Ανδρουλάκης, Παπάζογλου, Μητρίτσα ερμήνευσαν Χριστοδούλου και μας καθήλωσαν

2/5/2018
Σχολιάστε

Γράφει η Μίνα Μαύρου

Φωτογραφίες: Σπύρος Τρουπάκης

Όταν, πριν ξεκινήσει μουσική παράσταση, αντικρίζεις στο video wall του μαγαζιού τον Θεοδωράκη, τη Μελίνα και τον Ζαμπέτα, αντιλαμβάνεσαι ότι η συνέχεια δεν θα είναι απλή υπόθεση…

Την Τετάρτη 25 Απριλίου κατηφορίσαμε στη «Σφίγγα» στο κέντρο της Αθήνας, αφού οι εκδόσεις «Μετρονόμος» και ο Θανάσης Συλιβός έκαναν αφιερωματική βραδιά στον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου.

«Ο Χριστοδούλου υπήρξε ένα δόκιμος ποιητής, όπως ο Λειβαδίτης και ο Γκάτσος», υπογράμμισε μεταξύ άλλων ο Μίκης, ενώ λίγο αργότερα η Μελίνα θα θυμόταν με την αφοπλιστική της ειλικρίνεια ότι πάντοτε την έκανε να γελάει ακατάπαυστα,… «ήταν αυτό που λέμε ο άνθρωπος –αγκαλιά» και για το τέλος ο Γιώργος Ζαμπέτας θα παρατηρούσε πως… «Ένα ένα τα τραγούδια του ήταν διαμάντια! Ο ουρανός και τα αστέρια ήταν δικά του!».

Νίκος Ανδρουλάκης, Σοφία Παπάζογλου και Ευτυχία Μητρίτσα παρόντες, για να δώσουν φωνή στο στίχο του Χριστοδούλου, στο στίχο που πλημμυρίζει από ανθρωπιά, έρωτα, καημό και κάποιες φορές αίμα!

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, με την επιβλητική και "αντρίκια" παρουσία του επί σκηνής μάς χαρίζει τον «Καημό», το «Βράχο βράχο», το «Παράπονο», το «Έχει η νύχτα θάνατο», το «Βραδιάζει», για να τον διαδεχθεί η σύγχρονη περήφανη αρχοντορεμπέτισσα Σοφία Παπάζογλου, που με την πολυεπίπεδη φωνή της ερμηνεύει: «Μια καλημέρα», «Γωνιά γωνιά», «Μετανάστης», «Μεταξουργείο». Η νεαρότερη της παρέας, Ευτυχία Μητρίτσα, λες και έπαιξε παιχνίδι με το χρόνο και προσγειώθηκε στη σκηνή κατευθείαν από την εποχή του “Νέου Κύματος”, μάς χαρίζει με τη βελούδινη φωνή και την αισθαντική ερμηνεία της τα αλησμόνητα: «Στου γιαλού την άκρη», «Κουράστηκα να σε κρατώ», «Δώδεκα παιδιά», «Μεσόγειος».

Το δεύτερο μέρος της βραδιάς εξίσου απολαυστικό με τους τρεις ερμηνευτές άλλοτε κατά μόνας και άλλοτε σε ντουέτα να τραγουδούν την ποίηση του Χριστοδούλου, μελοποιημένη από τον Μαρκόπουλο, τον Λοϊζο, τον Ζαμπέτα, τον Κόκοτο, τον Θεοδωράκη!

Kάτι τέτοιες βραδιές σκιαγραφείς την πορεία του τόπου που γεννήθηκες και εξακολουθείς να ζεις… Μέσα από τις εικόνες του στίχου και τον παλμό της μουσικής, κρυφοκοιτάς και ομολογείς το παρόν σου κόντρα στο χθες που δεν γνώρισες και ενδεχομένως δεν έχεις σεβαστεί όσο ίσως θα του έπρεπε… ο απολογισμός κρυφός, ανομολόγητος, όμως πάντα νιώθεις ότι στο τέλος υπάρχει ελπίδα, γιατί όπως λέει και ο Χριστοδούλου… «τα όνειρα που 'παίζαν στα βαθειά νερά/ γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά».

Την βραδιά της 25ης Απριλίου τον Νίκο Ανδρουλάκη, τη Σοφία Παπάζογλου και την Ευτυχία Μητρίτσα πλαισίωσαν οι εξαιρετικοί Κώστας Παπακωστόπουλος στην κιθάρα, Βασίλης Δρογκάρης στο ακορντεόν, Δημήτρης Ρέππας στο μπουζούκι, Νίκος Καρατζάς στα κρουστά και Θανάσης Σοφράς στο κοντραμπάσο αλλά και την ενορχήστρωση.