016), «Butterfly» (2014), ταινίες μικρού μήκους. «Το δέντρο και η κούνια» (2014), ταινία μεγάλου μήκους. Ταινίες που έχει ντύσει μουσικά η έμπνευσή σου. Πώς γράφεις μουσική για Κινηματογράφο; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να πατάς πάνω στο σενάριο και στην ιδέα ενός άλλου δημιουργού;

Είναι, πιστεύω, πιο εύκολο, μιας και σού δίνεται μια “έτοιμη” ιστορία, την οποία όμως πρέπει να αντιμετωπίσεις με σεβασμό, ώστε να υπηρετήσεις και εκφράσεις εύστοχα το όραμα ενός άλλου καλλιτέχνη. Το δύσκολο της υπόθεσης, δηλαδή, είναι να κρατήσεις την ισορροπία μεταξύ μιας αντικειμενικής οπτικής και των προσωπικών βιωμάτων που ανακαλείς κατά την δημιουργία. Παρ' όλ' αυτά, η Μουσική Κινηματογράφου παραμένει η μεγάλη μου αγάπη! Μια τέχνη που ασκώ και μέσα από τα προσωπικά μου project, τα οποία λειτουργούν ως soundtracks σεναρίων που γράφω η ίδια, αφήνοντας όμως τον ακροατή να σχηματίσει τις δικές του εικόνες και ιστορίες.

Ανάφερέ μας έργα σου, πριν από το «SYN», που θεωρείς ότι σηματοδοτούν την πορεία σου.

Τα θεματικά project και album, « c i r c e: the black cut: » (2015), «A ∞» [άλεφ / άπειρο] (2013), «electron» [ήλεκτρον] (2011 / ακυκλοφόρητο), «Galanthus», είναι εμπνεύσεις που ακολούθησαν το «…oneirograph…v.5.spindle : live in italy» (2010-2013), ένα έργο από το οποίο ακόμη μαθαίνω και το οποίο με εισήγαγε σε μια νέα περίοδο της δημιουργικής και ερευνητικής μου πορείας. Μια περίοδο την οποία θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως μια προσωπική “σπουδή” -εκτός ακαδημαϊκού χώρου-, κατά την οποία μπήκα σε πιο βαθειά νερά της ηλεκτρονικής και ψυχοακουστικής μουσικής.

Προηγούμενα έργα μου, με πιο έντονη κλασσική φόρμα, είναι οι «Ελικωνιάδες Μούσες», «GENESIS» (για Φλάουτο και Πιάνο, βασισμένα στο Grand Unified Theory και την Θεογονία του Ησιόδου), «UTOPIA» (για 3 Ηθοποιούς-Τραγουδιστές και Μικρό Ensemble, βασισμένο στο βιβλίο UTOPIA του Thomas Moore και στους Όρνιθες του Αριστοφάνη), καθώς και η οπτικο-ακουστική Διπλωματική μου παράσταση, (νύμφη) «Ευρώπη», η οποία και στάθηκε ως η αφορμή, για να αγαπήσω και ξεκινήσω την διοργάνωση επόμενων Οπτικο-Ακουστικών & Multi-Media έργων μου.

Επίσης, οι συνθέσεις για Συμφωνική Ορχήστρα, «Alpha» και «Mono», η μουσική για το χοροθέατρο «Το Μάθημα» του Ευγ. Ιονέσκο (χορογραφίας Daniel Lommel), ή για την θεατρική παράσταση «Ο Χορός του Θανάτου» του Aug. Strindberg (σκηνοθ. Ιωάννας Μιχαλακοπούλου), «Το Τάλαντον» (για Βιολί, Πιάνο και Ορχήστρα Εγχόρδων Δωματίου, για το συνέδριο «H Γλώσσα στο Βυζάντιο» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2005), αλλά και τα πιο λιτά, μα άσβεστα απ' την καρδιά μου, «Πυρήνας», «Three» και «Η Βροχή», που έφερε και τις πρώτες σταγόνες σύνθεσης στην ζωή μου.

Τι να σου ευχηθώ για το μέλλον;

Καλά Κύματα ~

Καλά κύματα, λοιπόν!

    ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

    Άννα  Στερεοπούλου: «Το αν τα έργα μου είναι μεγάλα ή μικρά, είναι κάτι που θα το κρίνει ο ακροατής αλλά και το πέρας του χρόνου».
    Φωτό:FilioMagenta
    Άννα  Στερεοπούλου: «Το αν τα έργα μου είναι μεγάλα ή μικρά, είναι κάτι που θα το κρίνει ο ακροατής αλλά και το πέρας του χρόνου».
    Φωτό:FilioMagenta
    Άννα  Στερεοπούλου: «Το αν τα έργα μου είναι μεγάλα ή μικρά, είναι κάτι που θα το κρίνει ο ακροατής αλλά και το πέρας του χρόνου».
    Άννα  Στερεοπούλου: «Το αν τα έργα μου είναι μεγάλα ή μικρά, είναι κάτι που θα το κρίνει ο ακροατής αλλά και το πέρας του χρόνου».
    Άννα  Στερεοπούλου: «Το αν τα έργα μου είναι μεγάλα ή μικρά, είναι κάτι που θα το κρίνει ο ακροατής αλλά και το πέρας του χρόνου».
    Άννα  Στερεοπούλου: «Το αν τα έργα μου είναι μεγάλα ή μικρά, είναι κάτι που θα το κρίνει ο ακροατής αλλά και το πέρας του χρόνου».
    Μοιραστείτε το άρθρο:

    Σχολιάστε

    ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

    Στάθης Άννινος: «Ξεκίνησα από το μηδέν και αυτοσχεδίασα πάνω στην ταινία του Χίτσκοκ »

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Ο Στάθης Άννινος είναι ένας καλλιτέχνης που εδώ και χρόνια πια δεν σταματάει...

    Συνέχεια

    Παναγιώτης Κελάνδριας: «Όποιος απλά μένει ικανοποιημένος από την προσπάθειά του, τότε θα μείνει στάσιμος»

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Είμαστε εδώ με τον Παναγιώτη Κελάνδρια, σε ένα υπέροχο μικρό καφέ...

    Συνέχεια

    Νίνα Παπαθανασοπούλου: «Στόχος μου είναι να κάνω την επιστημονική έρευνα προσβάσιμη για το ευρύ κοινό»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου «Μάρθα Γκράχαμ και Ελληνικοί μύθοι» …Μια...

    Συνέχεια

    Καλλιόπη Bέττα: «Μόνο αν δούμε την πολιτική και το τραγούδι ως προσφορά, θα φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο»

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς Είχα έναν προβληματισμό, καθώς σκεφτόμουν πώς να ξεκινήσω αυτήν τη συνέντευξη με την...

    Συνέχεια

    Γιάννος Aιόλου: «Η Τέχνη ειναι συμμετοχική. Με ενδιαφέρει το κοινό που με ανακαλύπτει με δική του αυτενέργεια»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου Όποιος ανακαλύπτει τη μουσική του πολυβραβευμένου συνθέτη Γιάννου Αιόλου...

    Συνέχεια

    Nικήτας Boστάνης: «Προσπαθώ να συνεχίσω τη λαϊκή μας μουσική όσο καλύτερα γίνεται»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Ο Νικήτας Βοστάνης ανήκει στη κατηγορία των αθόρυβων μεν, πολυγραφότατων...

    Συνέχεια

    Απόλλων Κουσκουμβεκάκης: «Το τάνγκο ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Ο Απόλλων Κουσκουμβεκάκης, σολίστ κιθάρας, μαέστρος και ενορχηστρωτής...

    Συνέχεια

    Tατιάνα Ζωγράφου: «Ο εκπαιδευτικός σήμερα πρέπει να βρει τον τρόπο να επικοινωνεί την αλήθεια»

    Γράφει η Αρετή Κοκκίνου Η Τατιάνα Ζωγράφου, εκπαιδευτικός και μουσικός, μετράει πολλά δημιουργικά...

    Συνέχεια

    Bαγγέλης Στεφανόπουλος: «O αυτοσχεδιασμός είναι προέκταση της συνθετικής ικανότητας κάθε μουσικού»

    Γράφει η Ιλένια Χρίστου Μια μυσταγωγική συναυλία αναμένουμε να ζήσουμε το Σάββατο 19 Νοεμβρίου στην...

    Συνέχεια

    Dr. Θανάσης Δρίτσας – Συνταγογραφώντας με νότες

    Γράφει ο Κώστας Προβατάς «Η ιατρική δεν είναι μόνον συνταγογράφηση φαρμάκων...

    Συνέχεια