Η Τάνια, το Μαγικό Κουτί και τα ανκόρ που μας χρωστάει
Γράφει η Άννα Γλυμιδάκη
Με εφηβική επιμέλεια φορώ το κόκκινο κραγιόν, τί κι αν πρόκειται να παραμείνει πίσω από τη μάσκα, σε ένα από τα πρώτα ξεμυτίσματα, έπειτα από τη δίχρονη νάρκη της πανδημίας.
Προορισμός το ΑΚΡΟΠΟΛ! Μία Αθήνα που δειλά μας ξανασυστήνεται και που αιώνια με συγκινεί. Φανατική οπαδός της Τάνιας, ας μου επιτρέψει να την αποκαλώ έτσι, μιας και με συντροφεύει πιστά σ' ολάκερη σχεδόν, την πορεία μου. Την ακολουθώ πιστά και τελευταία με περίσσιο ζήλο, στις λιγοστές και μετρημένες πλέον εμφανίσεις της. Μία μοναδική ερμηνεύτρια που αυθόρμητα και αβίαστα κατορθώνει να ξεδιπλώσει το θαμμένο άλλο μου μισό. Εκείνο που απόλυτα ενσαρκώνεται μέσα από την παρουσία της.
Προετοιμασία καμία. Το πρόγραμμα της Τάνιας μού είναι γνωστό άλλωστε. Σιγοτραγουδώ σχεδόν όλα τα τραγούδια της, από τα παιδικά ακόμη χρόνια του '80, μετά την πρώτη σύσταση με το "Μορμόλη".
Έτοιμη - πανέτοιμη για μία ακόμη «Τσανακλιδική» βραδιά, άχαστο βάλσαμο ψυχής...
Κι όμως! Πόσο αφελής υπήρξα… Το Μαγικό Κουτί Μέρος 2ο είναι κάτι ξέχωρο από όλες τις προηγούμενες παραστάσεις, που τουλάχιστον εγώ έχω παρευρεθεί!
Μετά την ευχάριστη έκπληξη των πρώτων 15 λεπτών, σιγομουρμουρίζοντας παρέα τις επιλογές, εκτός του συνήθους ρεπερτορίου, ξεκινώ να συνειδητοποιώ τη διαφορετικότητα του συγκεκριμένου συναπαντήματος: Πρόκειται ξεκάθαρα για μία εκ βαθέων κατάθεση ψυχής της ίδιας της ερμηνεύτριας! Στα αμέσως επόμενα λεπτά ξεκαθαρίζει όλο και περισσότερο το προσωπικό της στίγμα και η πορεία ολάκερης της επαγγελματικής της ζωής, καθώς ξεδιπλώνεται η μία επιλογή μετά την άλλη. Περιγράφοντας κάθε εποχή μέσα από περίτεχνα ακούσματα και ταξιδεύοντας το θεατή στο χρόνο, κατορθώνει ταυτόχρονα να διατηρήσει ακέραια τη γέφυρα με το σήμερα. Και κάπως διακριτικά αλλά εκκωφαντικά υπενθυμίζει ότι το μεγαλείο δημιουργών, όπως του Χατζιδάκι, της Νικολακοπούλου, του Κραουνάκη, του Λοϊζου, του Μικρούτσικου, της Κριεζή, του Παπαδόπουλου, βρίσκεται στην απλότητα του έργου τους και τη διαχρονικότητα μέσα στο ταξίδι του χρόνου.
Μα... ίσως η πιο αναπάντεχη και ανακουφιστική συνάμα συνειδητοποίηση είναι το μοίρασμα γύρω μου. Παρότι μία από τις τελευταίες της παραστάσεις, το θέατρο εξακολουθεί να παραμένει κατάμεστο. Ένα φαινομενικά όχι «εύκολο» θέαμα εξακολουθεί να επιλέγεται από ένα μωσαϊκό ηλικιών και υποβάθρων. Μία συνάντηση ανθρώπων και ζωών σε ένα δίωρο που επιτέλεσε ένα από τα ιερά καθήκοντα της Τέχνης: να αφυπνίσει, να προβληματίσει και να ενώσει. Μία ελπίδα ότι υπάρχει ικανό σε πλήθος κοινό να συντηρήσουν ανάλογες πρωτοβουλίες.
«Μία τέτοια παράσταση δεν μπορεί να έχει ανκόρ», σημείωσε τελειώνοντας η Τάνια και γλυκά μας καληνύχτισε… Η γνώμη όμως του κοινού υπερίσχυσε και θα δοθεί διπλό ανκόρ, την Τρίτη 3 και την Τετάρτη 4 Μαϊου... Σπεύσατε, λοιπόν, ταχέως!
ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Σχολιάστε