Μας συνεπήρε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο Γκάζι

16/9/2016
Σχολιάστε

Γράφει η Αρετή Κοκκίνου

Το βράδυ της Τετάρτης, 14 Σεπτεμβρίου, έφτασα στην Τεχνόπολη, για να παρακολουθήσω τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου δυστυχώς με μισής ώρας καθυστέρηση. Ακόμα και εκείνη την ώρα επικρατούσε έξω από τον χώρο συνωστισμός από άτομα που έρχονταν να παρακολουθήσουν τη συναυλία, ενώ η φωνή της Ματούλας Ζαμάνη μάς υποδεχόταν, τραγουδώντας το «Ζωή Μάγισσα». Στενοχωρήθηκα που έχασα τους «Λάργκο», σχήμα του οποίου την πρώτη παραγωγή έχει επιμεληθεί ο ίδιος ο Θανάσης (όπως συχνά και οικεία αποκαλούν οι θαυμαστές του.. και όλοι ξέρουμε για ποιο Θανάση μιλάμε). Επιφυλάσσομαι να τους ακούσω σε προσεχή τους εμφάνιση...

Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο κυρίως νεαρής ηλικίας, με παλμό και ενθουσιασμό, που τραγουδούσε τα περισσότερα από τα κομμάτια που ακούστηκαν. Η ατμόσφαιρα καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας μού θύμισε υποδοχή διεθνούς rock star, μπολιασμένη με αρκετή δόση συγκίνησης, που συνεπήρε κι εμένα. Πώς να μην σου έρθουν δάκρυα στα μάτια με τραγούδια όπως «Η ουρά του αλόγου», το «Απόψε» και το «Όνειρο»; Πώς να μην κινήσει κάτι μέσα μας το «San Michele» , αφιερωμένο από τον ίδιο από σκηνής σε όσους δεν άντεξαν;

Η επιλογή ρεπερτορίου αφορούσε στο σύνολο της δισκογραφίας του δημιουργού, ενώ λίγο πριν από το τέλος ακούστηκαν επίσης το παραδοσιακό «Μανάκι μου» που διασκεύασε στο δίσκο, «5 Χειμώνες 6 Καλοκαίρια» και «Το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει» σε μία αφαιρετική διασκευή του επί σκηνής Δημήτρη Μυστακίδη. Τα πασίγνωστα τραγούδια του, όπως ο «Πεχλιβάνης» και η «Ανδρομέδα», δημιούργησαν ντελίριο, βαδίζοντας προς το τέλος της βραδιάς.

Το ηχητικό περιβάλλον, δημιουργημένο από καταξιωμένους μουσικούς ήταν συνεπές με το γνωστό ιδιαίτερο ηχόχρωμα με παραδοσιακές, ενίοτε progressive αναφορές, βαθύτατα ποιητικό και λόγιο rock κατά την άποψή μου. Πολλά τραγούδια μου άρεσαν ιδιαίτερα στην δυναμική, ζωντανή εκδοχή τους. Ο τρόπος τραγουδίσματος της Ματούλας Ζαμάνη και του Αλέξανδρου Κούστα έδεσαν αρκετά καλά με το ύφος των τραγουδιών.

Στον απόηχο της εξαιρετικής βραδιάς δεν μπορώ να μη σχολιάσω το εξής: Ένας μεσήλικας ποιητής επί σκηνής, χωρίς τα περίφημα και επιζητούμενα τερτίπια σκηνικής παρουσίας έκανε ένα κατάμεστο Γκάζι να σείεται τραγουδώντας στίχους όπως:

«Το άσπρο βαμβάκι που έριξε η τρέλα του αχθοφόρου,

Kρατάει το θόρυβο μακριά απ' τ' αυτιά του φθινοπώρου.

Δεν ξέρω που γεννήθηκα, θυμίστε μου που πάω.

Ξέχασα αυτούς που έψαχνα κι αυτούς που αγαπάω».

Τραγούδια χωρίς ρεφραίν, με βαθύ ποιητικό στίχο, που, αν δεν τύγχαναν αποδοχής από τόσο πολύ κόσμο, σίγουρα θα είχαν θεωρήσει εκ προοιμίου “αντιεμπορικά” κάποιοι “ειδήμονες” επί των καλλιτεχνικών.

Αυτοί οι ίδιοι που ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να προωθούν από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως τυποποιημένους καλλιτέχνες που άδουν κοινότυπα άσματα για ανούσια ερωτικοκοινωνικά αδιέξοδα. Και -κατά την ταπεινή άποψη της αρθρογράφου πάντα- κάποιοι γνωστοί “έντεχνοι” δημιουργοί δεν εξαιρούνται καθόλου!