Χρήστος Λούφης: «Τα παραδοσιακά κρύβουν ροκ και το έντεχνο παράδοση»
Ποιος είναι ο λόγος που επιλέγεις να γράφεις με κεφαλαία τον τίτλο του cd σου;
Γράφοντας με κεφαλαία, δεν χρειάζεται να βάζεις τόνους, έτσι ο καθένας διαβάζοντας το τίτλο, του δίνει αυθόρμητα την δική του έννοια. Άχνα λοιπόν ή Αχνά κι ο καθένας μπορεί να σκεφτεί τη δική του ιστορία πίσω από αυτόν τον τίτλο. Εμένα με εκφράζουν και οι δύο “απόψεις”, γιατί, αν και διαφορετικές, μπορούν να χαρακτηρίσουν το ίδιο την διακριτικότητα που φαντάζομαι.
Μίλησέ μας για τη δουλειά αυτή...
Αυτός ο δίσκος αποτελείται από 12 τραγούδια και ένα ορχηστρικό που είναι και το ομότιτλο. Έχω γράψει ο ίδιος τη μουσική και τους στίχους, εκτός από το “Θαύμα μου” που είναι ποίημα του Νίκου Πατεράκη.
Στο “Μη με κοιτάς” τραγουδάει μαζί μου ο Θοδωρής Νικολάου, ταλαντούχος, ανερχόμενος και καλός μου φίλος.
Νιώθω ότι είναι μία πιο ολοκληρωμένη δουλειά που ακροβατεί ανάμεσα στο έντεχνο και την παράδοση με μία ροκ διάθεση.
Από τις «7 Στιγμές», το πρώτο σου cd, μέχρι το «ΑΧΝΑ» πώς κινήθηκες καλλιτεχνικά;
Με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου “7 Στιγμές” και την προώθησή του, υπήρξαν πολλές εμφανίσεις, ραδιοφωνικές, τηλεοπτικές και σε μουσικές σκηνές σε Αθήνα και επαρχία, όπως το «Σταυρό του Νότου» και το «Ρυθμό Stage». Μεσολάβησε η κυκλοφορία του single “Χαμογέλα” και του δίσκου “Πριν τη θάλασσα” των Δημήτρη Δαμάσκου (μουσική) και Βασίλη Κοτρωνιά (ποίηση), στον οποίο συμμετείχα ερμηνευτικά. Παράλληλα σε αυτό το διάστημα γεννιόντουσαν και οι “Αχνοδημιουργίες”.
Ποια ήταν τα πρώτα σου μουσικά ακούσματα και ποιες οι επιρροές σου;
Τα πρώτα μου μουσικά ακούσματα ήταν κυρίως παραδοσιακά ηπειρώτικα κομμάτια, λόγω του πατέρα μου που έπαιζε κλαρίνο και τραγουδούσε στα γλέντια, κι όταν έκαναν διάλειμμα έπιανε το ακορντεόν και έπαιζε βαλς, για να χορεύουν τα ζευγάρια.
Εκφράζεσαι καλύτερα μέσα από τη μουσική, το στίχο ή το τραγούδι;
Δε νομίζω ότι μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα τρία... Σίγουρα το καθένα έχει τη δική του σημασία, αλλά ο συνδυασμός όλων είναι αυτό που μου προκαλεί τα πιο έντονα συναισθήματα.
Πιστεύεις ότι, γράφοντας και τους στίχους, ένας δημιουργός εκτίθεται περισσότερο;
Ναι, σίγουρα. Αν είναι μία φορά δύσκολο να γράφεις μουσική, το να προσθέτεις και το στίχο που αρμόζει είναι δέκα. Κι αυτό γιατί ο στίχος έχει μία βαρύτητα, την οποία δε μπορείς να διαχειριστείς πάντα. Πιθανόν με τη μουσική να μπορείς να καλύψεις κάποιες ατέλειες του στίχου, αλλά θέλει προσοχή, γιατί είναι πολλοί οι ακροατές που βάζουν το στίχο πάνω απ'όλα.
Να γυρίσουμε λίγο στο παρελθόν ... τα χρόνια που έπαιζες στα Εξάρχεια στο ''Freakonica aka Klaxon''. Τι έχεις να θυμάσαι από τότε;
Ήταν αρκετά τα χρόνια, για να μαζέψω στιγμές πολλές, να έχω να θυμάμαι. Ήταν ωραία χρόνια και το “Freakonica aka Klaxon” αποτελούσε ένα από τα αγαπημένα στέκια των Εξαρχείων, όπου τραγουδούσα απλά με μία κιθάρα, και μαζί με εμένα, όλοι. Κάθε μέρα είχε κι άλλο live. Η δική μου μέρα ήταν η Παρασκευή επί 5 χρόνια και το πιο ωραίο ήταν που με φώναζαν όλοι με το μικρό μου. Έλεγαν: “Πάμε στο Χρήστο απόψε;” Φυσικά αυτή η παρεϊστικη ατμόσφαιρα δε θα υπήρχε χωρίς την Ζήλεια και την Ειρήνη, τις ιδιοκτήτριες του μαγαζιού, με τις οποίες μπορούσα να συζητάω ώρες για τα πάντα. Φοβερές προσωπικότητες, καλλιεργημένες, με μία τρομερή εσωτερικότητα.
Τι θα έλεγες ότι χαρακτηρίζει τις εμφανίσεις σου;
Χμ, δεν ξέρω... Αυτό σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον να μας το απαντούσε κάποιος από το κοινό που έρχεται στις ζωντανές μου εμφανίσεις και έχει κάτι να πει. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι, κάθε φορά που τελειώνει ένα live, με ρωτάνε πώς γίνεται να χαμογελάω σε όλη τη διάρκεια του προγράμματος.
Συνηθίζεις στα προγράμματα που ετοιμάζεις για τους χώρους που παίζεις να ενσωματώνεις και αρκετά παραδοσιακά τραγούδια ... Πώς καταφέρνεις να κρατάς την ισορροπία ανάμεσα στο έντεχνο, στο ροκ και στο παραδοσιακό;
Kαθετί με το οποίο αποφασίζεις να ασχοληθείς, θέλει αγάπη και σεβασμό. Έτσι αντιμετωπίζω τη μουσική, τα είδη της και κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Τα παραδοσιακά κρύβουν ροκ και το έντεχνο παράδοση. Ο συνδυασμός τους για 'μένα αποτελεί την γέφυρα του χθες με το σήμερα.
Στο video clip του τραγουδιού «Ανθός» από την τελευταία σου δουλειά, σε βλέπουμε να συμμετέχεις πιο ενεργά, αφού τραγουδάς, παίζεις και χορεύεις, με ένα πολύ «εσωτερικό» θα τολμούσα να πω, τρόπο. Πώς το έζησες όλο αυτό και τι ήθελες να περάσεις στον κόσμο που θα το έβλεπε;
Διάλεξα τον «Ανθό» για video clip, γιατί είναι για εμένα ένα ιδιαίτερο τραγούδι. Γράφοντάς το, ένιωθα να βγάζω τα συναισθήματά μου στο χαρτί. Τραγουδώντας το, μπορούσα ελεύθερα να εκφραστώ. Χορεύοντάς το, ήρθε η λύτρωση που αναζητούσα. Το clip αυθόρμητα παρουσιάζει σταδιακά αυτήν ακριβώς την εσωτερική διαδικασία. Η μουσική, ο ρυθμός, και το τοπίο βοήθησαν πολύ. Ελπίζω κι αυτοί που θα το δουν να νιώσουν τη δύναμη που κρύβει.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος καλλιτεχνικός σου στόχος;
Στόχος μου είναι να κάνω όλο και περισσότερους να μπορούν να ταξιδεύουν και να εκφράζονται μέσα από τα τραγούδια μου.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε